Chungking Express, The Outlaw Josey Wales, The Samurai Trilogy, Floating Weeds, Black Narcissus, Happy Together, 13 Assassins, The French Connection, Chinatown en Shane. Tien films die als inspiratie dienden voor regisseur James Mangold tijdens het draaien van The Wolverine. Een knap en divers lijstje aan klassiekers waarvan we ons soms moeilijk konden voorstellen hoe die als voorbeelden konden dienen voor de zoveelste Marvel-stripverfilming. Het was duidelijk dat het Samurai- en westerngenre de belangrijkste invloeden zouden worden voor Mangold. Het lijstje deed onze hoop groeien dat The Wolverine ambitie zou tonen en ons het traumatisch slechte X-Men Origins: Wolverine zou kunnen doen vergeten. Een hoogvlieger is het niet geworden, maar Mangold en Jackman tonen genoeg inzet om van deze film toch nog één van de meest genietbare blockbusters van de tegenvallende filmzomer te maken.
Voor dit tweede solo-avontuur van de geklauwde X-Man baseerden James Mangold en scenaristen Mark Bomback en Scott Frank zich op een mini-serie in de Wolverine-strips, waarin de held zich naar Japan begeeft. De film begint onmiddellijk met een knal, letterlijk, want we treffen Logan (Hugh Jackman) aan op 9 augustus 1945 als krijgsgevangene in Nagasaki. Het Amerikaanse leger legt de hele stad in as via een atoombom, maar Logan overleeft en weet nog een Japanse soldaat te redden. In het heden (na de gebeurtenissen van X-Men: The Last Stand) doolt Logan doorheen de Canadese wildernis, totdat hij door een tenger en kleurrijk Japans meisje (Rila Fukushima) wordt gevraagd om terug te keren naar Japan om een laatste groet te brengen aan Yashida, de man wiens leven hij in ’45 heeft gered. Die stelt voor om Logan te genezen van zijn onsterfelijkheid, een voorstel dat hij in de wind slaat. Toch wordt hij van zijn onsterfelijke krachten ontnomen door de mutant Viper (Svetlana Khodchenkova), wat hem des te kwetsbaarder maakt tegenover de yakuza en ninja’s die proberen om Yashida’s kleindochter te ontvoeren.
The Wolverine is als film een speciaal geval. Een comic-verfilming die niet helemaal ervaart als een comic-verfilming, een blockbuster die niet helemaal de kenmerken vertoont van een blockbuster. Maar we vonden dat niet erg, want in het gamma aan bombastische popcornspektakels dat deze zomer al de revue is gepasseerd, is The Wolverine vooral van een ‘kleinschalige’ en beheerste aard. Mangold verkiest geen aanslag op de zintuigen, maar concentreert zich op het brengen van zijn verhaal en neemt daar de tijd voor die hij nodig heeft. Naar huidige standaarden kan het verloop van de film voor sommigen saai aandoen, al ervoeren wij het eerder als een aangename ouderwetse aanpak die bewijst dat niet elke blockbuster het equivalent moet zijn van een rollercoaster. Het scenario en het personage van Hugh Jackman primeren, waarbij de noodzakelijke actie nooit te veel overheerst.
The Wolverine doet nog het meest denken aan één of andere exotische vigilante-film uit de jaren zeventig of tachtig. Hugh Jackman begeeft zich als lone wolf doorheen een vreemde cultuur met gevaren die hem niet bekend zijn. Ergens doet het denken aan Sydney Pollack’s The Yakuza uit 1974. De sfeer wordt bepaald door de neonverlichting van het moderne Tokyo of de rustieke uitstraling van het traditionele Japan. De film kent een scherp kantje en vermijdt het gebruik van teveel zelfbewuste humor, wat tegenwoordig zo populair is. Er kan wel een grapje af, maar uiteindelijk blijft dit een film over een grommende spierbundel die niet met zich laat sollen en mensen in stukken rijt.
James Mangold probeert dus zijn ding te doen met het Wolverine-personage, maar hij blijft ook nog steeds gebonden aan de eisen van de Hollywoodstudio. Dat wordt helaas duidelijk tijdens de laatste dertig minuten, wanneer de film volledig ontspoort. De prent schikt zich plots naar de verlangens van het huidige bioscooppubliek met een kleurloos eindgevecht en een belachelijke plotwending.
Een domper op de ingetogen feestvreugde, maar het overgrote deel van de film bewijst toch nog genoeg ambitie om iets degelijk af te leveren. James Mangold leverde eerder al sterk werk af met Walk The Line en 3:10 To Yuma, wat bewijst dat de man, als hij echt wil, een goede film kan maken. Een mooi voorbeeld waar je zijn invloed merkt is bij de sequentie waarin Logan met enkele Yakuza vecht op het dak van een Japanse kogeltrein. Mindere regisseurs zouden zo’n scène gepaard laten gaan met een pompende soundtrack, maar Mangold laat enkel de wind, de trein en kletterend staal de geluidsband vullen. Hoe ridicuul de scène dan ook lijkt, die keuze geeft het wel een energie die werkt. Ook de onvermijdelijke zwaard- en mesgevechten houden het eerder ingetogen.
Naast Hugh Jackman kent deze film geen bekende koppen, wat ongebruikelijk is in tijden waar een sterrencast niet groot genoeg kan zijn. 95 procent van de bezetting bestaat uit Japanse acteurs. En nog verrassender: drie van de hoofdpersonages zijn vrouwen. Jawel, vrouwen! Ze blijven hoofdzakelijk strak omlijnde types, maar toch, dat drie vrouwen belangrijke rollen mogen invullen in een Amerikaanse stripverfilming zie je niet vaak. Niet dat de acteerprestaties in The Wolverine direct de reden zijn om te gaan kijken. De Japanse acteurs zijn nog draaglijk, maar we hopen vooral dat we Svetlana Khodchenkova niet meer te veel hoeven tegenkomen op het witte doek. Godzijdank hebben we Hugh Jackman (code name: Huge Ackman) nog, die naast een borstkas van vijf meter breed, zich steeds beter in zijn vel voelt als de harige mutant. Met de nodige dierlijke dreiging, grommend sarcasme en indrukwekkende mannelijkheid blijft Jackman als Wolverine één van de best gecaste helden uit het Marvel-universum.
Sinds het vorige Wolverine-avontuur hadden we van deze film veel erger verwacht, maar het blijkt uiteindelijk nog een geïnspireerde B-actiefilm, die misschien nog iets meer durf had mogen tonen in het aannemen van het genre-jasje dat het nu halvelings draagt. Ergens droomden we er van dat de film helemaal de kaart zou trekken van een groezelige thriller uit de jaren zeventig, maar we kunnen niet alles verlangen, natuurlijk.
Tip: blijf zitten tijdens de aftiteling voor een geweldige extra scène. X-Men fans zullen het zich niet beklagen.
