Ephameron is vooral bekend als illustratrice. In Wij twee samen vertelt ze over hoe een ziekte haar vader deed verdwijnen. Hoe beelden en taal pijn een plaats kunnen geven.
In de Vlaamse stripwereld is Eva Cardon, de echte naam van Ephameron, een vreemde eend in de bijt. Haar beeldtaal haakt zich duidelijker vast in het illustratieve, terwijl haar teksten via het ondersteunen van die losse beelden vanuit de suggestie een plot tot stand brengen. In haar werk moet je niet zijn voor klassieke verhalen vol plotwendingen en gedetailleerde achtergronden. In haar eerste strip, Weg (uit 2010, op scenario van de betreurde Pieter Van Oudheusden), konden we al kennismaken met die bijzondere stijl. Wij twee samen is om verschillende redenen echter een heel ander soort boek.
Afasie. De naam van de aandoening klinkt afstandelijk en creëert zo een klinische afstand. Die klinische afstand laat Ephameron dit keer volledig vallen. In dit boek vertelt ze over zichzelf en haar vader en hoe de ziekte de afstand tussen beiden tegelijk groter en kleiner maakte. Wat de taal betreft, verloor haar vader één voor één alle mogelijkheden om zich uit te drukken. Stilaan viel alle contact via het spreken weg, zodat alleen de lichaamstaal en uitingen van genegenheid overbleven. Op termijn werd zelfs dat moeilijk. Een persoonlijkere strip dan Wij twee samen kom je zelden tegen. Zowel in de naam van de vaderfiguur als in de grafische weergave van het personage, vermijdt Ephameron expliciet om een afstand te creëren met de realiteit. Zelf zei ze al in interviews dat ze nu nog maar moeilijk naar de pagina’s van dit album kan kijken.
De collagestijl, vermengd met verstilde figuren, puurt ze volledig uit tot de essentie, zodat de spaarzame teksten er perfect bij passen. Tekst en tekening horen bij elkaar. Hele pagina’s die ze vult met klanken die haar vader sprak, maken het contrast met de realistische tekeningen van haar vader des te groter. Soms lijkt hij vanuit haar tekeningen te vragen naar het waarom van die ziekte, maar het zou ons alleszins te ver leiden om te besluiten dat de auteur dit zo bedoeld heeft.
Ephameron publiceerde eerder ook al enkele bundels van haar illustratieve werk. Het is indrukwekkend om te zien hoe ze, zonder echte toegevingen te doen, toch tot een verhaal kan komen zonder de traditionele verteltaal van de strip te gebruiken. Wij twee samen is geenszins een strip voor een breed, striplezend publiek. Dit is een strip die net veel breder kan gaan en mensen kan raken die ook geraakt werden door een boek als Gestameld liedboek van Erwin Mortier. De situatie is telkens helemaal anders, maar uit beide werken spreekt een persoonlijke betrokkenheid van de auteur die tegelijk niet betekent dat de tekst of de strip alleen boeiend is voor de auteur zelf. Het talent van een auteur als Ephameron ligt er net in dat ze dit persoonlijke verhaal een grote universele herkenbaarheid heeft kunnen meegeven. Wij twee samen moet gelezen worden, of je nu van strips houdt of niet. Dat doet hier helemaal niet meer ter zake.
