Jaimie Branch behoorde ongetwijfeld tot de revelaties van 2018, vooral ook omdat ze er live telkens nog een schep bovenop deed. Met een uitstekend, nieuw album onder de arm leidde ze haar band Fly Or Die deze keer naar Mechelen. Het werd een heuglijk weerzien met een kwartet dat de moderne jazz verrijkt met engagement, swing en een eigen smoel.
Het concert dat trompettiste Branch met Lester St. Louis (cello), Jason Ajemian (bas) en Chad Taylor (drums) in Mechelen speelde, voelde aan als een negatief van de concerten die we vorig jaar meemaakten. Speelde het kwartet toen een lange suite die gebaseerd is op het debuutalbum, maar waarin ook al werd verwezen naar het album dat nog moest verschijnen, dan fungeerde het recentste album nu als wandelroute, maar werd er ook een paar keer teruggeblikt naar het debuut.
Het was Taylor die mocht openen met de mbira, die meteen al iets van de ruwe charme van Branch & co. vrijgeeft. De trompettiste kleurde bij met een demper, de strijkers zorgden voor extra schaduw. Maar dan was daar al “Prayer For AmeriKKKa, Pt. 1 & 2”, het sleutelstuk van Bird Dogs Of Paradise, een dreigende, bevlogen verwensing en aanklacht in één, een broeierige trage die omslaat in een jachtig portret van mensen die we ‘gelukzoekers’ zijn gaan noemen. Branch zong en schreeuwde het uit, scheurde met die trompet, soms met meer passie dan beheersing, maar zorgde voor een eerste linkse directe, voortgestuwd door een rollende ritmesectie, met muzikanten die zich heel wat vrijheden permitteerden.
Zo ontstond er, net als vorig jaar, maar ook zoals bij het concert van het James Brandon Lewis Quintet onlangs, een lange suite waarin sterke thema’s en grooves in balans gehouden werden met vrije excursies, waar rollen voortdurend wisselden, met soms drie strijkstokken tegelijk die gehanteerd werden, of klankkasten die dienst deden als percussie. Telkens belandde je echter weer bij zo’n riedel die meteen onder de huid kroop. In “Twenty-Three n Me, Jupiter Redux” ontbrak het elektronische gefriemel van de studioversie, maar ging Branch wel haar effectenpedaal uittesten. “Simple Silver Surfer” begon iets later bij onweerstaanbare kamerfunk om uiteindelijk bij een kinderlijk percussiefeestje te belanden. En daar dook dan ineens de etherische galm van “Leaves Of Glass” uit het eerste album in op.
De band nam een ruime omweg door vrije regionen om uiteindelijk toch weer te belanden bij een wulps dansend “Nuevo Roquero Estéro”, dat al snel iets kreeg van een lijfelijk, koortsig straatfeest, alsof je plots deelgenoot werd van een after-afterparty in een zweterig steegje in New Orleans. Het was meteen ook de laatste stap naar über-ballade “Love Song”, opgedragen aan de “assholes & clowns out there”. De muzikanten fleemden met brede grijns, Branch zong uit volle borst en kreeg zowaar het publiek mee. Je zou voor minder, na zo’n performance.
De bisronde leek eerst een andere richting uit te gaan: Ajemian, die eerder al opviel door te molenwieken naast z’n bas of zich gigantisch te verdrinken in een bierbeker wijn, maakte een hoop feedback met z’n basversterker, maar kreeg snel gezelschap van de rest van de band. Die schudde “Theme Nothing” uit het debuut uit de mouw, met Branch die even een omweg maakte langs Monks “Reflections” om het kwartet uiteindelijk eensgezind de deur te laten dichtgooien. De muziek van Branch & co. heeft z’n ruwe kantjes en weinig van doen met pakweg het ECM-feestje dat op hetzelfde moment plaatsvond in Brussel, maar wie wil voelen hoe jazz anno 2019 nog altijd garant kan staan voor levende, lillende muziek met de punch van groothartige punk, die hoeft niet verder te zoeken. De verrassingseffect is intussen misschien wat minder, maar de impact blijft maximaal.
“Fuck your technique, sound first”, zegt Branch in een promofilmpje bij het recente album. Een beetje provocerend natuurlijk, want deze kleppers kunnen spelen, maar ergens ook weer toepasselijk: sound en hart stonden ook nu weer centraal, waardoor dit knalconcert aankwam op niveau van hoofd én onderbuik.
