Van een betere voetbalploeg dan eeuwige rivaal AA Gent kunnen ze in Lokeren enkel dromen, maar wat de affiche van hun stadsfestival betreft, weten ze de Arteveldestad jaar na jaar te kloppen. Voor deze editie maakte de organisatie het ons makkelijk en programmeerde ze al onze favoriete bands op dezelfde avond.
Tijd voor een smakelijke paardenworst blijft er niet over bij het betreden van de festivalwei, gezien La Muerte stipt op tijd aan zijn set begint. Deze cultband van eigen bodem werd begin jaren tachtig opgericht door zanger Marc du Marais en gitarist Dee-J. In 1994 hield La Muerte het voor bekeken, maar sindsdien houdt de band geregeld reünies. Du Marais en Dee-J zijn er nog steeds bij, de drummer, extra gitarist en bassist wisselden over de jaren heen. Die laatste lenen ze tegenwoordig van Channel Zero. De Brusselaars brengen hun naar metal neigende noiserock op een overtuigende manier.
Du Marais heeft een juten zak over zijn hoofd getrokken en draagt een voetbalshirt gesponsord door autoshop Johny Timmermans uit Ninove. Hij brult in het rond alsof het een lieve lust is, al zijn het de melodische nummers met lange instrumentale passages die ons het meeste weten te bekoren. Zoals het iets tragere “L’Essence des Chocs” waarin de gitaristen samen met de bassist in een rondje staan, een spanningsboog opbouwen en het nummer erna rustig neerleggen. Aansluitend steekt de band — na al die jaren nog steeds niet vies van wat pose — een motor aan die “Kustom Kar Kompetition” in gang zet, en afsluiten doet La Muerte met zijn cover van “Wild Thing” (The Troggs) waarvoor du Marais zijn juten zak heeft ingeruild voor een verenmasker en zo iets weg heeft van Meneer De Uil. Plezant, dit La Muerte, en muzikaal ook dik oké.
Na de uil is het tijd voor onze favoriete brombeer: Mark Lanegan. Vergezeld van zijn band put de Amerikaan vanavond vooral uit zijn laatste twee langspelers. “The Gravedigger’s Song” neemt een wankele start en ook tijdens “Harvest Home” en “No Bells On Sunday” heerst er nog wat aarzeling. Die verdwijnt wanneer een potig “Hit The City” wordt ingezet, dat het optreden naar een hoger niveau tilt. Met het intiemere “One Way Street” duikt Lanegan in zijn verleden vooraleer de discodreunen van “Ode To Sad Disco” aanzetten tot dansen. Best amusant, al horen wij Lanegan het liefst rocken over vuige gitaren, zoals op “Methamphetamine Blues” en “Black Rose Way”, een oudje van zijn band Screaming Trees waarop zowel Lanegan als zijn twee gitaristen zich volledig kunnen uitleven. Afsluiter “Revival” wordt opgedragen aan een vriend die enkele dagen geleden overleed. De samenzang tussen Lanegan en zijn band vormt een mooi moment.
Een zowaar nog mooier moment volgt een dik half uur later, wanneer het Schotse The Jesus & Mary Chain zijn set aanvangt met het prachtige “Just Like Honey”. De Schotten vieren dit jaar de dergtigste verjaardag van hun debuut Psychocandy, een album vol vervormde gitaarklanken dat de kiem legde voor het shoegazegeluid van My Bloody Valentine, Ride en Slowdive. Toen Psychocandy uitkwam, werkte de band vooral in compleet dronken toestand optredens af, die na amper een kwartier uitmondden in complete chaos. Om die reden werd een groot deel van die klassieker nooit live gespeeld. Vanavond volgt eerherstel en brengt de band Psychocandy integraal.
De spichtige zanger Jim Reid is in al die tijd nog geen gram bijgekomen. Zijn broer William trekt vanaf “The Living End” een muur van sonische herrie op, en vanavond valt nogmaals op wat voor een geweldige melodieën daaronder verscholen zitten. “Taste The Floor”, “The Hardest Walk”, “You Trip Me Up”, … het zijn stuk voor stuk gouden popsongs. Jim Reids stem klinkt zuiverder dan op plaat en de klank aan de Grote Kaai zit perfect. Bobby Gillespie is er niet meer bij op drums, maar ook zijn vervanger doet het geweldig en tilt door zijn precisiewerk “Inside Me” naar een hoger niveau.
Het hoekige, naar postpunk neigende “It’s So Hard” sluit het deel Psychocandy af, waarna de Schotten nog wat nummers uit hun latere werk spelen. Met “April Skies” en “Head On” trok de band verder weg van de noise en hoor je dat ze ook voor de Britpop een belangrijke inspiratie vormden. Het dromerige “Some Candy Talking” krijgt een stevig einde aangemeten en een vlammend “Reverence” mag het optreden afsluiten. The Jesus & Mary Chain trekt nog één keer alle registers open en trekt dan de coulissen in na een werkelijk puike show. Eentje om door een ringetje te halen.
Wij sluiten onze festivaldag af in de Red Bull Elektropedia Room, waar het Gentse STUFF. ten dans speelt. 2015 is het jaar van de definitieve doorbraak van deze band rond het drummende wonderkind Lander Gyselinck. De soundcheck en het begin van het optreden verlopen wat rommelig, maar zodra Gyselinck zijn drum beroert, valt de show in zijn plooi. De vijf heren kijken elkaar constant aan, dagen elkaar voortdurend uit en vinden de perfecte mix tussen organisatie en improvisatie. De set klinkt broeierig maar nooit rommelig. Jazz, hiphop, funk en elektronica: ze spelen ermee alsof het niets is. Van achter zijn draaitafel doorspekt Mixmaster Menno de nummers met flarden “The Message” (Grandmaster Flash) en “Planet Rock” (Afrika Bambaataa). Mocht Kendrick Lamar een liveband zoeken die in verhouding is met zijn talent, moet hij misschien maar eens naar Gyselinck bellen. STUFF.? Topstuff! En nu snel naar huis, wat bijslapen vooraleer het volgende festival ons pad kruist.
