“Zo fucking blij om hier te zijn.” Als ooit één uitdrukking de muzikale zomer van 2020 zal samenvatten, dan wel deze. Wie mag spelen, druipt van de gretigheid. En wie mag kijken, staat al even geil. Kon het anders dan dat Compact Disk Dummies voor het orgasme van de zomer tekende?
Eigenlijk is het allemaal zo moeilijk niet. Soms voel je gewoon wie in de aankomende zomer zal scoren. We schreven al eerder dat dit de maanden hadden moeten zijn waarin Glauque zijn visitekaartje afleverde, maar juli en augustus 2020 hadden ook de bevestiging moeten zijn voor Lennert en Janus Coorevits. Met Neon Fever Dream had Compact Disk Dummies een tweede plaat afgeleverd die zes maanden na release alleen maar blijft groeien, en – belangrijker! – smeekt om zweterige tenten met trampolinevloer.
Mocht u de afgelopen maanden op Mars hebben geleefd, dan is dat pech – we gaan u niet bijpraten – maar daar is dus iets tussengekomen. We schrijven 4 september en Lennert Coorevits vertelt bij nieuwe single “Matter Of Time” dat het de eerste keer is dat ze dit nummer live spelen. “Mogen we dat nog doen?” Om in zijn eigen idioom te antwoorden: “ahbajaat”. Geen haar op ons hoofd dat niet dacht dat dit al jaren in de set zat, zo vlotjes komt het er uit. De Meest Gekrullebolde Coorevits pakt zijn gitaar, de sfeer schurkt langs de dansbare pop uit de eighties.
Ook goed nieuws: “Jullie mogen rechtstaan”, krijgen we te horen bij “On Repeat”. Dat worden dan de eerste danspasjes sinds – even de agenda gecheckt – 16 februari. Dat is maar goed ook, want hoe Lennert op het podium te keer staat te gaan, lokte die eerste drie nummers tandengeknars uit: “hij wel”. En probeer maar eens stil te blijven zitten tijdens een Compact Disk Dummiesnummer.
Wat is dit in die acht jaar sinds hun overwinning in Humo’s Rock Rally een onstopbare machine geworden. Moesten de broers het toen nog van een soort charmante energie hebben, dan wordt meer en meer duidelijk hoe goed hun nummers eigenlijk zijn. De housepiano van “Cry For Me” krijgt koorbegeleiding vanuit het publiek, een flardje van Talking Heads “Once In A Lifetime” maakt het alleen maar gezelliger. En dan is er “Easy Life”, een jolig nummer waarin “Rich kids” denken dat in de keuken alles mag. Je zult het zien: Reuzegom zit echt overal.
Heel even lijkt Compact Disk Dummies met de intro van “Dirty Diana” een Michael Jacksoncover te beginnen. Dat is een schijnbeweging, natuurlijk. Met de zelfde baslijn kan je immers net zo goed “I Remember” inzetten. En misschien is dat zelfs nog beter. We zitten daarmee alweer in de laatste rechte lijn, want festivalzomer of niet: de Coorevitsen zijn niet van de epische Springsteenconcerten. Wat wil u weten? Dat we hebben gedanst? Welja, we hebben gedanst. Dat mocht, dus, zolang we maar in onze bubbel bleven. Dat moest nu nog wel lukken: recensenten staan doorgaans alleen.
Setsluiter “The Reeling” wordt ingezet met een klassiek hurken-dan-springenspelletje, en dat voelt bijna ontroerend. Alsof er niets aan de hand is, doen we wat we al die zomers zonder ziekte deden. We hurkten, we sprongen. En het voelde bijna als echt. Misschien moeten we zes maanden na die eerste symptomen, binnen de mate van het mogelijke, dus maar beginnen doen alsof er niets aan de hand is. Het beste maken van een kutsituatie, en feesten alsof er geen morgen is. Want met die COVID weet je nooit.
De realiteit hakt er in de bisnummers niettemin toch maar in. Of we toch maar wat merchandise willen kopen, “want ik heb een gat in mijn schoen”, licht De Enige Pratende Coorevits het hedendaagse artiestenstatuut toe. Misschien is het dus toch maar tijd dat we snel ontwaken uit deze Bad COVID Dream. Het is tijd voor echte feestjes, en dan mag Compact Disk Dummies zeker terugkomen.
