Kanye West :: Donda

Kanye West is altijd al een uitgesproken en controversieel figuur geweest. De rapper/producer leed nooit aan valse bescheidenheid en wist meer dan eens opmerkelijke uitspraken te koppelen aan, op zijn zachtst gezegd, vreemd gedrag. Toch leek dat allemaal met de mantel der liefde bedekt te worden, want als artiest kende West zijn gelijke niet en bracht hij de ene na de andere klassieker in wording uit. Met Donda krijgt hij nu de rekening gepresenteerd, maar helemaal terecht is dat niet.

Toegegeven: zowel met 808`s & Heartbreak (2008) en The Life of Pablo (2016) kwamen er al barsten in het verhaal. Vooral omdat West de verschijningsdatum van het tweede album niet alleen maar voor zich bleef uitschuiven maar het na de release ook een blijvend “work in progress” noemde waarbij hij aan verschillende songs bleef schaven nadat de plaat digitaal beschikbaar was. In meer dan een opzicht was dat een voorbode van wat komen zou, want vijf jaar later gebeurt hetzelfde met Wests tiende album, Donda. Al lijkt het begrip voor het album en West zelf veel minder groot te zijn, waardoor de gebreken ervan meer aandacht krijgen dan noodzakelijk.

Toen in 2020 de single “Wash Us In Blood” verscheen, liet West optekenen dat hij niet van plan was een nieuw album uit te brengen zolang hij onder contract was bij Universal. Ook tweede single “Nah Nah Nah” (november 2020) is op geen enkel album te vinden. Meer zelfs, beide singles werden in augustus dit jaar van alle streamingplatformen gehaald, enkele weken nadat West listening parties voor Donda hield en het album officieel uitbracht. Maar ook na de release doken geruchten op van nieuwe ingrepen, zo is enige tijd geleden Chris Rocks bijdrage op “New Again” vervangen alsook die van KayCyy`s op “Keep My Spirit Alive”.

Eerder was bovendien al bekend geraakt dat “Life Of The Party” met een bijdrage van André 3000 (Outkast) de plaat niet gehaald had, onder andere omdat André 3000 profaan taalgebruik hanteerde, al valt in de gelekte versie vooral op hoe zwak West uit de hoek komt, nog meer vergeleken met André 3000s uitstekende aflevering. De manier waarop West niet alleen in zijn privéleven de pedalen volledig kwijt geraakt is, maar dit ook muzikaal vertaalt, geldt dan ook als een van de grootste kritieken op Donda. Het is een kritiek die niet helemaal terecht is, want op zijn beste momenten valt nog steeds de Kanye West te horen die het ooit tot publiekslieveling schopte.

Dat West zichzelf altijd al overschatte, kan niet ontkend worden. Debuut The College Dropout klokte al af op 76 minuten, maar ditmaal vergt hij het uiterste van de luisteraar door niet minder dan 27 nummers te serveren op 108 minuten. Hoewel in het bijzonder de eerste helft sterke nummers bevat, verzandt het als geheel in een lange geluidsbrij zonder focus. West speelt op het album weliswaar opnieuw treffend met oude insteken als soul, rock en electro maar weet geen echte opbouw vast te houden waardoor Donda als geheel onaf en niet gefocust aanvoelt. Het album opsplitsen in twee delen, met “Donda Chants” en “Donda” als startpunten, vormt een eerste poging om het geheel te kraken, maar zelfs dan lijden beide partijen aan een stortvloed aan ideeën en gebrek aan kritische zin die de luisteraar verweesd achterlaat.

Het sterke “God Breathed” vormt daar al een eerste mooie voorbeeld van. De song gaat alle richtingen uit, met koorgezang en pompende bassen die opduiken en weer verdwijnen terwijl de dominante raps evenzeer door effecten gekleurd worden. Het is een drukte die het beste werkt wanneer er ook ademruimte gegeven wordt en net dat ontbreekt vaak op het album. “Jail” en “Off The Grid” die het nummer begeleiden, zijn beide weliswaar beperkter in hun productie, maar hun compactheid is even drukkend als verstikkend. Op dat vlak weet “Hurricane” beter te doseren. Toch weten de songs samen met “Praise God” en “Jonah” Donda een sterke start te geven die uitmondt in het knappe “Ok Ok”. Het mag ironisch heten dat na zo’n beloftevolle start net “Junya”, misschien wel het zwakste nummer op de hele plaat, volgt.

De song blijft vastzitten in een weinig geïnspireerde drumclap en al even luie orgelmelodie die nergens begeestert. De spaarzame inkleuring wordt bovendien niet gepareerd door een intelligente rap: West, die weliswaar nooit een top-MC is geweest, valt hier helemaal door de mand. Het vaak geprezen “Believe What I Say” start aanvankelijk ook op die valse noot maar hier weet West zijn beperktheid net in een kracht om te zetten, niet in het minst door slim gebruik te maken van Lauryn Hills klassieker “Doo Wop (That Thing)”. De voornaamste kritiek hier is dat West na volop ingezet te hebben op een meer electro- en rockgeluid het roer volledig omgooit waardoor het nummer als een onverwachte breuk klinkt, een die bovendien artistiek noch muzikaal verder gezet wordt.

Opvallend genoeg gaat het daarna immers weer een heel andere richting uit met “24” waar West volop koorgezang inzet. Het gebrek aan focus vertaalt zich verder in “Remote Control” en “Moon” waar eerst weer voor een meer electro- en dan net voor een soul-aanpak gekozen wordt. Samen met “Junya”, “24” en “Heaven And Hell” mag dat nummer overigens volledig genegeerd worden. Wat aldus overblijft is een kleine vijfendertig minuten Kanye West in goede doen. Jammer genoeg is een dergelijke oefening moeilijker en uitdagender op de tweede “helft”, die met een kloeke 60 minuten het gros van het album uitmaakt. De focus is hier niet alleen nog meer zoek doordat niet alleen verschillende nummers in een nauwelijks als remix te bestempelen versie opduiken maar de andere songs al even ongeïnspireerd klinken en eerder als vullertjes of oude b-kantjes aanvoelen dan echte sterkhouders.

Want hoewel pakweg het op een gospelorgel drijvende “Pure Souls” en het electrofunky “New Again” best wel aardig zijn, klinken ze net zozeer als doorslagjes van ouder en beter werk. Ook “Keep My Spirit Alive” sluipt ongemerkt voorbij zoadat “Jesus Lord”, met moderne gospeltoets, vooralsnog het enige echt knappe nummer is. Het voelt dan ook goedkoop aan dat “Jesus Lord pt 2” de facto hetzelfde nummer is met enkele extra gasten. Het is een trucje dat hij herhaalt met “Jail pt 2” waar Marilyn Manson (verborgen in het refrein) en DaBaby, openlijk in een aparte rhyme, hun verhaal mogen doen. Meer dan de mogelijke shock value of opgestoken vinger naar wat gezien wordt als cancel culture is het nummer niet, waardoor er ook geen meerwaarde in te ontwaren is. Minder controversieel maar daarom nog niet relevant is de herhaling van “Ok Ok”. Toegegeven, de inbreng van Shenseea is indrukwekkend, maar waarom die er niet gewoon in het “origineel” bij kon, wordt niet duidelijk. In essentie zijn deze pt 2’s niet meer dan luie remixes waarbij een of meer gastartiesten louter door een andere vervangen worden.

Dat het op “Junya” na sterke songs betreft, verandert weinig tot niets aan het feit dat ze geen meerwaarde aan het album bieden en het alleen maar onnodig langer maken. De tweede helft van Donda kan dan ook grotendeels genegeerd worden: het in gospelkoren gedrenkte “Lord I Need You” mist de nodige punch, terwijl “Come To Life” alle Kanye-elementen bovenhaalt zonder te overtuigen, alsof West er zelf ook niet meer in gelooft. “No Child Left Behind” mag overigens in dezelfde schuif blijven liggen want behalve een knappe synth/orgellijn is er weinig dat Wests kreet “he done miracles on me” in het nummer bevestigt. Behoudens het vermelde “Jesus Lord” is er enkel nog het tussendoortje “Tell The Vision”, met een alleraardigste pianoriedel die deze tweede helft rechthoudt, de remixes buiten beschouwing gelaten.

Al langere tijd wordt gesteld dat albums op zich er niet langer toe doen en dat luisteraars via streamingkanalen zelf hun eigen playlists en albums samenstellen. In die optiek kan Donda perfect als dat type album beschouwd worden, waarbij het aan iedereen overgelaten wordt om er zelf een eigen geheel van te maken en die puzzelstukken te kiezen die het meest bevallen. Donda is het type plaat dat zich hier uitstekend voor leent: mits enige creatieve zin, verschuivingen en domweg negeren van nummers kan er een uitstekende Kanye Westplaat gepuurd worden uit het geheel. Of West dat idee zelf voorstaat, doet er op zich niet toe. Wie koppig een eigen koers vaart, mag zich er niet over verwonderen dat zijn volgers dat ook zullen doen.

Wie zich geroepen voelt om de plaat zelf te remixen, kan hiervoor terecht op de site van Kanye West, al is die optie voorlopig enkel mogelijk voor wie gevestigd is in de VS of het VK.

Universal
GOOD

verwant

Ben Folds Five :: Song For The Dumped

Slechts één nieuwsbericht domineert vandaag de media: het einde...

BEST OF : Kanye West

Geef toe: meestal zijn ze uw geld niet waard,...

Kanye West ft. Travis Scott :: Wash Us In The Blood

Spijt komt altijd te laat. Vraag maar aan Koning...

Childish Gambino :: 3.15.20

Alles knettert op 03.15.20, de vierde plaat van Childish...

enola’s vijftig beste platen van de jaren ’10

Dit is het allerbeste wat het decennium heeft voortgebracht. Video...

aanraders

David Bowie :: EART HL I NG

Beste album ooit !

Sparklehorse :: Bird Machine

We dachten dat het nooit meer zou gebeuren, maar...

The Slow Show :: Subtle Love

Eigenlijk had The Slow Shows daags na verschijnen van...

Goes & Goes :: Nie Gezeverd

Bestaat er zoiets als blues uit Vlaamse klei getrokken?...

Public Service Broadcasting :: This New Noise

Geef J. Willgoose, Esq. een oubollig onderwerp en hij...

recent

David Bowie :: EART HL I NG

Beste album ooit !

test

Sparklehorse :: Bird Machine

We dachten dat het nooit meer zou gebeuren, maar...

Nicolas Barral :: Als de fado weerklinkt

De periode Salazar is een donkere bladzijde in de...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in