Bij het verschijnen van Na de oorlog leefde de hoop dat Warnauts en Raives, na een niet geheel overtuigend album, met een volgende samenwerking opnieuw hoge toppen zouden scheren. Het vervolg, Gelukkige tijden, slaagt niet geheel in die opzet, maar is wel een stap in de goede richting.
Dat het nog niet helemaal snor zit, ligt uiteraard aan de voorafgaande albums. Als Nieuwe tijden en Na de oorlog niet helemaal wisten te bekoren, kan moeilijk van het nieuwe deel verwacht worden dat het plots fantastisch zal zijn. Bijgevolg zit je in dit nieuwe boek opgezadeld met een aantal personages waarvan je geen flauw idee meer hebt wie ze ook alweer zijn en wat hun achtergrond dan wel mag wezen.
Opdiepen dus, die oude albums, alvorens in dit werk te duiken. De wirwar van personages is anders immers, enkele jaren nadat ze voor het laatst hun opwachting maakten, gewoonweg onontwarbaar. Wie is wie? wat is de relatie tussen de figuren onderling? Wie zonder voorkennis aan Gelukkig tijden begint, voelt dezelfde verwarring als wanneer je voor het eerst met de hele schoonfamilie geconfronteerd wordt.
Anders dan bij dergelijke traumatiserende familie-ervaringen, kan Gelukkige tijden uitpakken met een wonderlijke wereld. Want dat moet de auteurs nagegeven worden: zowel dit album, als zijn voorgangers, blinken uit in het scheppen van de nodige sfeer. Misschien dit album nog meer dan de eerste delen. Het België en Frankrijk van eind jaren vijftig, begin jaren zestig wordt op indrukwekkende wijze opgebouwd.
Door op dergelijke manier in het verleden te duiken, houden de auteurs ons een spiegel voor, waarin de lezer een bijzonder woelig tijdsvlak te zien krijgt. De koloniën pikken het niet meer dat westerse mogendheden de plak zwaaien en in het Avondland rommelt het eveneens. Sterke politici dienen zich aan, terroristen zwaaien dood en verderf, de grootmachten staan met getrokken messen tegenover elkaar en het bouwen van een muur wordt als oplossing gezien voor een samenleving op drift.
Hoewel Gelukkige tijden geen album is dat spontaan opgepikt moet worden, is het niet de tegenvaller die je zou verwachten op basis van wat vooraf ging. Integendeel: dit album is, hoewel geen topper, behoorlijk goed en weet op haarfijne wijze een minder belichte periode in de recente geschiedenis in de kijker te plaatsen. Als die opwaartse trend zich doorzet, dan wordt de volgende pennenvrucht van Raives en Warnauts écht een klepper.
