Op 22 december zal het exact dertig jaar geleden zijn dat D. Boon op zevenentwintigjarige leeftijd om het leven kwam toen de tourbus van The Minutemen overkop ging op de I-10 in Arizona. In Het Bos bracht zijn oude kompaan Mike Watt de geest van die band terug tot leven.
Hoewel de Oorstof-concertreeks meestal uitpakt met namen uit de hedendaagse jazz, vrije improvisatie of experimentele muziekwereld, wisten ze deze keer te verrassen door Mike Watt, een van de grote figuren uit de Amerikaanse alternatieve gitaarrock uit de jaren ‘80, naar Antwerpen te halen. Samen met de betreurde D. Boon en drummer George Hurley schreef hij een belangrijk maar veel te kort hoofdstuk in de muziekgeschiedenis als bassist van The Minutemen, die met hun mengeling van punk, folk, rock en jazz een hoogtepunt bereikten op de dubbelaar Double Nickels On The Dime (1984), nog altijd een van de essentiële rockalbums uit dat decennium.
Maar eerst was er de Tsjechische groep Už jsme doma. Die groep rond bandleider (en enig constant lid) Miroslav Wanek brengt al meer dan dertig jaar muziek die omschreven kan worden als een mengeling van Frank Zappa, Ween en Pere Ubu. Ook hier, hun eerste concert in Antwerpen in 23 jaar, klonk de band weer als een prettig gestoorde bende, inclusief onverstaanbare Tsjechische songteksten. Maar de jolige gekte daar gelaten — de hele groep stak overigens in een wit duikerspak — brachten ze een mengeling van melodieuze punkrock, rustigere songs en hier en daar zelfs wat invloeden uit de volksmuziek. Door de aanwezigheid van een trompetspeler in de line-up slaagde de band er in zich een geheel eigen sound aan te meten. Už jsme doma bleek echter vooral behapbaar in niet al te grote dosissen, en het was dan ook net op tijd dat ze er na een uurtje de brui aan gaven.
Het publiek werd daarna bijna op snelheid genomen door Mike Watt And The Missingmen. Terwijl de fans nog rustig buiten stonden te keuvelen, hadden Watt en co al hun instrumenten opgesteld en weerklonk John Coltrane’s “A Love Supreme” door de luidsprekers, waarop het volk plotsklaps de zaal kwam binnengelopen. Coltrane is immers een van Watt’s idolen en die song is al jaar en dag het beginsignaal voor het concert. The Missingmen — dat is nog steeds drummer Raul Morales en gitarist Tom Watson — spelen ondertussen al een hele tijd samen met Mike Watt en dat is er aan te merken. De groep is nog beter op elkaar ingespeeld dan bij eerdere passages de voorbije jaren in Antwerpen (Trix) en Brugge. Geen verrassing wat er deze keer op het menu stond: dat was immers wederom de zogezegde “derde rockopera” van Watt, in casu een integrale uitvoering van zijn meest recente plaat Hyphenated-man. Een album als een schilderij van Hiëronymus Bosch, waarbij elk liedje een miniatuur is dat een aparte figuur in een groter geheel beschrijft.
“Een liedje van 45 minuten in 30 delen”, zo omschreef Watt het zelf. En dat was wat we kregen, van opener “Arrow-pierced-egg-man” tot sluitstuk “Wheel-bound-man” werden de dertig korte stukken (de gemiddelde lengte was in de beste Minutemen-traditie een eind onder de 2 minuten) aan elkaar gesmolten. Ook al voelde Mike Watt zich wat ziekjes, op het podium was daar weinig van te merken. Energiek als altijd plukte hij aan z’n bas, zong hij, fluisterde hij of schreeuwde hij zich schor terwijl hij met allerhande handbewegingen en gelaatsuitdrukkingen het verhaal ook wat theatrale kracht bijzette. Het puntige en opwindende gitaarspel van Watson en de drijvende kracht van Morales zorgden in combinatie met Watts kenmerkende basspel voor een tomeloze energie. Het selecteren van favoriete songs is echter onbegonnen werk. De rockopera moet beluisterd worden als een eenheid, waarbij de snelle opeenvolging van verschillende stijlen en de kwaliteit van de afzonderlijke delen het publiek murw achterlieten. Je mag het album dan al tig keren gehoord hebben, live — en zeker door de drie-op-een-rij opstelling van de band vooraan op het podium — blijft het een in your face ervaring.
Na de reguliere set werd er voor de bisnummers in het Minutemen-verleden gedoken. Eerder dit jaar bracht de band een EP Missing More Of The Minutemen uit met daarop de acht songs van de hand van Mike Watt die reeds eerder op het tweede album (What Makes A Man Start Fires?) van de legendarische band stonden. Ook deze EP werd integraal gebracht, waarbij gitarist Tom Watson de zware opdracht kreeg om in de voetsporen van D. Boon te treden en de zang op zich te nemen, een taak waarvan hij zich overigens naar behoren wist te kwijten. Watt, immer de bescheidenheid zelve, ging achter zijn twee bandleden staan en liet hen voor één keer in de spotlights staan. Van “Bob Dylan Wrote Propaganda Songs” tot “Polarity”, veel dichter bij de Minutemen kon je de voorbije dertig jaar niet komen. Een zinderend slot van een geweldig optreden, en met zijn vaste afscheidsgroet “JOHN COLTRANE!” stuurde Mike Watt het publiek de Antwerpse nacht in. Tot volgende keer, bassman.
