Toch bizar: je gitaren aan de kapstok hangen, van ‘t schavot stappen en je een weg banen door drommen aan elkaar gelijmde mensen en Vedetten, enkel om dan twee minuten later terug te spartelen voor twee bisnummers. Maar wie is Ducktails om aan de geijkte back-in-a-second-clausule te torten?
We geven het maar meteen mee: Ducktails is de solo-escapade-naar-het-pastorale van Real Estate-gitarist Matt Mondanile. Met zijn zweverige lo-fi pop peddelt hij af en toe in dezelfde melancholische sound als de band die hem baarde, zij het wel iets lomer. Ook interessant om weten: naast een set glazige ogen — permanent naar binnen gekeerd — en een verlegen glimlach, beschikt Mondanile over pluchen stembanden. Die combinatie zette zaterdagavond aan tot dromen en (wij zijn minder schone slapers dan u) ongecontroleerd kwijlen.
Echter, van bij de eerste duidelijke binnenkopper — nieuwe single “Headbanging In The Mirror” — bleek al dat Mondanile een van z’n unique selling points niet helemaal hard kon maken. ’s Mans ruisende woorden vervliedden in de damp boven de Gentse vaarwaters nog voor ze ons midscheeps konden raken. Zo zou het de hele set lang zijn, en dat was een wreed spijtige zaak. Gelukkig had de opper-Duck enkele bevriende muzikanten bij, die weten hoe ze andermans heupen in het gareel kunnen houden.
“It’s about to get real psychedelitsj“, Regal Degal-bassist Josh Da Costa streek door z’n New Kids-coiffure, liet zich de aandacht welgevallen en zette “Letter of Intent” op de rails. Het heerlijk vertraagde neo-disconummertje had de voorbije twee jaar pakken sterrenstof liggen vergaren, en de nieuwe bezetting mocht het het publiek inblazen. Er werd wat gekrabbeld met de arrangementen en Jessa Farkas’ stem ontbrak, maar passons: de vibe zat vet goed. Ogen dicht, kin vooruit.
Zo gingen Mondanile en de zijnen verder met het ontkennen van de zwaartekracht. Dat deden ze schijnbaar à l’improviste, want op gezette tijden keerde Ducktails ons de rug toe voor een blitzvergadering. Allemaal geen erg: lachen werkt op de jamspieren. De ‘group decision’ bracht “Planet Phrom” te berde: “I’m moving in a haze all day and I’ve got a cloudy mind”, prevelde Mondanile, en maar onbezorgd briesjes evoceren. Ondertussen waren op de ooit vooruitgeschoven singles van Ducktails III: Arcade Dynamics (“Hamilton Road”) en The Flower Lane (“The Flower Lane”) de buurtfeestjes nog steeds uiterst gezellig.
En dan was er dus die bisronde. Al een chance dat de helft van het publiek een diploma ruimtelijke ordening op zak had, want wij zagen geen passage voor de aftredende band. Beetje kig. Het bracht de Ducks lichtjes van hun melk: tijdens afsluiter “Killin The Vibe” klonken de Hawaiiaanse hooks troebeler en onvaster dan op plaat. “Under Cover” vlak ervoor, en dan vooral Mondaniles spacy gitaarsolo, maakte de hele reorganisatie wél de moeite waard. Nog eenmaal mocht het DOK onbezorgd de oogleden dichttrekken: bij een zondvloed aan de Dampoort houden Ducktails ons wel drijvende.
