Serries kondigde in het voorjaar van 2015 al aan dat einde 2016 het laatste deel van zijn Microphonics-saga zou verschijnen. Zo geschiedde. De dag na de officiële release van XXVI-XXX Resolution Heart wordt het album voorgesteld. Het is meteen ook de enige keer. Zonder drama, zonder gedoe, en voor een loyale aanhang (we hoorden volk uit minstens vier landen) die het parcours nog een laatste keer aflegt.
Als opvolger van het Fear Falls Burning-fase belichaamde Microphonics de perfectionistische kant van Serries. In tegenstelling tot de vrije oorden die de gitarist de laatste jaren opzocht, draait alles hier om zorgvuldige constructie, langetermijndenken en een haast obsessieve aandacht voor detail. Het is muziek waar een paar decennia ervaring in gestopt werd en gebruik gemaakt van werkwijzen en effecten die al jaren de zijne zijn.
Resolution Heart was het dan ook. Uitgevoerd zoals het album: chronologisch en zonder extra’s. Weliswaar met hier en daar met een verschoven nuance of een langer uitgewerkt stuk. “XXVI Epiphany And Isolation” steeg op vanuit de stilte, met het zacht repetitieve omgevingsgeluid dat ook het album op gang schuifelt. Serries schoof vervolgens een strijkstok over de snaren en prompt was je vertrokken voor een muzikaal schetsboek vol afwisselende grijstinten. Opnieuw een enorm contrast met de vrije improvisaties: draait het daar om spaarzaam gebruik van klanken en texturen, dan is dit ondanks de beheersing een lesje in klanken kneden, een geheel dat al snel de volledige club leek te vullen.
Op zich vielen er geen grote verrassingen te rapen: het zijn composities die, hoe vloeiend en organisch ze ook openvouwen, een vaste structuur hebben en met discipline en geduld uitgevoerd worden. Toch is de concertervaring ook hier een beetje anders en komen de vier delen een beetje verschillend tot leven. Zo leek “XXIX I Communicate Silence” iets bedeesder dan de albumversie en zag je het omgekeerde bij “XXVII Swept To The Sky”, dat niet alleen een stukje langer werd, maar ook zwaarder, donkerder, met een verrassend abrupt slot. Dan werd ook duidelijk dat je te maken had met een publiek van liefhebbers: geen voorbarig applaus, maar respectvol luisteren. En horen hoe het laatste stuk van die laatste plaat vanuit het niets opduikt.
“XXX The Deprivation Of Heart” kon zo het gepast minimale slot zijn. Een hypnotiserende excursie, een solitaire wandeling, een laatste gedeeld verhaal dat sereen vloeide en uiteindelijk zachtjes oploste tot een knikje duidelijk maakte dat het erop zat. En dat was het: vijftig minuten die geen verdere uitleg behoefden. Alles was gezegd. Wie erbij was, was deelgenoot van het moment, een fraai en franjeloos eindpunt. Al zijn er natuurlijk nog de albums, die regelmatig op de platenspeler zullen belanden. Zeker in periodes van druilerigheid en grauwe melancholie. Intussen worden vast weer andere plannen gesmeed.
