Vrijdag
Vrijdag psychdag! Vandaag helt de muzikale balans van Roadburn over naar de psychedelische kant van de programmatie. Aftrappen doen we dan ook met Mythic Sunship, één van de bands die getipt werd door de organisatoren zelf. En met rede: het album Another Shape Of Psychedelic Music brak flink wat potten. Ook al op het festival zelf, waar ze gisteren een last minute show speelden in het skatepark naast het festivalterrein. Vandaag staan het viertal ‘gewoon’ in het Patronaat, maar voegt het wel een saxofonist aan de line-up toe, die de stomende instrumentale psych van de band een spaced-out jazzkantje meegeeft. Het maakt van het optreden een vlammende trip, die je heen en weer slingert tussen pompende drums, pompende gitaren, flexibele baslijnen en die schitterende saxofoon die alles nog een dimensie hoger tilt. Hoogtepunt van het festival tot dusver, en eentje dat smaakt naar meer. Gelukkig krijgen we later op de avond nog een identieke safletrond onze oren.
Nog psychedelica, maar dit keer wat meer ‘geaard’ in de wat zwaardere regionen: Seven That Spells uit Kroatië neemt vandaag de helft van de programmatie in de Green Room voor hun rekening. Ze spelen namelijk alle albums uit de The Death And Resurrection Of Krautrock-trilogie integraal. We vallen de Green Room binnen tijdens op het tweede album IO. En ook hier is het dik trippen geblazen, zij het dan op een een golf van moddervette kraut- en mathrock. De nummers zitten knap in elkaar, de band zit strak in het pak en staat duidelijk met veel goesting te spelen, wat gitarist en oprichter Niko Potočnjak achteraf verklaart aan het gestaag toegenomen drank- en substantiegebruik: “Onze eerste set speelden we nuchter. Dat is een fout die we geen twee keer maken”. Hey, als het helpt, hoor je ons niet klagen. Ontdekking van het festival. Schol!
We hadden het al in het snuitje, maar Roadburn doet al enkele jaren flink de moeite om vrouwen meer plaats te geven op de affiche. Voor een festival dat vooral focust om vrij mannelijk gedomineerde genres als metal, psych of stoner. De vervrouwelijking van Roadburn gaat ook duidelijk hand in hand met de verbreding van de muzikale leefwereld van het festival. Veel vrouwelijke artiesten geven duistere, broedende muziek een heel eigen draai, wat hen vaak een heel eigen, unieke sound geeft. Neem nu Anna Von Hauswolff bijvoorbeeld. Haar keyboard- en effectengedreven, hypnotische en vaak bombastische en theatrale composities zijn opmerkelijk, maar ook uniek. Een plaatsje op het hoofdpodium, op uitnodiging van curator Tomas Lindberg, is dat ook zeker niet misplaatst. Het is al vrij vroeg in de set duidelijk dat Von Hauswolff’s nummers niet voor iedereen zijn: heel wat blazende en met de ogen rollende mensen begeven zich in het eerste kwartier naar de uitgang. We kunnen hen enigszins begrijpen: orgels, bombarie, vocale capriolen, het is niet voor iedereen weggelegd. En toegegeven, het duurt ook even vooraleer het optreden onder stoom komt. Maar geleidelijk aan wordt de mainstage meer en meer opgezogen in het moeras van dreigende gitaren, onheilspellende keyboards, diepe bassen en hypnotische drums beetje bij beetje aan intensiteit winnen. Alsof Von Hauswolff geleidelijk aan de temperatuur van de zaal opvoert, tot je beseft dat je levend gekookt wordt. De stomende finale in de vorm van “Ugly And Vengeful” is dan ook een magistrale catharsis van dit indrukwekkende optreden. Verdomme, dat was straf!
Bij het buitenkomen van het optreden van Von Hauswolff merken we dat er wat commotie is onder het publiek. Er wordt druk naar smartphoneschermen gekeken, druk gepraat, bezorgd gekeken. Wanneer we de zelf kijken, zien we meteen waarom: Michiek Eikenaar is zonet overleden. Michiel was de zanger van invloedrijke Tilburgse black metalbands als Nihill en Dodecahedron, en een van de drijvende krachten achter de creatieve opleving van de Nederlandse black metalscène. Michiel vocht al een tijd tegen kanker, en had onlangs te horen gekregen dat er geen kans meer op herstel was. Maar dat hij net uitgereken tijdens zìjn festival, op de dag dat zìjn scène wordt gevierd, overlijdt is wel heel erg tragisch. Michiel laat op zijn tweeënveertigste niet alleen een onwaarschijnlijke muzikale erfenis na, maar ook een vrouw en twee kleine dochters. Only the good die young, en zeker deze reus.
Maar we ploegen voort: in de Koepelhal staat ‘artist in residence’ Thou klaar voor een collaboratie-set met Emma Ruth Rundle. Beiden stonden gisteren apart op het festival, maar sloegen voor de gelegenheid de handen in elkaar. Thou werkte in het verleden al meermaals samen met andere bands voor samenwerkingsplaten, denk maar aan de samenwerking met The Body, die vorig jaar op Roadburn de koepelhal deed ontploffen. We vragen ons af of een artieste als Rundle, die vooral excelleert in meer subtiele, folkgeladen muziek, niet zou laten overspoelen door de sludgegolf van Thou. Maar de mayonnaise pakt wonderwel. Beide partijen slagen erin om hun eigen sound een plek te geven in het geheel, dat zich vooral laat kenmerken tussen subtiel getouwtrek tussen beide stijlen. Rundle voelt zich perfect op haar gemak tussen de botte uithalen van Thou, die dan weer zonder problemen de teugels aantrekt in de rustiger stukken, wanneer Rundle het voor het zeggen heeft. Maar het is pas wanneer iedereen zich laat gaan, dat we onder de indruk zijn van de synergie tussen beide stijlen. Vooral wanneer Bryan Funck’s ijle gekrijs en Rundle’s weemoedige zang samensmelten, staan we versteld van de kracht die daaruit vloeit. Alle nummers werden speciaal geschreven voor dit optreden, en dat is merkelijk een uitstekende keuze geweest, want zomaar elkanders nummers coveren zou deze samenwerking onrecht hebben aangedaan. Als dan nog eens als laatste nummer zowaar een Cranberries-cover (“Hollywood”) in een ziedende versie de zaal in wordt geslingerd, zijn we helemaal gebouleverseerd. We weten niet of er van deze samenwerking een plaat zit aan te komen, maar mocht dat het geval zijn: we nemen er drie!
Tot nu toe waren we gespaard gebleven van de beruchte Roadburn-overlappingen. Tot nu. Headliner en curator Tomas Lindberg had met zijn band At The Gates een speciale zet in elkaar gevezen, maar we laten ons psychedelische hart spreken, en stellen ons op in de Green Room, waar Black Bombaim de clash zal aangaan met de Duitse freejazztycoon Peter Brötzmann. De Portugezen zijn ook niet vies van een samenwerking hier of daar, maar Brötzmann is niet zomaar Janneke en Mieke. De saxofonist is al meer dan een halve eeuw een grootheid in de wereld van de freejazz, en werkte al samen met zowat elke grote naam in jazz. Het siert Brötzmann dan ook dat hij de handen in elkaar slaat met jonge wolven als Black Bombaim. De plaat die ze samen opnamen dateert intussen al van 2016, en werd voor de zekerheid een dag eerder nog eens gerepeteerd in Trix met Matthias De Craene op sax. Brötzmann moet die shit niet repeteren, dat maakt hij dan ook meteen duidelijk wanneer hij zijn saxofoon laat knetteren. Deze knar van bijna tachtig gaat hier het onderspit niet delven, wel integendeel. Brötzmann voelt zich als een vis in het water in de vette psychedelica van Black Bombaim, en vult de stomende jams perfect in, zonder het geheel naar de filistijnen te blazen. De plaat wordt netjes van a tot z gespeeld, maar dat levert een vol uur lang een stomende set op die van het ene hoogtepunt naar het andere dendert. Na Mythic Sunship het tweede psych-hoogtepunt van de dag. Maar deze is toch wel eentje om in te kaderen. Ook om in te kaderen is de totale consternatie van de stugge Duitser wanneer de drie warmbloedige Portugezen hem in hun euforie op het eind van de show om de nek vliegen. De arme man was echt helemaal van zijn apropos. Wij ook trouwens. Godverdomme, wat was me dat…
