Als Tom Krell zijn muzikale keuzes rechtvaardigt door te stellen dat de samenleving ten onrechte een vreemde afkeer van sentimentaliteit heeft, dan is dat vooral een excuus om zijn eigen gebrek aan interessante songs te verdoezelen. Het kan hem ogenschijnlijk niet deren, maar staat de man nog wel met beide benen op de grond?
Hoewel zijn laatste plaat geen voltreffer is, viel te verwachten dat het herboren How To Dress Well live toch zou kunnen overtuigen. De fijngevoeligheid van Tom Krells eerdere albums heeft intussen immers plaats gemaakt voor meer zelfvertrouwen en een zekere directheid, eigenschappen die hem op een podium geen windeieren zouden leggen. En inderdaad, vooral tussen de nummers door had dit concert een hoge amusementswaarde, wanneer Krell erop los dolde met zijn gitarist en – oh, verrassing — zijn gal spuide over Donald Trump. Hoewel de frontman ook met zijn muziek tegenwoordig meer probeert te entertainen dan vroeger, lukt dat vooralsnog niet over de hele lijn.
Nochtans begon het optreden behoorlijk sterk met “Time Was Meant To Stay”, een van de betere tracks vanop Care. Enkele kleine technische probleempjes weerhielden Krell er niet van een overtuigende versie neer te zetten die meteen de aandacht van het publiek wist te vatten. Zijn zuivere falsetstem is een van zijn grootste kwaliteiten, die hij met de nodige effecten aardig in de verf zette. Met het fantastische “Repeat Pleasure” zat er vervolgens ook meteen een vroege uitschieter uit zijn derde album in de set.
Helaas maakte “Burning Up” vervolgens duidelijk wat er schort aan opvolger Care: de toegankelijke en open melodieën klinken lang niet kwaad, maar proberen nodeloos te wedijveren met de betere popmuziek van deze aardbol. Tevergeefs ook, aangezien de schrijfsels van Krell vaak lang niet zoveel onderscheidend vermogen bezitten en dus minder memorabel zijn dan het werk van sommige meer commerciële artiesten. Hetzelfde geldt ook voor “What’s Up”, dat er ondanks de energieke ritmes niet in slaagde de Rotonde in vuur en vlam te zetten. En hoewel de op plaat redelijk bleek klinkende single “Lost Youth/Lost You” gisteren op aardig wat bijval kon rekenen, waren wij toch vooral blij om het uit Total Loss opgediepte “& It Was U” te horen. Dat bijzonder opzwepende en dansbare nummer behoort ongetwijfeld tot de hoogtepunten van Krells oeuvre en kreeg gisteren bovendien een interessante nieuwe bridge mee: een bevestiging dat optimisme en popgevoeligheid ook spannende resultaten kunnen opleveren voor zover je er op de juiste manier mee aan de slag gaat.
Het probleem schuilt hem echter in een zekere vorm van zelfgenoegzaamheid: ondanks de lauwe reacties van het publiek op de mislukte rocksong die “The Ruins” heet, verklaarde Krell luidop wat voor een intense ervaring hij aan het beleven was. En ook op andere momenten liet hij zich ontvallen dat hij zich prima amuseerde op het podium of dat hij zich gewoon lekker in zijn vel voelde. Die uitlatingen verraadden een narcistisch trekje en deden vermoeden dat Krell zijn eigen werk momenteel érg interessant vindt.
Niettemin was het best vertederend om hem te horen verhalen over de droom die “Salt Song” had geïnspireerd, het nummer dat als afsluiter fungeerde. En het dient gezegd dat de begeesterde vertolking van gisteren, nog meer dan de albumversie, duidelijk liet horen wat een sterke song dat wel is: dromerige elektronica en swingende gitaren slaan de handen in elkaar, energie en melancholie versterken elkaar in een kolkende finale. Als hij wil, dan kan Tom Krell het nog steeds.
Een half geslaagde passage van How To Dress Well dus, die ondanks enkele zeer genietbare momenten de vrees sterkte dat Krell zich in de toekomst verder zal marginaliseren — tenzij hij op zijn volgende platen terug strenger voor zijn eigen schrijfsels wordt.
