Tussen chaos en pop, tussen mainstream en kunst, tussen schoonheid en lelijkheid, tussen dromerig en enerverend. Oneohtrix Point Never, de avant-garde geluidskunstenaar uit Brooklyn, maakte het zijn publiek in de Botanique niet makkelijk met een geniaal gekke, loeiharde en genadeloze set.
Het begint al bij opener “I Bite Thought It”, dat te vinden is op zijn meesterwerk Garden Of Delete. Noem het gerust apocalyptische trance gedomineerd door industriële gitaren en hakkende dubstep. Soms wordt het nummer onderbroken door een heerlijk jazzy gitaar. Het is de ideale start van een onaardse set, waarin ijle ambient, abstracte noise en rusteloze samples tot een bij momenten misselijkmakend geheel worden samengebald. De imposante visuals, geprojecteerd op twee schermen naast het podium, versterken dat gevoel alleen maar.
Dat heeft veel te maken met Garden Of Delete, die Oneohtrix Point Never — in het normale leven Daniel Lopatin — komt voorstellen. Zijn achtste plaat, waarmee hij zich definitief in het rijtje van grote elektronica-artiesten als Aphex Twin, Boards Of Canada en Flying Lotus vestigt, is zo te horen nog voller, abstracter en meer gevarieerd dan zijn voorgangers, maar ook angstaanjagender dan ooit. De schoonheid van de muziek wordt meer dan ooit gecompenseerd door lelijkheid.
Zelfs als je een nummer van Oneohtrix Point Never voor de vijftiende keer beluistert, kan je er nog nieuwe dingen in ontdekken. Er zit duidelijk industriële metal in, maar ook Aphex Twin, Hudson Mohawke, eighties pop en klassieke muziek. Twee weken geleden was hij te gast in Late Night Shift op Klara (!) waarin hij een paar van zijn favoriete nummers liet horen. Oneohtrix Point Never is een veelkoppig monster, zoveel is duidelijk. Eigenlijk zou je zo’n optreden verschillende keren moeten meemaken om alles te kunnen analyseren. Maar welke normale mens kan zoiets aan?
De muziek van Oneohtrix Point Never lijkt bestemd voor het jaar 2178. Ook “Sticky Drama” — wat een nummer, wat een nummer— brengt een synthese van afschuw en magie. De fantastische bijhorende videoclip, die Lopatin samen met kunstenaar Jon Rafman maakte, zet dat nog een extra in de verf. Dit zou een toegankelijke song kunnen zijn, maar opnieuw banen de pompende beats zich een (pijnlijke) weg door de gehoorgang. Lopatin zet u weer op de verkeerde weg en lacht in zijn vuistje van achter zijn gigantische dj-booth. Neen, een grootser klankenspektakel zullen we niet gauw meemaken.
Bij Oneohtrix Point Never is er maar weinig plaats voor rustpunten. En je kan het bezwaarlijk rustpunten noemen, want de muziek wordt weer op een geniale manier verknipt. In een nummer gaat het bijvoorbeeld van ijle drones naar keyboardklanken en bizarre vocalen. Enven later horen we ook strijkers en een engelenkoor. Hoe Lopatin zoiets in elkaar knutselt, is een raadsel. We denken ook “Chrome Country” gehoord te hebben. Ook in dat nummer gaan zweverige soundscapes, prachtig synthesizerwerk en vervormde stemmetjes op een geniale wijze in elkaar over.
De enige encore is er ook eentje om in te kaderen. Het ingekorte maar theatrale “Boring Angel” is overweldigend genoeg om het publiek met een oververzadigd gevoel naar huis te sturen. Een uur Oneohtrix Point Never is dan ook genoeg om iedereen met een ongemakkelijk gevoel op te zadelen. Missie geslaagd dus voor Lopatin.
