“Jullie hebben er geen idee van hoeveel zin we in deze show hebben. Géén. Idéé.” Johannes Genard windt er geen doekjes om: School Is Cool is veel te lang weggeweest. No more; met een alles en iedereen omverblazende show liet de groep zien dat zelfs de landsgrenzen geen belemmering zouden mogen zijn.
Een sax! Slotnummer “All Is Fair In Love And War” slentert naar zijn einde wanneer een saxofonist doodgemoedereerd het podium oploopt en een oerklassieke solo neerzet. Wat hier aan het gebeuren is? School Is Cool dat de jaren tachtig heeft omarmd, meneer. En hoe fout dat ook kon aflopen — het blijft een plastieken kutdecennium — het is niet gebeurd. School Is Cool bleef aan de juiste kant van de grens met goeie smaak.
Maar dat de jaren tachtig dus aanwezig waren. By proxy, in de nogal War On Drugsachtig aandoende intro van “Whirled Music”, explicieter in die van “If So”, waar we een opzichtige tip of the hat richting Dire Straits horen. Het is niet erg, want de energie is nog altijd helemaal die van henzelf. Genard springt op het podium in het rond alsof hij persoonlijk moet zorgen dat er genoeg elektriciteit voor alle versterkers wordt opgewekt.
Er is een album voor te stellen en dat zult u geweten hebben. Op twee nummers na wordt het hele Good News gespeeld en daar helpt geen lievemoederen aan. Hoeft ook niet. Wie kan aftrappen met zijn laatste single, “Run Run Run Run Run”, en daarna niet kopje onder gaat, heeft goed gerief mee. School Is Cool kan het zich permitteren in dat openingskwartier ook meteen de twee straffe singles weg te geven die het tussen dat vorige Nature Fear en de nieuwe plaat uitbracht.
Jammer ook dat “If So” en “AK 47” die laatste plaat niet haalden, want ze blijven van het beste dat de groep al maakte. De Indisch aandoende riedel van dat laatste nummer galmt door de bunker die Trix Club vandaag is — beetje te veel bas, meneer — en je bedenkt dat het zonde is dat Good News-producer Luke Smith frontman Genard het plan uit het hoofd praatte om méér met etnische geluiden te werken. Cultural appropriation, schmultural appropriation; laat de wereld godverdomme een smeltkroes worden waarbij iedereen mag stoeien waarmee hij wil.
Maar dat er dus goesting is. Zelfs als er “Genoeg gerockt” wordt gegalmd en de trage “I’m Not Fine” volgt, is dat met Zin. Ook weer veel Knopfler gehoord in die gitaarsolo, overigens, en dat Genard alleen maar een betere zanger is geworden, zoals ook “Bad Behaviour” toont. Dat is alweer een ingetogen soulvol nummer; een trucje dat de zanger nu pas echt is gaan beheersen — hij doet het meteen meesterlijk.
En toch komt een mens niet voor dit soort dingen naar een School Is Cool-concert. Genard et les autres beseffen dat. Met “Entertainment”, een spetterend popnummer vol uitbundige synths, geile baslijnen en een iéts te opgewonden zanger, wordt het vuur aan de lont gestoken. “Fight Of The Century” wordt extra potig aangezet, met extra percussie van High Hi-drummer — puik voorprogrammma overigens — Dieter Beerten, “Trophy Wall” is een triomfantelijk popnummer zoals er in deze schaamlap aan de Noordzee te weinig zijn geschreven.
En dan is er “The World Is Gonna End Tonight”. Beerten mag even zijn innerlijke Will Butler loslaten. Aan de rand van het podium wordt een cimbaal net niet aan gort geslagen, en je bedenkt “Er worden in deze wereld te weinig cimbalen net niet aan gort geslagen.” School Is Cool moet durven om meer van dit soort radicale moves te maken; even alles geven, omdat het mag.
Hulde overigens aan die andere stille kracht. Michaël Lamiroy, in zijn vrije tijd — voor zover hij dat nog zal krijgen als gerechtigheid geschiedt en deze groep naar de toppen der hitparaden schiet — actief bij Tin Fingers, hanteert de viool uiterst virtuoos, en voorziet de andere nummers van het nodige extra gitaarspel. Dankzij hem krijgt het finale “New Kids In Town” nog meer punch, de euforie is niettemin die van weleer; heerlijk orgelpunt.
En toch is dat niet het moment waarop School Is Cool zijn terugkeer bezegelt. Dat is het moment waarop de groep opnieuw uit de coulissen opduikt en “Black Dog Panting” inzet. Het vermaledijde nummer — te veel elektronica, meneer! — wordt de broek afgetrokken en een ander, akoestisch pak aangemeten. De mooiste samenzang van de avond is ons deel, wanneer dat tweede deel aanbreekt. De groep doet een encore in de encore; in een laatste herneming mag iedereen voluit meespelen, behalve de elektronica; dat trauma is nog altijd te vers — helaas.
Het maakt vanavond niet eens uit. “All Is Fair In Love And War”, met die saxsolo dus, bevestigt een laatste keer waar niet naast te kijken was. School Is Cool is de beste, meest verbeeldingsvolle band die dit land en dit tijdsgewricht rijk is. Als Europa een beetje goesting heeft om onze richting uit te kijken, zijn we ze zo kwijt. Mis een volgend concert dus niet, u weet nooit of het de laatste keer was dat u ze van op armlengte kon zien.
