De Britse politici houden niet meer van ons, Europeanen, maar Brussel verklaarde haar liefde vanavond wél aan de Britten. Supergrass verkocht moeiteloos de Ancienne Belgique uit en kwam in ruil met een concert boordevol hits aantonen dat Britannia wel degelijk haar cool heeft bewaard.
Weet goed dat wij al onze helden uit de periode van de Britpop in de hoogste regionen van ons muziekpantheon plaatsen, maar die grote groepen waren altijd zó bovenaards waardoor ze onbereikbaar bleven. Oasis? Te stoer. Blur? Misschien een beetje te arty. Suede? Te veel Schmerz. The Verve dan? Te veel fookin’ drugs. Maar met de spring-in-‘t-velds met ongeschoren tronies van Supergrass viel er altijd pretentie- en argeloze fun te beleven waarmee wij, doordeweekse middenklasse-kids uit de voorstad, ons konden vereenzelvigen.
En de fun, die kregen we ruimschoots voorgeschoteld. De vaart zat er stevig in met tweeëntwintig songs op een set van dik anderhalf uur. Al van bij het begin was het duidelijk dat dit een zegetocht zou worden. Opener “In It For The Money” was met de tongue stevig in the cheek. Laat verwijten van hebberigheid net de kritiek zijn die bands op een reünietour vaak voor de voeten geworpen krijgen. Door met zichzelf te lachen is Gaz Coombes de critici te slim af.
Niet dat er veel te bekritiseren valt. Dit was geen duf pak-de-poen-concert. We zagen een groep die er verdorie zin in had. Alle songs werden snedig en puntig gespeeld, zonder al te veel af te wijken van de albumversies. Coombes – hij had zijn trilbyhoedje ingeruild voor een meer volwassen fedora – was goed bij stem. De groep was goed op elkaar ingespeeld en liet amper steken vallen. We kregen zeker geen ingewikkeld geëxperimenteer en moeilijk gefröbel aan de snaren. Daar was het publiek niet voor gekomen en in plaats daarvan kregen we een feest van herkenning. “Man Size Rooster” beukte met veel grinta in op de plekken waar het moest beuken: op het publiek, en ook de piano van de toetsenman kreeg er flink van langs. “Richard III” liet zijn paard voor wat het was, gordde een gitaar om die hij in overdrive liet scheuren om te eindigen in een storm van feedback.
Het publiek was ook prachtig. We zagen een mooie mengeling van jonge mensen en minder jonge mensen die zich gelukkig wél nog herinnerden hoe het was om jong te zijn in de jaren negentig. Gretig deden ze alles mee wat Coombes vroeg. Handjes klappen op knallers als “Diamond Hoo Ha Man”? Geen probleem. Meezingen met de refreinen van “Oh Grace”, “Caught By The Fuzz” en de vele andere knapperige oo-lala’s, oooh-wa’s en ayaya’s (“Mary”)? Gesnopen. Golven van vertedering rolden door de zaal. De band was zichtbaar dankbaar om zoveel liefde te mogen ontvangen en leek hier ook energie uit te tanken. Het is best indrukwekkend als je ziet hoeveel kant en klare meezingers de heren van Supergrass bijeen hebben gepend. Op de vragen om verzoeknummers uit het publiek kon Coombes laconiek “This is not a request show” antwoorden, gerust als hij was dat zijn jukebox uiteindelijk iederééns favoriete nummer wel zou spelen.
Was het dan allemaal perfect? Neen. Tot twee keer toe werd het podium helemaal duister voor een instrumentenwissel en werd er muziek vanop een bandje gespeeld, gevolgd door nog wat praten met het publiek of een minder nummer. Op zulke momenten ging de vaart duidelijk uit de set. Maar een kniesoor die daar om maalt. Wij zijn ook niet perfect en misschien klikt het daarom wel zo goed tussen Supergrass en ons.
De absolute hoogtepunten zaten in de staart van de reguliere set: eerst was er “Alright” (ingeleid door een schalks “We like to play a very rare B-side for you now”), gevolgd door een uitgesponnen en uitzinnig onthaald “Sun Hits The Sky” met die heerlijk psychedelische brug. Wij zagen vastgeroeste koppels weer als verliefde pubers tegen elkaar aanschurken; misschien dat er tóch nog gefröbeld zou worden vanavond. Het was de aanloop naar “Pumping On Your Stereo” met die onsterfelijk wijze woorden “Life is a cigarette, you smoke to the end”.
Laat die Boris Johnson en Nigel Farage maar angst en verdeeldheid zaaien, vanavond was een en al liefde.
