“I’m cool with being the sad guy, but I don’t want to be the guy that nobody wants around because he’s so miserable”, verzuchtte Tom Krell aka How To Dress Well eens in een interview. Hij had redenen te over om sad te zijn om wat hij die zaterdagavond in een volgepakte Rotonde presteerde. Maar het tonnen goede wil vertonende publiek liet hem niet de kans zich ook nog miserable te voelen, want ondanks een miezerige performance sloot het de r&b hipster toch in de armen.
Marion Gaume kon op heel wat minder bijval rekenen en dat was onterecht, want het was lang geleden dat we een voorprogramma de hoofdact zo gründlich hoorden (en zagen) wegspelen als zij dat deed. Onder het nom de plume Mesparrow toverde zij immers een wervelende combinatie van cabaret, a capella, dance, (lichtjes industrial aandoende) r&b en jazz standards uit haar imaginaire hoge hoed. Inmessionante was het hoe de Franse kunststudente enkel met een drumpad, loopstation, piano en (vooral) haar stem het zaaltje omtoverde tot een futuristische miniversie van Le Moulin Rouge. Na het horen van klassebakken als “The Symfony”, “I Don’t Want To Grow Up”, “On The Cliff” en “Locked In My Thoughts” voorspellen we haar een beloftevolle toekomst. En kijken we nu al uit naar de opvolger van haar debuut Keep This Moment Alive. “Keep this moment alive?”. Dat zullen we zeker proberen.
Net zoals we How To Dress Wells passage zo snel mogelijk zullen proberen te vergeten, en dat op diens eigen verzoek. De slungelachtige Amerikaanse Duitser wrong zich vanaf het begin van de set al in alle mogelijke bochten om deze erg matte doortocht te vergoelijken; hij had de nacht ervoor in Berlijn zijn pinokkioneus veel te diep in allerlei illegale poedertjes gestoken en te veel gerookt. Bovendien was hij door zijn crew net voor hij de bühne op moest brutaal uit een angstwekkende droom wakker geschud; die vertelde hem dat hij met een vriend een kind had verwekt waardoor romantiek verschraalde, dagelijkse sleur domineerde en ze plots toch niet zulke goede maatjes bleken. Door dit soort larie en apekool te verkondigen gooide deze als spring breaker vermomde treurwilg al voor er één noot gespeeld werd zijn eigen ruiten in.
En dat is erg jammer, want op zowel Love Remains als Total Loss horen we een veelbelovende, eigentijdse indie Lionel Ritchie die voortdurend switcht tussen Ariel Pink, Bon Iver en Justin Timberlake en daarmee een uniek audio- universum schept. Eén waarin ook plaats is voor avant-gardisten als William Basinski of Steve Reich — de enige positieve noot was dan ook dat het drone-aspect live meer uit de verf kwam. Dat kan niet echter niet gezegd worden van Krells zanglijnen, waardoor zoutloze versies van onder andere “Cold Nites”, “When I Was In Trouble” en “Ocean Floor For Everything” de revue passeerden.
Pijnlijk is ook de vaststelling dat het concert mooier was om naar te kijken dan naar te luisteren. De ene keer werd de muziek begeleid door warrige maar poëtische coming of age-achtige beelden, dan weer door eerder sinister aandoende visuals waarin een Stefaan De Clerck-achtig figuur muteerde in een Voldemort-alike creatuur. We zouden nog wel even kunnen doorbomen over de visuele hoogstandjes maar de muziek primeert hier. Of niet?
Natuurlijk is dat zo, en dan rest er ons dus niets meer dan How To Dress Wells verzoek in te willigen: dit concert snel uit ons geheugen wissen.
