Zaterdag
Halfweg! De rug piept als een roestig scharnier en de maag protesteert wanneer we nog maar naar een pint kijken, maar so far, so good. Het ge-heen-en-weerspurten tussen de verschillende podia houden we min of meer voor bekeken. De volgende dagen kamperen we vooral aan het hoofdpodium. Geen erg, want daar staat ons een hele hoop lekkers te wachten. Enfin, lekkers… Wanneer we het hoofdpodium binnenwandelen, knalt de wierook ons als een natte handdoek in het gezicht. We wisten dat de Brusselaars van Wolvennest niet vies waren van een streepje wierook tijdens de optredens, maar de walm die uit de schedel vooraan op het podium toedampt, kan zowat gans Santiago De Compostela ontsmetten. Maar goed, de dreinende, repetitieve sound van Wolvennest leent zich perfect tot dit soort van sjamanistisch gedoe. Niet dat we daar tegen zijn: we zagen de band al een uitstekend voorprogramma van Wolves In The Throne Room afleveren, en wat we al hoorden van de nieuwe plaat Void klonk veelbelovend. Het is dan ook jammer dat het allemaal wat traag op gang komt. Drie gitaren (waaronder die van Michel Kirby en Marc De Backer) dronen nochtans lekker voort, en de theremin van zangeres Shazzula snijdt daar dreigend en snerpend door, maar het is pas in het laatste deel van de set dat de vonk echt overslaat. De bijdrage van de twee gastzangers is daar niet vreemd aan: hun dreigende voordracht vermengt zich mooi met de repetitieve gitaarpartijen, zodat het geheel finaal uitmondt in een hypnotiserende climax.
Aan de Amerikaanse band Sumac hebben we al een tijd ons hart verloren. Het nieuwe hoofdproject van ex-ISIS-frontman Aaron Turner begon als een abstract, complex experiment in sludgemetal, neigde plaat na plaat (intussen zijn we al aan nummer vier op vijf jaar) meer naar lossere songstructuren met geleidelijk aan meer plaats voor improvisatie. We zagen al een kleine maand geleden in Magasin 4 in Brussel dat Turner zijn imposante composities meer laat ‘ademen’ om plaats te maken voor impromptu stukken, strategisch geplaatst als sfeerscheppers of spanningsopbouwers. Het laatste dat je kan zeggen is dat de boel met haken en ogen aan elkaar hangt. Turner, bassist Brian Cook (Russian Circles, ex-Botch) en drummer Nick Yacychin (Baptists) zijn duidelijk flink gerodeerd en vullen/voelen elkaar perfect aan. Het maakt van Sumac een overdonderende ervaring: tijdens de meer ingetogen passages is het muisstil in de zaal, maar wanneer de band al zijn beesten loslaat, staat de mainstage te daveren op zijn grondvesten. De laatste twintig minuten neemt, zoals aangekondigd, experimenteel gitaarpionier Caspar Brötzmann (zijn vader stond gisteren ook op het festival) de band vervoegen op bas. Dat begint veelbelovend, met een knappe riff van Brötzmann waarop mooi wordt verdergebouwd, maar niet lang daarna is het viertal elkaar overduidelijk even kwijt. Het duurt even voor iedereen weer op dezelfde golflengte zit (merci voor de riff, Brian), om het geheel toch deftig af te sluiten. We kunnen ons achteraf niet van de indruk ontdoen dat we naar twee verschillende optredens hebben zitten kijken, en dat de improsessie met Brötzmann de vaart uit een anders indrukwekkend optreden haalde. We hebben er het raden naar, maar misschien had men dit beter in twee aparte concerten opgedeeld, zodat beide delen elk als een volwaardig geheel zouden kunnen staan.
We keken er al lang naar uit om Cave In nog eens aan het werk te zien. Veel touren deed de band de laatste jaren al niet, en na de onfortuinlijke dood van bassist Caleb Scofield dachten we dat het doek definitief was gevallen. Maar kijk, er kwam een mini-tour en er staat zelfs een nieuwe plaat in de steigers. Van die eerste plaat krijgen we in het eerste deel van het optreden alvast een nieuw nummer (“All Illusion”) tussen een setlist die vooral bestaat uit nummers die ooit op EP’s verschenen, en het massieve “Juggernaut” vanop het debuut Until Your Heart Stops. Het zijn niet altijd de meest energieke nummers, en de best lange pauzes tussen de nummers zorgen er ook voor dat het eerste deel van het optreden wel wat tempo mist. Het tweede deel van de set bestaat gelukkig uit bekender materiaal uit de laatste drie albums, met kleppers als “Summit Fever”, “Off To Ruin”, en uitzinnig meegebrulde uitvoeringen van “Serpents”, “Big Riff” en “Trepanning”, allemaal nummers waar Scofield een prominente rol in speelde. Als het slotakkoord “Sing My Loves” door de zaal galmt, zorgt dat ook voor een fikse ontlading bij zowel publiek als band.
Sleep heeft voor Roadburn-liefhebbers geen enkele introductie nodig. Als peetvaders van de stonermetal is Sleep is zo ongeveer de reden waarom dit festival werd opgericht. Dit jaar viert de band haar tiende reünieverjaardag met een twee keer twee uur durende double-bill, waarin twee van de band’s meest iconische platen worden uitgevoerd. Vandaag is het de beurt aan Holy Mountain uit 1992, de plaat die stonermetal als genre op de kaart zette. Voer voor nostalgici, maar een bij een recente herbeluistering van de plaat blijkt dat het songmateriaal nog steeds oerdegelijk stand houdt. Of het publiek zal standhouden is nog maar de vraag, getuige aan de massieve muur versterkers die op het hoofdpodium van de 013 staan opgesteld. Matt Pike en consorten zijn dan ook bekend om het kolossale volume dat ze uit hun instrumenten sleuren. Maar monsters van nummers als “Dragonaut”, “Aqiarian” of het magistrale “From Beyond” kunnen enkel tot hun volste recht komen wanneer de vullingen uit uw kiezen knallen. En gelukkig maar, want we merken al vlug een paar dingen op. Dat Matt Pike ongeveer de slordigste gitarist van het Westelijk halfrond is, is nu geen geheim, maar bij het akoestische bluegrassintermezzo “Some Grass” speelt hij er wel héél erg naast. We steken het maar op het feit dat Pike een tijd in het ziekenhuis heeft gelegen vanwege diabetes-complicaties, maar goed. Ook opvallend is de dynamiek die drummer Jason Roeder (Neurosis) in de nummers legt. Hij is op technisch vlak duidelijk de betere dan oorspronkelijk drummer Kris Hakius, maar slaagt er maar niet in om die primitieve, gortdroge dynamiek van zijn voorganger in de nummers te leggen. Roeder gebruikt al eens een fill of een ghostnote, maar het is net het gebrek daaraan dat van de oorspronkelijke plaat die nietsontziende stonervloedgolf maakte. Morgen herkansing met het vorig jaar verschenen The Sciences.
Want we moéten gewoon naar Dodecahedron. Met het overlijden van ex-frontman en bezieler Michiel Eikenaar wordt dit concert een onverwacht herdenkingsmoment. Niet dat daar veel woorden aan worden vuilgemaakt: er is geen communicatie met het publiek, geen onverholen woord over niets dan ook: gewoon spelen. En hoe… Zelden een band met zoveel overgave, verbetenheid en energie zien spelen als nu. Heel de tijd staat de band in tegenlicht, maar je merkt de emotie die door de ziedende en mistroostige black metal door het Patronaat raast. Het laatste nummer wordt gespeeld alsof er nooit nog een noot muziek zal klinken, en blaast alles en iedereen aan flarden. Het laatste eerbetoon aan Michiel wordt ook in stilte gehouden, stilstaand, ogen naar de hemel geslagen, enkel omringd door uitzinnige muren feedback en applaus. Wat een optreden, wat een ode, wat een tragedie.
Bij het bekomen van dat waanzinnig uur Dodecahedron, verschijnt op de Roadburn-feed de aankondiging: “coverset Thou, 23u30, skatepark”. In gestrekte draf dus naar het Ladybird Skatepark, waar we opgewacht worden door een piepklein podium en een massa volk. Artist in residence Thou heeft de gewoonte om de meest ongewone covers tussen hun eigen composities te zetten (getuige de Cranberries-cover gisteren, maar ook reeds een hele berg Nirvana-interpretaties en zelfs een cover van Fleetwood Mac). Wij dus flink benieuwd naar welke ongewone bands en nummers nu weer de revue zullen passeren. Maar dan waren we even vergeten dat Thou een band is die altijd weer net het tegenovergestelde doet dan wat je van hen verwacht.
Allemaal Misfits-covers. Echt waar, dat was nu wel het laatste wat we hadden verwacht. Maar het hele skatepark verandert terstond in één grote kolkende moshpit. Er wordt gepit, gecrowdsurft, meegebruld en zwaar, héél zwaar gefeest. Als zelfs de helft van de band het publiek induikt (kudos voor de bassist, die dat doet terwijl hij nog aan het spelen is), kunnen we zonder veel twijfel spreken van het wildste feestje van Roadburn. Als afsluiter van zo’n dag, mocht dat wel.
