Ooit, in een ver verleden, was Hilke Ros de (contra)bassist van Amatorski, en man. Vandaag laat ze dat soort definities achter zich, en knutselt ze in haar eentje aan muziek. En daarbij wordt de vinger aan de pols van de tijd gehouden. Silent Violent echoot alles wat de laatste tien jaar op elektronisch vlak bewoog, maar doet dat goed.
Toen we Silent Violent op Spotify hadden afgespeeld – promostream uitgewoond, mijnheer; we mochten niet meer – ging het zonder enige overgang naar “Soon” van Naïma Joris. En dat klopte, zelfs al klopte het niet. Ros is op zich geen vrouw die zich in jazzy sferen ophoudt, maar toch was het juist. Opener “Paradoxes”, met Zwitser Frank Powers op zang, beweegt zich in dezelfde ingetogen sferen, weet een zelfde langoureus geluid op te roepen met wat ongetwijfeld vooral computerklanken zijn.
Want elektronisch is het. Silent Violent roept veel herinneringen op, maar niet aan Ella, Billie en ga zo maar door. Een vleugje Oscar & The Wolf kan dan weer wel. De dubbele bas-punch in “Freeze” lokt een “boys in the water”-gevoel op, maar zo catchy wordt het nooit. Ros houdt van l’art pour l’art; het mag een beetje tegendraadser dan groots opgezette spektakels. Wat net naast de toon schetterende blazers? Welja.
Is het dan gek dat we ook aan Radiohead moeten denken? “Trust” zet zich met zijn rare onderwaterbas en spookachtige sfeer gezellig midden in de canon van die band anno 2000, en doet alsof dat normaal is. Als je dat zo goed kunt, mag dat misschien gewoon ook wel. Even ervoor was “How Are You”? al een zwaar verhaal door de “Fitter Happier”-mangel gehaald. De monotonie, die vecht tegen de vage orkestrale klanken, mag ontaarden in een tribaal dansfeest. Het klinkt alsof AHNONI de ravescène in The Matrix 2 van klank voorziet.
En dan is er nog hoogtepunt “Greta”; ja, zij. Ros laat de microfoon aan Gregory Frateur van Dez Mona, en die zet een vocale prachtprestatie neer, zonder te willen epateren. Frateur teemt, fluistert, zwijgt bij momenten. En dat is goed. Deze tekst vraagt net om deze ingehouden benadering, om de muziek af en toe het hoge woord te geven.
We zijn ondertussen voor de zoveelste keer door Silent Violent. Deze keer haalt Spotify “Life” van Naïma Joris boven, en het klopt nog altijd niet. Maar het is goed zo. Het is een goed nummer, en Hilke heeft een mooie plaat uit. Het wordt nog een mooie avond.
