Zeven jaar na Ardalén vieren we de terugkeer van Miguelanxo Prado in het Nederlands. Met De Gestolen Triskel is een echt feestje helaas niet aan de orde. Daarvoor speelt Prado te zeer op veilig en evolueert hij te zeer naar een vakkundige, maar grijze aanpak.
Laat ons deze tekst beginnen met een korte toelichting bij een ‘triskel’. Zonder toelichting wordt het moeilijk te begrijpen waarom het stelen van zo’n triskel nu in godsnaam een boeiende strip kan opleveren. Volgens Wikipedia is een triskel een symbool bestaande uit een driemaal verbonden rotatiesymmetrie. In de heraldiek komt dit symbool geregeld terug. In vele culturen keert het gebruik van dit symbool terug, maar telkens kan deze een andere betekenis hebben.
De triskel in het nieuwe album van Miguelanxo Prado is verwerkt in een soort medaillon en fungeert als een soort schatkaart waarop de slaapplekken van oude fantasiewezens te vinden zijn. Deze wezens stammen uit een tijd waarin mensen en magiërs samen leefden op aarde in een duurzame harmonie. De magiërs vielen uit elkaar in twee families, de duivels en de puren en vielen allen in een lange slaap op verborgen plekken. Sindsdien is de magie weg uit de wereld en maken de mensen alleen de dienst uit. In een combinatie van archeologische zoektochten en een fantasiereis langs verdwenen volkeren en terloops ook de toekomst van de mens, komt Prado met zijn meest fantasierijke album ooit op de proppen.
Spanje is geen land met een wijdverspreide internationale stripgeschiedenis. Vele auteurs werkten in dienst van studio’s en er is ook een grote groep Spaanse tekenaars aanwezig in de Amerikaanse comic-industrie. Sinds de jaren ’80 is Miguelanxo Prado één van de voornaamste leveranciers van Spaanse graphic novels geweest. Hij toont zich daarin als een veelzijdig kunstenaar. Zo ging zijn werk van humoristische, maatschappijkritische bespiegelingen over poëtische liefdesverhalen tot een diepgeworteld fantasieverhaal. Opnieuw toont hij zich dus als een auteur die zichzelf wil vernieuwen en die nieuwe thematieken wil blijven verkennen.
Grafisch evolueert zijn eerdere losse, wat slapstickachtige stijl naar een meer klassieke en hoekige variant. Hiermee verliest Prado zeker in dit nieuwe album wel een deel van zijn ontwapenende charme en eigenheid. De tekeningen in De Gestolen Triskel schuiven meer op naar de middelmaat, waardoor dit album ook visueel niet meteen uit de grijze middenmoot springt. Zijn vorige vertaalde Ardalén was dan nog een echt hoogtepunt in zijn oeuvre. Helaas is voor De Gestolen Triskel geen gelijkaardige rol weggelegd.
In het verhaal schuilen maar weinig angeltjes of weerhaken, wat het album al na enkele tientallen bladzijden laat wegdeemsteren. Twee magische volkeren die het niet met elkaar eens zijn en een confrontatie aan gaan met als inzet de toekomst van de mensheid. Een dergelijk doordeweeks en platgetreden uitgangspunt hadden wij niet verwacht van een topauteur als Miguealanxo Prado. Ook grafisch heeft hij de voorkomens van de verschillende figuren en volkeren vertaald in weinig opvallende en wat clichématige representaties. Ook hier waren de verwachtingen bij een strip van Prado toch wel merkelijk hoger.
Het is alleszins waardevol dat via Concerto Books het oeuvre van Miguelanxo Prado deels in het Nederlands beschikbaar blijft. Helaas is zijn jongste worp uitgedraaid op een ondermaatse prestatie voor een auteur met de envergure van Prado.
