2021 was voor mij een vreemd muzikaal jaar. Niet dat er geen fantastische platen gemaakt zijn, daar niet van, maar er was er niet eentje dat er voor mij met kop en schouders bovenuit stak. Lag het aan de muziek? Of lag het aan de afgestompte emotionele ontvankelijkheid na een jaar van tegengestelde nieuwsberichten en samenhangende teleurstellingen? Wie zal het zeggen?
Een top tien samenstellen bleek dus moeilijk. Daarom heb ik als criterium om de volgorde te bepalen, gekeken naar welke muziek ik dit jaar het meest heb geluisterd. Er werd een heel ingewikkeld algoritme losgelaten op de collectie met berekeningen van het aantal luisterbeurten (gecorrigeerd binnen de grenzen van de statistische deviatie) gedeeld door aantal dagen dat de muziek effectief beschikbaar was om te luisteren, rekening houdend met zomer- en winteruur, dagen thuiswerk etc. – maar daar ga ik niet dieper op in). Tien topplaten dus!
- Darkside :: Spiral Nicolas Jaar en Dave Harrington speelden hier klaar waar ik al lang op wachtte: een tweede Darkside-plaat maken die nog beter was dan de eerste. Loslaten was de boodschap. Jezelf erin vastbijten ook.
- The War on Drugs :: I Don’t Live Here Anymore. Een album zo slick als een eightieskapsel dat in de spiegel als vanouds schoonheid en tristesse weerspiegelt.
- Floating Points/Pharaoh Sanders/The-London-Symphony-Orchestra :: Promises Een masterclass in het zoeken naar balans tussen chaos en orde. Ideaal dus voor mensen met kleine koters in huis. Wel best pas opzetten nadat ze zijn gaan slapen.
- Geese :: Projector Het debuutalbum van deze New Yorkse postpunkjonkies landde fris op de lever, als het ijskoude biertje te veel.
- Madlib & Four Tet :: Sound Ancestors “Prolific, yet unfocused” las ik eens wanneer het over Madlib ging. Zijn avontuurlijke producties lonen immers steeds de moeite, alleen moet je ze soms gaan zoeken in de gigantische berg output. Four Tet was zo vriendelijk om deze taak voor ons op zich te nemen en bouwde er een coherent album mee.
- Bob Dylan :: Springtime in New York. Deze dubbelaar verschaft een insteek in die duistere middeleeuwen van de carrière van Bob Dylan: de eighties. De twee schijfjes bevatten weerom genoeg lokaas voor mij om een volgende keer zelfs Empire Burlesque te gaan checken.
- Nick Cave & Warren Ellis :: Carnage Nick Cave brengt een plaat uit? Nick Cave eindigt in mijn top tien. Dat is elementaire logica. Wél niet in de eerste tabelhelft dit jaar. Hij zal zich volgend jaar met minstens drie albums moeten herpakken.
- Black Midi :: Cavalcade Een album weerbarstig als een parade tijdens een feest van vervreemding, dat ouderwets schuren combineert met jazzy saxstoten.
- Comité Hypnotisé :: Dubs pour Oh La La Tim Vanhamel tekende dit jaar voor de fijnste verrassing toen hij dit boogiemonster van een album op de wereld losliet. Het ontweek moeiteloos de stempel novelty album en bleek een blijvertje.
- Ramkot :: What Exactly Are You Looking For? Vraag het gerust aan onze therapeut, want wij weten het ook nog steeds niet. Maar Ramkots debuut-EP komt al aardig in de buurt. Vijf oplawaaien bij wijze van shocktherapie.
Volgende albums sneuvelden jammerlijk op het veld der eervolle vermeldingen : Stuff (“T(h)reats”), Dans Dans (“Zink”), Sault (“Nine”), Big Red Machine (“How Long Do You Think It’s Gonna Last?”), Yong Yello (“Marcel en het Magnetisme van de Goot”), Strand of Oaks (“In Heaven”), Aili (“Dansu” EP).
De beste songs van dit jaar waren dit jaar voor mij afkomstig van de oude krokodillen (Radiohead met “If You Say The Word”, Nick Cave en Warren Ellis met “White Elephant” en The War on Drugs met “Living Proof”), hun zonen (Noah Yorke met “Trying too Hard (Lullaby)”) of ander jong geweld zonder familiebanden (Geese met “Disco”, Aili x Transistorcake met “Oki”, Yong Yello met “Luchtkasteel”, Wet Leg met “Chaise Longue” en ten slotte The Haunted Youth met élk nummer dat ze uitbrachten. Wat een goede band is dat toch.) Voeg daar gerust de bijdragen van de lolbroeken (Silk Sonic met “Leave a Door Open”) en goeroe’s (Jon Hopkins met “Sit Around the Fire”) aan toe.
Optredens heb ik om voorspelbare redenen niet al te veel bijgewoond, en wanneer ik dat wel deed, was dat vooral in het Antwerpse. Clement Peerens zou trots geweest zijn, maar ik hoop volgend jaar toch weer ruimere horizonten op te zoeken. Maar in elk geval zouden dEUS, Aili, Ramkot en The Haunted Youth in het OLT Rivierenhof nog steeds bovenaan mijn lijstje hebben gestaan, omwille van simpelweg beresterke shows.
