“Yes! Eindelijk, éíndelijk!”, klonk het vijf nummers ver in de set. Het mocht een zucht zijn die Tim Vanhamel van zijn diepste binnenste op de zaal losliet. Negentien maanden later dan gepland kon hij dan toch zijn album Applz ≠ Applz voorstellen aan een thuispubliek in Trix.
Een nijdig “Cornucopia” was het begin van de tweede adem in een set waarin straffe nummers als uit een hoorn des overvloeds werden geput. Niet dat wat we voordien te horen hadden gekregen niet goed was, maar het voelde eerder aan als warmdraaien. Opener “I’m Not Who You Think You Are” gooide de spieren en de heupen los; de vijf sexy mofo’s op het podium kregen alle tijd om de groove uit te diepen. “Strange Days” en “Love Has Eyes” trokken ons verder het zompige moeras van de seventies in waaruit vooral de laatste twee albums kwamen opgeborreld, maar die evengoed de dansbenen zwaar maakt. Er vielen kudos te rapen voor de man die de koebel beroerde en hoofden knikten instemmend en welwillend, maar je voelde aan alles dat het publiek nog niet onder stoom was gekomen. We vroegen ons af of Josh Homme híérvoor op zijn broek zou pissen om toch maar niks van de show te missen.
Nee, geef ons dan maar de roetsjbaan waarop we zonder gordel werden meegetrokken door de hattrick uit het gevaarlijke Paradisiac uit 2005. Aldo Struyf kwam mee het podium op – slechts voor één nummer – maar deed in die vijf minuten méér dan wat we van hem hadden kunnen vragen en dat was een scheut gevaar en dreiging in deze set injecteren. “Streetlife Cherry” was verleidelijk en gevaarlijk als een prostituee met dezelfde naam; “We Don’t Live Here Anymore” wordt slechts zelden gespeeld, maar lokte ons in een kolk van waanzinnige tempowissels terug het Paradijs in waaruit we allen verbannen waren door te veel van de verboden APPLZ te proeven. “Wake Up The Children” was zo bezeten van gramschap dat we terug een enkeltje vagevuur kregen toegespeeld, maar het was het waard.
“Can’t Stop The Noise”, die louterende en dansbare funk, was het rustpunt waarin de band rustig zijn tijd nam om wat druk van de ketel te laten en te improviseren met het publiek. Het was de opstap naar de finale die de hoekige start-stop-waanzin van “I’m On A High” deed uitmonden in de roes van het onverwoestbare “Champagne”, waarbij Vanhamel zwaar achteruit in zijn gitaarsnaren ging hangen.
En zo kwam deze set sneller dan verwacht aan een eerste einde. Vreesden we in het begin nog wat in slaap te worden gewiegd, dan sjeesde het tweede deel met zulk een niets ontziende rotvaart voorbij dat we zouden zweren dat dat gefluit in onze oren het gevolg was van doppler-effect. Hoeveel geweldige songs heeft Millionaire al niet bijeengeschreven wanneer kleppers als “Busy Man”, “Petty Thug” of “Come With Me” simpelweg achterwege gelaten kunnen worden? Hoewel het de avond van de grooves op APPLZ had moeten zijn was het toch vooral de punk die ons in herinnering bracht wat voor een motherfucker van een album Paradisiac wel niet is.
