Is de hype van Liturgy voorbij sinds de band, althans bij sommige fans, zijn hand overspeelde met The Ark Work? De AB Club raakte op maandagavond niet volledig gevuld, maar de aanwezige fans waren getuige van een bij momenten indrukwekkend (luid) concert.
Frontman Hunter Hunt-Hendrix, bassist Tyler Dusenbury en gitarist Bernard Gann en meesterdrummer Greg Fox staan opnieuw samen op een podium en dat was eraan te horen. Ja hoor. Het was zo luid dat de oordopjes uit onze oren werden weggeblazen en we de haartjes in de gehoorgang voelden wegbranden. Maar dat is daarom niet voldoende. In 2012 klonk Liturgy ook op het SINXEN-festival oorverdovend, maar het was een teleurstellend optreden omdat Hunt-Hendrix er niet beter op vond dan een drumcomputer mee te brengen. Dan was hij beter thuisgebleven, dachten we toen. We zijn dus maar al te blij dat Liturgy opnieuw in zijn originele bezetting op een podium staat. Maar was het daarom een geniaal optreden?
Voor we tot een besluit komen, heeft u misschien eerst wat context nodig. Hunt-Hendrix was de man die zijn filosofische benadering van Amerikaanse black metal neerschreef in een heus manifest. Maar de Brooklyn hipsters lappen al sinds hun oprichting in 2008 de genrewetten van black metalmuziek aan hun laars en hebben daarom misschien wel meer fans buiten dan binnen de scene. Ook derde plaat The Ark Work, de eerste in vier jaar, zal niet veel veranderen aan dat tegendraadse imago. Integendeel zelfs, Liturgy klonk nooit zo bombastisch, harmonieus en avant-gardistisch. Ondanks de gemengde reacties is het toch een meesterwerk. Wie dezelfde mening is toegedragen, zal echter misschien teleurgesteld zijn na Liturgy live te hebben meegemaakt.
Polariseren: dat doet Liturgy ook live. Ze noemen zichzelf transcendentale black metal en dan verwacht je ook meer dan oorverdovend lawaai. In “Follow”, dat aanvankelijk nauw aansluit bij het geluid van Aesthetica, worden etherische zangpartijen echter overklast door de veel te modderig klinkende bas. Ook “Kel Velhaal” komt ondanks het klokkengelui ook over als een vormeloze geluidsbrij. Maar intens klinkt het geheel wel. Als er toch nog iets van structuur te horen valt, is dat dankzij Fox, die bijna anderhalf uur (!) zal imponeren met zijn razende drumslagen en onnavolgbare blastbeats.
“Quetzalcoatl”, een van de pronkstukken van The Ark Work, gaat verschroeiend van start door de aanhoudende hardcore beat, waarna een nasaal zingende Hunt-Hendrix, de oorverdovende tremolopartijen en alles wegblazende blastbeats even verstikkend werken als een moordende zon. Best indrukwekkend dus, maar we missen hier de digitale doedelzakken of een echt glockenspiel. Als we die hadden gehoord, waren we echt euforisch geweest. Ook in “Reign Array” had op die manier nog meer kunnen zitten.
Het verrast dan ook niet dat het werkelijk overdonderende “Veins Of God” — iets als transcendentale stoner? — en twee andere repetitieve tracks van de tweede en nog altijd onze favoriete plaat (“Generation” en “Returner”) dé hoogtepunten van de set zijn. Ondanks het feit dat de schreeuwpartijen van weleer genegeerd worden. Maar hey, ook de techniciteit van Hunt-Hendrix is nog altijd overweldigend. Hoe kan je zo stoïcijns zingen en tegelijk aartsmoeilijke gitaarpartijen voor je rekening nemen?
De afsluiter (de titel ontgaat ons, excuses), die opnieuw overheerst wordt door gitaarlawaai en etherische zangpartijen, gaat zo gauw aan ons voorbij en lijkt zo ietwat tekenend voor de hele set. De rijke sound van vooral de laatste plaat kwam nooit echt tot zijn recht. Maar Liturgy heeft ook niet de kracht van een echte live-band, want Hunt-Hendrix en co stonden apathisch te spelen. Daarom schipperen we daags nadien nog altijd tussen euforie en lichte teleurstelling. Misschien moet Liturgy volgende keer een echte doedelzakspeler meebrengen. Stel je voor!
Wie maar niet genoeg krijgt van Liturgy kan nu zondag afzakken naar 4AD in Diksmuide.
