Zo om de twee-drie jaar staan ze daar weer: er is een plaat voor te stellen, en dat mag in de hoofdstad. Tijd is alles heet de zesde en nieuwste van Yevgueni, en het is opnieuw een goeie. Toch bleek de groep in de AB ook nu weer niet van het verleden te kunnen loskomen. En dat begint te wringen.
Wat een mens niet mag doen: op twitter zitten. Wat een mens al helemaal moet vermijden: op twitter lezen. Toch gedaan — je moet die treinrit Antwerpen-Brussel met iéts volmaken — en ternauwernood misselijk geworden, zo’n dag na weer wat opstootjes in de hoofdstad. Klaas Delrue begrijpt ons, en de Yevguenifrontman lanceert al vroeg in de set van deze albumvoorstelling het sublieme “Opinie”, eigenlijk gericht tegen professionele opinieratten maar naadloos toe te passen op al dat online geschreeuw. Tel de tekens en de woorden maar, wij zien wel waar een hart mist.
Het is een nummer dat om andere redenen opvalt vanavond. Zo ongemeen stil is het aanvankelijk dat het getater uit de zaal ronduit grof voelt. De diepe bas zou van The XX kunnen zijn, de warm oploeiende gitaar die langzamerhand doorbreekt, is die van Patrick Steenaerts. En er is dus een tekst die niet spaart. “Wat een mooi beroep”, steek al dat groot gelijk rondtoeteren wanneer de doden van weer een aanslag nog niet koud zijn waar het zonlicht niet reikt.
Het is ver verwijderd van de joligheid van de begindagen, toen Yevgueni het begrip ‘studentikoos’ naar een nieuw niveau bracht en de maatschappijkritiek nog nadrukkelijk kleinkunstig klonk. Vandaag staat hier een muzikaal volwassen band die gerust volledig de kaart van alt.country zou kunnen trekken, maar blijft hinken op die twee gedachten. Want natuurlijk komt iedereen om nog eens mee te joelen met “Manzijn” en “Nieuwe meisjes”.
Veel heeft natuurlijk ook te maken met die frontman. Klaas Delrue is een sympathieke mens, die zijn moeder eert met het wat kige “Het huis waar wij woonden” en niemand tegen de borst wil stuiten. “Geen pleidooi voor vrouwen aan de haard”, haast hij zich, want om zeker te zijn dat hij goed begrepen wordt, leidt hij haast elk nieuw nummer omstandig in. Zeker als het voor een keer “een minder positief liefdesliedje” als “Waar jij niet bent” is. Het is te veel verontschuldiging voor wat vaak gewoon goed, en juist is. Een meisje pakt haar lief op dat laatste nummer niettemin vast voor een ongemakkelijk dansje: raar. Misschien is die uitleg dus toch gewoon heel hard nodig.
Gelukkig durven de muzikanten wél de randjes opzoeken. Patrick Steenaerts blinkt als vertrouwd uit, met snarenwerk dat “Kom met me mee” van een gierend einde voorziet, of “Was er maar iemand” naar knallende rockerupties drijft. Zo jammer dan ook, dat Delrue daar nog een al te flauwe meezingcoda aan toevoegt die die kracht weer onderuit haalt. Het moet echter gezellig blijven, koste wat het kost.
Ook toetsenist Geert Noppe laat zich opmerken: kleurt “Welkenraedt” in met kekke geluidjes, in “Manzijn” gaat ie even loos op een vocoder. Het geeft de flauwe lol van het nummer toch een beetje pit, maar sterker komt de band uit de hoek in “Propere ruiten”, dat een erg warm en nieuw arrangement meekrijgt, of de countrypop van “Morgen ziet er goed uit”. Het zijn glimpsen op een alternatieve kant van Yevgueni, één die nooit helemaal los mag. Als setsluiter krijgen we immers een “Nieuwe meisjes” dat op technosynths en een zware beat drijft, en dan mogen we hobbelen in de bissen.
“Als ze lacht” is het verwachte feestje, een echo van waar het ooit begon; de Vlaamse klei waar Yevgueni maar niet uit loskomt. Je zou dat jammer kunnen vinden, maar daar heeft het publiek vanavond geen boodschap aan. Het juicht, het klapt, en zingt mee. Misschien moeten we het dus maar aanvaarden: Yevgueni zal altijd een band van enerzijds en anderzijds blijven. Als u het ons vraagt: wij kiezen voor integendeel. En blijven stiekem dromen van die compromisloze Yevgueni-noirplaat die ergens in deze band schuilt. Misschien moeten we het eens op twitter zetten.
