Heisa’s debuut — goed voor een welverdiende 8 — is zo’n halve maand oud en het Limburgse trio trekt dezer dagen door het land om de release te vieren. De karavaan houdt halt in Gent — niet voor het eerst en niet voor het laatst, want de opmars lijkt niet te stoppen. Nu is café Afsnis aan de beurt.
Voor Heisa aan de bak mag, komt bevriende groep Six Hands — ook een trio, en wat hebben drie mensen in totaal? — zijn ding doen. Six Hands is naar eigen zeggen een mathrock boysband en die schijnbare tegenstelling vertaalt zich in een technische sound die al eens een speelse stap richting springerige pop-jazz durft te zetten. De instrumentale moeilijkdoenerij van het drietal — heel wat technische ritmewissels, onverwachte wendingen, geen zang als kapstok — blijft boeien door een funky vertoning die heel wat speelplezier en ervaring verraadt.
Ze doen dat dus gezellig in de traditionele gitaar-bas-drumverhouding. Doorheen de korte set kunnen we ons vaak niet van de indruk ontdoen dat de toevoeging van het vierde ingrediënt stem sommige nummers naar een compleet ander niveau zou tillen. Niet dat het hier en nu als onvolledig uit elkaar valt, maar het zou een experimentje waard kunnen zijn. De heren van Six Hands lijken daar alvast niet vies van.
Het optreden van Heisa dan. Dat begint met haperingen: het is wat zoeken naar de juiste opstelling en vooral het juiste volume van de zang — toch een essentieel onderdeel. Even lijkt er twijfel, maar het drietal besluit het niet te zeer aan zijn hart te laten komen: met ingehouden furie vliegt het door “Listen/Lie” en “Cutting Isn’t Cutting It Anymore”. Zo komt er vaart in de set — net op tijd op voor een verschroeiend “Bassenge”, dat er meteen in slaagt iedereen mee te sleuren doorheen zijn vele bochten. De gestaag opgebouwde finale met eerst die losgeslagen effecten, dan die vlammende riff en ten slotte volle gas richting uitgang: dat is heisa en dat zit goed.
Nog zo’n topper die ook live het onderste uit de kan weet te halen is “Haute Cuisine”. Op plaat hebben de vocals hier een prominentere rol en gelukkig is dat ook hier het geval. Verder toont de relatieve uiterlijke rust die de start van nummers als “Beehive” en “Mangata” uitstraalt ook live aan dat Heisa effectief songs kan brengen, al is dat vooralsnog voor een eerder bescheiden opkomst. Afsluiten doet het gezelschap met onder andere “Keep It”, een nummer met een sterke postrockriff dat de plaat niet haalde, maar klinkt als een belofte dat Heisa nog flink wat meer uit zijn mouw kan schudden.
Heisa bewijst dat het, als alles even meezit, een band is om rekening mee te houden. De heren mogen keet blijven schoppen aan de grote poort — die blijft niet gesloten voor dit geraffineerde geweld. Ze verdienen alleszins stilaan een groter publiek. Kansen genoeg om daar de volgende keer deel van uit te maken: de karavaan blijft rondtrekken.
