Drie geweldige platen lang haalden The Shins nauwelijks de radio, maar met de steun van een grote platenfirma kan er plots veel. “Simple Song ” wordt al weken grijs gedraaid op Studio Brussel, en een passage in hun Club 69 mocht dan ook niet ontbreken. De groep bedankte met een fijne sessie, waarbij echter een tikje sfeer ontbrak.
Het is een droomscenario, dat van The Shins. Werden door Sub Pop, één van de coolste Amerikaanse independent labels, opgepikt na een tour in het voorprogramma van Modest Mouse, brachten vervolgens knappe platen uit, en werden vervolgens in de film Garden State — een indie-gone-mainstream-verhaal op zich — nadrukkelijk geplugd. Het sterke Wincing The Night Away, hun derde plaat uit 2007, maakte de hattrick compleet.
In plaats van de grote doorbraak wachtte echter de plotse stilstand. Na afloop van de tour rond die laatste plaat nam frontman James Mercer afscheid van zijn bandleden, en werd het stil. Langzaam sijpelde het door dat de muzikanten in kwestie ontslagen waren, en Mercer en The Shins vanaf nu samenvielen. Niet dat hij onder die naam verder ging. Wel volgde een middelmatige plaat met Danger Mouse onder de naam Broken Bells.
Uiteindelijk is er na vijf jaar pauze nu toch opnieuw The Shins. Met een nieuwe band, en de rugwind van een major label, ligt sinds vorige week Port Of Morrow in de winkel. Het werd een plaat waarop Mercer zijn geweldige zin voor melodie met doorgaans goed gevolg in een traditioneler songkeurslijf dwingt. Geen klassieker, maar een degelijke plaat die opnieuw een mooie zomer belooft.
Geen betere dag dus dan een naar lentenormen hete 24 maart om die plaat aan een publiek voor te stellen. Al neemt Mercer dat idee in een Sauna 69 niet al te letterlijk. Met een ruime greep uit vroeger werk, is dit een evenwichtig concert. Hell, met het openingstrio alleen al lijkt het wel een greatest hitsset te worden. Trapt “Kissing The Lipless” immers nog wat aarzelend af, dan is “So Says I” meteen recht in de roos: stevig hobbelend,snedig. Even wijzen op de genialiteit van wat vooraf ging; puntjes op de i voor een publiek dat waarschijnlijk voornamelijk hier is voor het hitje, en niet lang op zijn honger wordt gelaten.
“Simple Song” volgt immers meteen, zonder veel commentaar. Het is een song die zijn titel alle eer aan doet, van een briljante lichtheid, die verbergt hoe slim die zanglijn, dat marcherende ritme, en die piano in elkaar zijn gezet tot het lentenummer van het jaar. Even geweldig is “Australia”; een ouder nummer met een euforisch refrein dat blijft rondspinnen, en door Jessica Dobson van een heerlijke gitaarsolo wordt voorzien. Het is een sterke eerste helft van het concert, en de groep heeft moeite om dat niveau te blijven aanhouden.
Zelden voelt deze sessie immers als een echt concert. Daarvoor staat Mercer er te onwennig bij, is het contact te minimaal. Pas zes nummers ver krijgen we voor het eerst iets dat op een bindtekst lijkt. Maar dat is niet eens zo erg — we staan helemaal achter artiesten die wereldnummer na wereldnummer lanceren zonder tijdverlies –, wel dat de groep met een soort onbetrokken werkmansethiek op het podium staat die magie onmogelijk maakt. Het concert staat of valt bijgevolg met de kracht van de songs, die gelukkig nooit minder dan goed zijn. Of sterk, zoals het fans van het eerste uur verwennende, weemoedig meanderende “New Slang”.
Het nieuwere werk is duidelijk anders. Niet slechter daarom, al mist het soms de gouden melodische touch die The Shins van in het begin zo’n geweldige groep maakte. Wat Mercer op dat vlak wat is kwijtgespeeld, compenseert hij echter met songschrijftalent. “It’s Only Life” is zo’n sterk klassiek rock-anthem waarop het goed armwuiven en meezingen is. En dat is minder fout dan dat zo neergeschreven lijkt. Live krijgen de nieuwe songs ook een ander leven. “The Rifle’s Spiral”, de kronkelige opener van Port Of Morrow, wordt potig aangezet, en ook “No Way Down” krijgt welkom krachtvoer toegediend, met heel wat ritmische elementen.
Eén bisnummer, alweer een oudje met “One By One All Day” uit debuut Oh, Inverted World, toont een laatste keer dat ook deze nieuwe muzikanten het oude materiaal in de vingers hebben. Missie geslaagd, dus: The Shins 2.0 hebben hun live-examen doorstaan, en mogen door naar een zomerfestival naar keuze.
