The National is zo’n band die je volgens ons eigenlijk niet genoeg kunt zien en dus zijn wij er als de kippen bij om ons miniabonnement weer boven te halen, na het concert in het Koninklijk Circus de week vooraf. “Is dat niet een beetje van het goede te veel”, denkt u misschien? Niet wanneer het vijftal ons weer op een reeks uitbarstingen trakteert waarbij vulkanologen bleek wegtrekken
Het voelde haast exclusief aan, dat concert in het gezellige Koninklijk Circus. De band heeft 16 november alweer een concert gepland in Vorst Nationaal en vandaag op Rock Werchter lijkt de Main Stage de evidentie zelve. Om maar te zeggen dat het The National voor de wind gaat. Bovendien is de recentste plaat Trouble Will Find You erg zijn best aan het doen om het over te nemen als favoriete album uit hun oeuvre. Vandaag wordt met het duo “I Should Live In The Salt” en “Don’t Swallow The Cap” al snel uit die parel geput.
Matt Berninger, de ogen door het daglicht nog net iets meer toegeknepen dan anders, ijsbeert zijn wiskundeleerkrachtachtige verschijning weer van links naar rechts over het podium, terwijl “Bloodbuzz Ohio” een eerste herkenningsapplaus oplevert. Ook zijn fles moed — of wijn, zoals dat in de winkel heet — is weer van de partij. Je merkt dat de man een reputatie hoog te houden heeft als er in het publiek een bordje wordt omhoog gehouden met daarop “All the wine is all for Matt”. Ach, als het helpt om een ziedend “Abel” tot diep onder onze huid te schreeuwen, laat het je dan vooral niet tegenhouden, Matt. “MY MIND’S NOT RIGHT, MY MIND’S NOT RIGHT!”
Op dat moment is het hek van de dam. Net daarvoor, tijdens “Conversation 16”, is de microfoon al een eerste keer tegen de vlakte gegaan. De band houdt trouwens een ‘dead audio equipment bingo’ bij, met het aantal gemolesteerde micro’s en statieven deze tour. Er wordt nog even met de koppeling gespeeld met onder andere “This Is The Last Time”, maar in de finale is het volle gas. Tijdens “Mr. November” stormt Matt Berninger zo ver het publiek in tot de draad op is en de micro uitplugt. Hij trekt en sleurt aan het ding als wijlen John Massis aan een trein. Nogal wat mensen staan er stomverbaasd op te kijken. “Geef hem dan een schouderklopje! Troost hem dan!” roepen we nog.
But this band is unstoppable. Na een korte pitstop op het podium voor een nieuwe micro, heeft de band “Terrible Love” ingezet en gaat hij alweer als Neptunus de mensenzee in. Wat. Een. Band.
