Als één groep uit twee mislukte COVID-zomers het maximum heeft gehaald dan wel Compact Disk Dummies. Ook dit jaar duikt de groep op elk tijdelijk of niet tijdelijk podium op om zijn tweede plaat Neon Fever Dream voor te stellen. En ook in Wommelgem, of all places, klonk dat goed.
Wommelgem. Je proeft de gemeentenaam als Lennert Coorevits voor het eerst “Wommelgem, komaan!” roept. Zo voelt het een beetje in dit tweede coronajaar; “if this is Wommelgem, it must be 2021”. Dat is niet helemaal zo – overmorgen staat de groep op het al even provisoire Werchter Parklife – maar toch; veel kansen heeft de groep nog niet gehad om Neon Fever Dream live te brengen. Vandaag mag het dan toch. In Wommelgem. Omdat enkele horecaslimmerds daar een maïsveld vonden dat rijp was voor hun plannen. Crisissen zijn uitdagingen, sprak een Vlaamse mediamogol immers; welaan, dan. Onder het dak van deze ufo, goed beschermd tegen de niet aflatende regen, beleven we ons eerste staande concert sinds februari 2020.
Hoe dat voelde? Goed, dank u. “Dit is de enige show die vanavond kan doorgaan. Geniet ervan”, grijnsde Lennert Coorevits, en wij wisten dat het niet waar was, want (jdr) hield ons op de hoogte van de werkzaamheden op de Rotkat-avond in het OLT Rivierenhof. Maar van dat soort stoeferij is nog nooit een artiest doodgevallen, en al zeker de oudste Coorevits niet, zoals hij minstens voor twee derde is opgetrokken uit rockster-attitude.
Hij mag dat, want dat resterende derde bestaat uit vloeibaar muzikaal talent, en naast hem staat de stille kracht Janus Coorevits die zich honderd procent op het geluid toelegt. Samen zijn ze Compact Disk Dummies, en laten ze ook negen jaar later nog altijd horen waarom die overwinning op de Rock Rally toen zo terecht was. Van bij opener “On Repeat” zit alles immers goed, klopt dat samenspel tussen showkikker Lennert en zijn knoppendraaiende broer.
Wat de broers brengen is een aanstekelijk elektronisch ratjetoe van house en discoklanken dat we graag eens aan een Britse Hot Chipfan zouden willen laten horen, kwestie van een onbevangen second opinion te krijgen. Wat ons betreft spreken we bij de output van Compact Disk Dummies immers van internationaal niveau; een topsong als “Matter Of Time” zou een top tienhit zijn mocht er “(UK)” of “(US)” achter de groepsnaam staan.
Maar zo onrechtvaardig is de wereld helaas wel, en misschien is het alleen daarom al goed dat we heel even teruggeworpen zijn op wat we hier hebben, dat we de topgroepen van hier even niet meer kunnen negeren. Want klinkt die housepiano van “Cry For Me” niet alsof ze vanop het hoofdpodium van Pukkelpop zou kunnen schallen? En is dat stukje “Once In A Lifetime” van Talking Heads dat er aan wordt gelast niet heel erg goed gebracht? Het antwoord is vanzelfsprekend: ja.
Moeten we ondertussen ook even meedelen: het idee van de broers Coorevits om vanaf nu een drummer onder de arm te nemen was de juiste beslissing. Met zijn slagen, roffels en fills geeft Robin Wille de mechanische beats een levendig weerwoord. Lennert kruipt ondertussen tijdens “Holy Love” achtereenvolgens in een tentpaal, op een ton, en op de wandelboulevard rond het middenplein. Helaas voor hem raakt hij van daar niet vlot backstage, en moet hij op zijn schreden terugkeren. Oeps.
“I Remember” is nog altijd het beste nummer dat het duo op zak heeft. Die “Dirty Diana”-knipoog is hen nog altijd vergeven, wat volgt is beter dan wat Wacko Jacko ooit verzon. Voor het podium geeft de lokale immobiliënmaffia – foute mannen, kortom – een veel te jong meisje gratis drank; “Girls Keep Drinking”, indeed. Op het podium geeft de groep dat nummer een veel te lange outro – een euvel dat vanavond al te vaak voorvalt – met de gekrulde Coorevits die het nummer een vleugje Safri Duo meegeeft. Dit is immers Compact Disk Dummies: een duo dat in 1993 en 1995 is geboren, en dus gemarineerd in de nineties.
Het regent nog steeds, de UFO langs de E313 is nooit opgestegen uit dat maïsveld, en Compact Disk Dummies ronden af met “Remain In Light” en een kinderkoor. Ergens in Parijs zoekt een Justice-lid vloekend kleingeld en een telefooncel – “Parbleu!”. Het maakt alweer niet uit; topsong, mooi meezingmoment, en nog maar eens net dat tikje te lang gerekt. Het leven is nog altijd niet normaal, maar we maken er meer en meer het beste van.
