Na anderhalf jaar artist in residenceschap neemt Fortress afscheid van Trix. Natuurlijk gebeurde dat met een optreden. En even vanzelfsprekend was dat goed. Want dat elektropop ook van eigen bodem kan komen, laat het trio rond Hanne Torfs al enkele jaren horen.
Het moet ergens begin jaren 2000 zijn geweest dat illustrator Bart Schoofs – toen ook al een gesettlede dertiger – zijn strip signeerde met een ietwat cynisch ‘aanstormend talent sinds 1995’. En dat gevoel heb je ook vandaag een beetje. Hoe lang kun je een belofte zijn als het niet echt wil lukken? En hoe frustrerend moet dat niet zijn? En hoe onterecht?
Want er is niets mis met Fortress. Dat is nu al drie jaar dat Fortress in alle kieren en spleten van het internet wordt geprezen, maar nog steeds wil de radio niet mee. Ook anderhalf jaar residentie in Trix wierp op dat vlak geen vruchten af, maar op alle andere terreinen werd wel vooruitgang geboekt, en evolueerde de band.
Zo nam drumster Anke Verslype afscheid, Nils Tijtgat verving haar met een extra batterij synths. Je hoort hoe dat de dynamiek in het groepsgeluid heeft veranderd. Vandaag zijn er geen rockbandpretenties. Fortress is een synthpopband sans gêne. Dat hoor je aan de Robynsynths in de instrumentale opener, de dik aangezette stampbeats. En er is natuurlijk de meest recente single “Do It Again” dat meer gemeen heeft met Chemical Brothers dan zijn titel.
Fortress is vooralsnog een singlesband. Een EP zou eindelijk in de maak zijn, maar het zijn de nummers die eerder werden gelost die de krenten in de pap zijn. “Need Your Love”, bijvoorbeeld, dat Torfs samen met Tijtgat vocaal nogal scheef inzet, maar zich nadien goed rechttrekt tot het soort discotheekstomper dat je probleemloos over een Pukkelpopwei zou horen schallen. De kant van de Dance Hall; dat spreekt voor zich.
“Endless Roads” is de miskende hit die nooit had mogen genegeerd worden; het heeft het soort zanglijn dat zich in je hoofd vastbijt, gebracht door een zangeres die weet hoe ze je mee moet nemen. Torfs kan zingen, en het zijn haar melodieën die vaak de nummers maken. Het geldt ook voor “Darkside”, ingezet op viool door School Is Coolmaat Michaël Lamiroy. Heeft deze groep een wereldrecord beet aan gemiste hits? Het scheelt niet veel.
Het ligt natuurlijk ook aan wat tussendoor passeert. Wat we nog niet eerder gehoord hebben, overtuigt minder. Is het omdat het nieuw is? Of omdat het toch dat je ne sais quoi mist? Er is een nummer waarin de samenzang tussen Torfs en Tijtgat wel goed zit, maar toch voel je dat de band daar wéér iets anders aan het proberen is. Alsof het trio elke zet die het doet te hard overdenkt. Je zou willen schreeuwen: “Doe nu gewoon wat je wil!”
“Family, fools and friends”. In de wereld van de tech start-ups wil die term zeggen dat je je eerste investeringen uit je inner circle hebt gehaald, mensen dicht bij je. En vanavond had zo’n gevoel. Het waren vrienden, familie, en de vroege fans die samen met Fortress afscheid namen van Trix. De buitenwereld haalde zijn schouders op. Onterecht. Maar dat is geen reden om te twijfelen. Ook Elon Musk stond ooit in een spreekwoordelijke Trixbar, Mark Zuckerberg had The Facebook voor hij beter wist. Die fout heeft Fortress nooit gemaakt.
Als de wereld een beetje rechtvaardig is, komt het wel goed met dat The Fortress.
