Het Luikse punkkwartet begrijpt dat je het ijzer maar best kan smeden terwijl het nog gloeiend heet is. Wij krijgen er dan weer een ideaal pakketje vakantiekabaal bij. Dat heet dan een win-win situatie voor allen.
De guerrilla-aanpak van het viertal legt hen geen windeieren. Rijk zullen ze van hun spastisch wegtrekkende punk niet worden (alsof dat ooit de bedoeling was), maar het heeft hen intussen wel al een knoert van een (live)reputatie opgeleverd. En terecht, want Cocaine Piss heeft z’n eigen hoekje afgebakend en weet die hysterische combinatie van kitsch, roze glitter en explosieve bommetjes met stijl uit te spelen. Een maand of negen na langspeler The Dancer, staan ze er weer met vijf nieuwe songs (geen negen minuten) die laten horen dat ze Steve Albini niet eens nodig hebben om duchtig van jetje te geven.
De promotekst spreekt van een iets bitsigere energie, maar het ligt eigenlijk allemaal in het verlengde van het voorgaande. Rappe punk die het meer moet hebben van vinnigheid en verrassende bochten dan van puur geweld of macho gewauwel en dat is maar goed ook. Knallen tegen 150 km/u is nu eenmaal een pak cooler met een chocomelksnor dan een opgepompte kast in een marcelleke. Met opener “Piñacolalove” lijkt de band even het midden te zoeken tussen Nomeansno en Dead Kennedys, met een keihard vegende ritmesectie die snel vergezeld wordt door een iele surfgitaar en het gekeel van Aurelie Poppins — nog altijd de kwiekste kauwgomballennanny van deze contreien, gewapend met dat onweerstaanbare accent.
Zo. Stijl en sound zijn geïntroduceerd en de rest borduurt daar fijn op verder. “Porno” laat horen dat geen groep zo moeiteloos de link tussen seks en snoep legt (inclusief lekker hakkende hardcoreversnelling), maar al die ongein kan niet verbergen dat er ook wel wat gender-gerelateerde boodschappen in zitten, zoals bij “Treehouse”. Voor “Inner Unicorn” is het vooral afwachten hoe eensgezind die “FIND THAT FUCKING INNER UNICORN” zal meegebruld worden tijdens de komende shows. “Nostalgia II” breidt een vervolg aan het stukje cowpunk dat The Dancer afsloot, met een slaperige, zwalpende gitaar, tot de boel compleet over de rooie gaat in de laatste vijftien seconden.
Net zoals bij de singles “Sex Weirdos” en “Cosmic Bullshit” krijg je hier als bonus een paar Cocaine Piss-nummers die door bevriende muzikanten opgenomen werden. Het Vlaamse Onmens vormt “Ugly Face On” om tot een digitale Guantanamoterreur, de Waalse Tommy La Menace haalt “Sex Weirdos” door een Trashmenmangel en de Brit Lord Hicks brengt “Happiness” met ukelele en authentiek Brits accent (die “I see pink jizz coming from my chest” wordt er zo mogelijk nog poëtischer van). Het zet de collaboratieve spirit en clowneske kant van de band nog eens in de verf, maar die heeft voorlopig nog niet de limieten van z’n houdbaarheidsdatum bereikt.
De release verschijnt in beperkte picture disc-versie.
