Zo alleen als ze er vierentwintig jaar geleden aan begon, zo eenzaam zat An Pierlé vrijdag opnieuw achter de piano. Twee avonden lang zou ze voor één keer nadrukkelijk terugblikken naar die jongere en onschuldigere jaren, toen ze met debuut Mud Stories ‘het meisje op de bal’ was. We zagen een gelouterde en oudere zangeres die met de gewonnen rijpheid haar prilste songs enkel maar sterker maakte.
So here we are. Zes maanden na de laatste keer in dat huis van vertrouwen aan de Brusselse Anspachlaan mogen we dan eindelijk terug. De tribune heeft zwarte gaten, de ventilatie staat op ‘extreem tochtig’ en eenmaal gezeten is er geen weg terug voor een refill; Corona zorgt voor eenrichtingsverkeer dat je aan het einde letterlijk op straat zet.
Dit is het Nieuwe Normaal, of zoals de zaal het zelf beter benoemt: ABnormal. Toch voelt het allemaal al veel minder eenzaam en treurig dan op die schaars bezette banken van het OLT Rivierenhof deze zomer. Een stoel vrij tussenin is nog altijd een beetje alsof je bijna op schoot van je buurman zit – maar dan veilig. Zelfs al draag je een mondmaker, dit is vertrouwd, en zo voelt het ook wanneer An Pierlé al na één nummer onder haar piano duikt om ergens iets te regelen en “De automechanieker in mij komt weer boven” grapt.
Je zou willen zeggen dat ze in al die jaren geen haar is veranderd, maar dat is net wel het geval. Het korte kopje verraadt dat het nog niet eens zo lang geleden is dat de zangeres een venijnige borstkanker wist te overwinnen. Verder enkel herkenning. De humor, het ongebreidelde en quasi-absurde tateren – in deze locatie voor de gelegenheid twee- tot zelfs drietalig – is haar door de jaren niet vergaan.
Zo was het meisje dat in 1996 solo indruk maakte op Humo’s Rock Rally, zo is de vrouw die hier vandaag zit. De toenmalige theaterstudente is een straffe performer geworden die na jaren touren door Frankrijk meer dan één vleugje chanson heeft meegenomen. Al klinkt het expressief pianospel van “Exit” net als toen, de dramatiek wordt dikker aangezet. Het mag wat theater zijn, zoals ook ‘hitsingle’ “Tower” met een pesterig stopje in de intro laat horen.
Ook de zang acteert meer, neigt bij momenten naar het cabareteske van de Franse traditie. Je hoort het in “Mud Stories”, waarin ze alles uit haar stem haalt. En ook de piano ziet alle hoeken van de kamer, wordt zowel klassiek bespeeld als dat hij er hamerend van langs krijgt in “Mad Dog Watch” of een “Nebraska”, dat aangekondigd wordt als “la chanson le plus Walibi”. Wat ze bedoelt: dat het hectische nummer een rollercoaster van noten is waarin ze al eens geneigd is fouten te spelen; “Hou je vast”. Pierlé raakt zonder kleerscheuren door alle bochten, maar laat het – samen met het gelijkaardig eindigende “Tower” een van de zeldzame uptempo nummers op de plaat – vreemd genoeg wat zielig doodbloeden; alsof de trein nog wat moet uitbollen.
Het waren deze singles die Pierlé in 1999 zo opmerkelijk maakten. Wat daartussen is geweven, valt minder op. “Sad Lover” glijdt tussen de plooien voorbij, net als het door Jeunets La Cité Des Enfants Perdus geïnspireerde “Siamese Twins”. En “God In A Cage”, het enige nummer waar de zangeres nu niets meer mee heeft? Mja, laten we zeggen dat die tekst bij nader inzien dan toch niet zo hard zijn voet kan zetten naast Patti Smiths “Jesus died for somebody’s sins, but not mine” als misschien ooit bedoeld.
Neen dus, Mud Stories was nooit een onvergetelijk debuut; het is wie de maker daarvan is geworden die deze Rewind rechtvaardigt. Zelfs in de mindere songs van toen laat Pierlé hier horen wat ze kan – zonder aan de charme van toen in te boeten. En toch, wanneer ze in de bisronde nog eens het “Are Friends Electric?” bovenhaalt van Gary Numan (het nummer dat haar in de Rock Rally zoveel lof opleverde) missen we de flinke vocale uithalen van toen. De ontroering zit hem in een andere cover, als ze Dire Straits’ “Brothers In Arms” opdraagt aan alle “sisters” die met haar de strijd tegen de borstkanker hebben moeten voeren.
Hoe ze zich zelf voelt, hebben we dan al meegekregen, wanneer ze Mud Stories-afsluiter “Pleasant Times” (dat ze destijds met Julee Cruise in de Verenigde Staten schreef) aankondigt met “Dit vertelt heel mooi hoe deze avond is geweest”. Het gevoel is geheel wederzijds. Wat toen een charmante kennismaking was, is ondertussen uitgegroeid tot een warme vriendschap die we al éénentwintig jaar koesteren. Laat het nog maar eens zo lang duren.
