Met het recente In The Rainbow Rain knoopt Okkervil River opnieuw aan bij het stevige bandgeluid van de doorbraakplaten van tien jaar geleden. In de Botanique gaf de groep rond Will Sheff een navenant concert: krachtig, gedreven en gepassioneerd. Het was lang geleden dat we dit gezelschap nog eens zo bezield aan het werk zagen.
7 februari 2008 is een belangrijke datum in de relatie tussen Okkervil River en België. Het was de tweede keer dat Will Sheff met doorbraakplaat The Stage Names in ons land speelde en plots viel alles op zijn plaats. In het Leuvense STUK gaf de band een zinderend concert, ontpopte de bebaarde zanger-gitarist zich tot een begeesterende frontman die eindelijk alle schuchterheid van zich af smeet en zagen we de geboorte van een echte liveperformer.
We hebben zondagavond in de Botanique meer dan een paar keer aan die legendarische avond moeten denken. Was Okkervil River na die ene keer nooit meer zo vinnig, zo gedreven, dan was dat nu anders. Eindelijk speelde Sheff en zijn groep — waarvan niemand overigens op die Leuvense avond aanwezig was — weer op zijn sterkte, en vooral: op kracht.
Het was afgelopen lente al voelbaar aan het beste van In The Rainbow Rain: Okkervil River is na jaren zoeken opnieuw een echte liveband geworden. Dat gebeurde op de tour met het nochtans in behoorlijke isolatie opgenomen Away en met die muzikanten trok Sheff nadien de studio in voor een opvolger. Het resultaat is een plaat die voor het eerst in lang een Okkervil River laat horen waar het speelplezier van af spat.
Van bij de opener “Pulled Up The Ribbon” knalt het geluid uit de boxen; de drums staan zo hard op potig dat wat handdoeken op de trommels de kletsen moeten dempen. Dit blijft uiteindelijk slechts de Rotonde van de Botanique, waar deze groep ooit nog moeiteloos de dubbel zo grote Orangerie vulde. Sic transit gloria midlevel band, maar Sheff — die de John Lennonlook tegenwoordig heeft geperfectioneerd — laat het niet aan zijn hart komen. Hij speelt dankbaar en met vuur. Dat Brussel op een gekke manier altijd al veel voor de band heeft betekend, vertelt hij, en hij haalt herinneringen op aan de laatste passage hier, nét op de avond dat Trump het Witte Huis veroverde. “Ik heb de ochtend nadien zelfs een knuffel gehad van de baliejuffrouw in het hotel”, herinnert toetseniste/bassiste Sarah Pediniotti zich.
Natuurlijk heeft Sheff een nummer over die tijd en die situatie. “The Dream And The Light” is zo’n typisceh Okkervil River-song, met een tekst waarin de woorden over elkaar tuimelen en een drive die van geen houden weet. Jammer dat de uitmuntende saxofoonsolo — pure Clarence Clemmons! — van op plaat hier niet gebracht wordt, al is het ook smullen van de interpretatie ervan door gitarist Will Graefe.
We misten die sax eerder al eens, in het al even geweldig openbarstend “Love Somebody”, maar het zijn kleine bezwaren als daar zoveel andere rijkdom tegenover staat. Het mooie, op een cocktailbeat drijvende “Famous Tracheotomies” bijvoorbeeld, waarin Sheff de keelperforatie die hem als baby ten deel viel in een lange lijn van illustere voorbeelden weet te plaatsen. Single “Don’t Move Back To L.A.” flirt dan weer nog meer met plastieken eightiesklanken, maar weet er iets moois mee te doen. Bassist Benjamin Davis geeft het zelfs een uitmuntende melodische solo — niets geslap! — mee.
En als we dan toch over de jaren tachtig bezig zijn, kunnen we niet om “New Blood” heen, een nummer dat Sheff en de zijnen tijdens dezelfde sessie opnamen als In The Rainbow Rain, maar pas vorige week uitbrachten. “Ik was STOM om het er niet op te zetten, maar we zetten dat nu recht”, vloekt de frontman. Hij heeft gelijk. Met een geluid dat Fleetwood Mac ten tijde van Tango In The Night in herinnering brengt, is het een van de meest directe popnummers die Okkervil River ooit opnam. Yup, dit had op een album moeten staan; alweer een doorbraak gemist, Will.
Ach, het grote succes zal Okkervil River al lang niet meer overkomen, maar de vraag is of dat nog moet voor Sheff. Die lijkt tevreden met waar hij staat en vol vuur blijft voor gaan. “Down Down The Deep River” knalt en beukt, ‘hitje’ “Our Life Is Not A Movie… Or Maybe?” — Weet je nog die keer dat we dachten dat deze band het nieuwe Arcade Fire zou worden? — doet de zaal op zijn grondvesten daveren. De muzikanten laten het nummer ontsporen in het soort pure chaos waar ook John Cale in “Fear Is A Man’s Best Friend” al eens mee speelde, trekken alles terug op de rails voor een meeslepende finale en dan is het alweer gedaan. In het afgaan valt Sheffs gitaar nog op de grond en dat heeft zo zijn gevolgen voor de bisronde.
Daarin blijkt het onding immers niet meer goed te werken. “Het maakt geen lawaai meer”, klaagt Sheff na twee nummers en even lijkt het er op te zitten. Tot hij zich bedenkt en zonder versterking — zo gaat het wel nog — afsluit met een akoestische versie van het oudje “A Stone”. “Brussel is wel een specialleke waard”, zie je hem denken. En zo is het natuurlijk maar net. Volgende keer in ruil wel graag een grotere zaal voor Okkervil River. Dat verdient het.
