Hebben The Shins iets tegen België? Stinkt de backstage van de Botanique tegenwoordig? Hangen de lampen in de AB te laag? Lang geleden in ieder geval dat James Mercer nog eens een vaderlandse concertzaal aandeed. In de Amsterdamse Paradiso hoorden we nog eens waarom dat zo’n zonde is.
Iemand moet James Mercer backstage een weddenschap hebben voorgesteld: een bak Heineken als je die achttien nummers durende setlist in één uur kunt afhaspelen. Zo voelt het toch, zeker vier nummers lang. Opener “Kissing The Lipless” begint nog wat ingehouden, maar wanneer de versnelling losbarst met een ziedende sologitaar en een zich in geluidsmodder vastrijdende bas, horen we bijna stadionrock. Het nieuwe spiegelbolnummer “So Now What” is hier eerder een spierballennummer dat er uit wordt gemépt. Na een al even afgehaspeld “Simple Song” begint de groep onderling zelf te ginnegappen over hun “rock radius”, en een flard “Walk This Way” wordt grijnzend het publiek in gegooid. Genoeg gedold; ook het verse “Name For You” krijgt de genadeloze beukbenadering. En dat is zonde, want het is een goed nummer, maar niet vanavond.
The Shins zijn geen stadiongroep, en dat lijkt James Mercer — hij is de band — plots zelf toch ook in te zien. Het huppelende “Australia” kan dat beetje snelheid wel hebben, en meteen vindt de band zijn tempo. Een publiek dat zo te horen enkel uit devote believers bestaat, laat het zich welgevallen, en zich in het daaropvolgende “Mine’s Not A High Horse” meeslepen in misschien wel het vreemdste meeklapmoment ooit.
Want The Shins zijn ook geen band van handjesdraaien. Mercer weet dan wel melodieën te schrijven die zich op hun best te buiten gaan aan krullen en uithalen, het blijft ook een ongemakkelijke indiegod die bij de charismaverdeling niet meteen op de eerste rij stond. Dat heb je ook niet nodig als je een pareltje als “Girl Inform Me” — meer dan één Beatlesreferentie gespot in dat bruggetje daar — geschreven hebt, of een volledige klassieker als Chutes Too Narrow waaruit vanavond duchtig wordt geput.
Dat er met het degelijke Heartworms een nieuwe plaat te promoten valt, krijgt duidelijk niet de hoogste prioriteit. Met een fikse greep uit die succesplaat en zijn opvolger Wincing The Night Away lijkt Mercer zijn publiek vooral te willen geven wat het vraagt: nummers uit de tijd dat hij zelfs in putje winter de lente uit de stereo kon doen schijnen. Vandaag, op de heetste dertig maart ooit, werkt dat nog meer, en het “Ooohwaooh”-refrein van “Phantom Limb” wordt luidkeels meegezongen. Dat “Gone For Good” slechts in een uitgebeende twangversie passeert — mondharmonica incluis — is dan ook een beetje frustrerend. Goeie versie, maar niet goed genoeg, net als dat nieuwe “Mildenhall”, dat eruit komt getrippeld. Mercer haalt er zijn jeugd als Amerikaan in Groot-Brittannië boven, twee violen versterken de countryfeel. Het is allemaal nogal direct en onverbloemd, en met “Mine’s Not A High Horse” in het achterhoofd en “Saint Simon” aan gindse horizon vragen we ons plots af: waar is de Mercer naar toe die zinnen schreef als “You want to fight for this love but honey you cannot wrestle a dove”? Die typische lyrical knack is in de hoogdagen achtergebleven.
We stellen het dan maar met het songschrijftalent dat nog altijd door Mercers aderen gutst, zoals nog een paar kersverse songs laten horen. “Fantasy Island” is nog maar eens zo’n nummer dat zich in je hersenschors wurmt om daar nooit meer weg te gaan, het meer experimentele “Painting A Hole” klettert en dendert, een overstuurde gitaar schurkt zich er dwars tegenaan. Het werkt beter dan op plaat, waar het niet meer is dan een oefening in gesamplede beatjes. Het mooiste zit zoals het hoort in de bissen. Doorbraaksingle “New Slang” — u hoorde uw goeie vriendin Natalie Portman misschien ooit iets over het levensveranderende aspect ervan zeggen — neemt ons nog één keer mee naar die begindagen, toen The Shins een onooglijk bandje uit het gat Albuquerque, New Mexico, was, maar wel het mooiste nummer van de jaren nul maakte. Ook vandaag krijgt die zoemende melodie de zaal zo stil, dat we even — even; we zijn nog wel eens in Nederland naar een concert geweest — willen geloven dat die befaamde Dutch Disease een mythe is. Wie dit kan, worstelend met het zoals steeds niet echt optimale geluid van Paradiso, is een held, of toch voor een heel kort ogenblik. The Shins mogen Hun Moment dan ondertussen voorbij zijn, voor een klein momentje kunnen ze nog steeds zorgen. Er komt een tijd dat je dat moet koesteren; die tijd is nu. The Shins zijn bij ons elke lente welkom, maar wanneer nog eens in een Belgische concertzaal?
The Shins spelen deze zomer op Pukkelpop.
