Op 15 en 16 februari was Brussel het decor voor [PIAS] NITES, de muzikale hoogmis van het ondertussen 31 jaar jonge [PIAS] (Play It Again Sam) platenlabel. De beste muzikale paarden werden van stal gehaald en kost noch moeite werd gespaard om de immense hangars van Thurn & Taxis om te toveren tot de eerste echte muzikale afspraak van het nog prille 2013.
[PIAS] Nites heeft zijn identiteit gevonden. De eerste editie dateert nog maar van 2010, maar het Brusselse huwelijk met Thurn & Taxis lijkt een muzikale zekerheid dat nog wel even zal standhouden. Ondertussen 2 dagen durend, had [PIAS] NITES de allures van een (klein) festival. En van een festival gesproken: organisatorisch verwende [PIAS] zijn bezoekers. Dat parking, lockers en wc’s voor een keer allemaal gratis waren, verdient een vermelding. Ook aanwezig: talloze promostandjes en proevertjes, lig-, zit- en hanghoeken en een heus mini-lunapark met flipperkasten en botsautoring. Je zou haast vergeten dat je voor de muziek gekomen was.
Van Andy Burrows bijvoorbeeld. De ex-Razorlight drummer omgordt tegenwoordig een gitaar en heeft, na een korte tussenstop bij Editor Tom Smith, een solohoofdstuk aan zijn carrière toegevoegd. Met Company heeft Burrows een aardig debuut onder de arm, maar live overtuigen was geen gevold. Songs als “Company” en “Maybe You” zijn fijne popdeuntjes, maar gleden voorbij zonder nazindering. Was de belabberde geluidsreputatie van de Thurn & Taxis hangars dan terecht? Burrows en band probeerden wel, maar meer dan de halfvolle zaal voorverwarmen lukte niet. Punten voor enthousiasme, dat wel. De bakvisjes op de eerste rij die ‘s mans repertoire woord voor woord mee lipten (een overblijfsel uit zijn Razorlight-periode?) waren er maar bij te nemen.
Meer geluk bij Jason Lytle. De ex-ruggengraat van Grandaddy brengt sinds 2009 onder eigen naam muziek uit, maar van een stijlbreuk met het verleden is geen sprake. Met enkel een extra gitarist en wat elektronica om te entertainen, zorgde zijn eenvoudige indiepop voor het nodige enthousiasme. “ Yours Truly, the Commuter”, de titeltrack van zijn solodebuut, waren met eenvoudige bliepjes en snarenspel goed voor een vroeg hoogtepunt. Ook de vroeg weggeven Pixies-cover “Wave Of Mulitation” trof raak. Lytle, erg goed bij stem, experimenteerde tussendoor met klassieke muziek en samplede lustig, maar botste ook op geluidsproblemen. Gediscussieer met technici haalde de vaart uit de set, en naar het einde toe bloedde het optreden dood door een gebrek aan variatie. Al tekende het mooie “Willow Wand Willow Wand” nog voor een te onthouden passage.
Tegen wil en dank waren Burrows en Lytle slechts voorgerecht, want toestromen deed het publiek maar voor het enige talent van eigen bodem, Balthazar. Het jonge Kortrijks/Gentse collectief heeft in hun korte carrière al verschillende gezichten laten zien: na het potige Applause klonk opvolger Rats een stuk intiemer. Hoe die gedaantes live zouden verenigd worden, we waren benieuwd. Dat [PIAS] hen zo laat durfden programmeren bewees dat het vertrouwen in de groep groot was. Bevestigen dus, vanaf opener The “Boatman” trok Balthazar in de aanval. De bolle basgrooves verdronken in het begin jammer genoeg ook in de geluidsbrij van de Thurn en Taxis hangars, al werd de balans snel hersteld. Het blijft verbazen hoe snel deze band een enorm herkenbaar geluid heeft gevonden. Live werden Rats-tracks “Later” en “The Oldest Of Sisters” herkneed tot gebalde gehelen, geflankeerd door het betere Applause-werk als “Blues For Rosann”. Pieken deed Balthazar met het prachtige “Sinking Ship” een zeldzaam rustpunt. “15 Floors”, “Do Not Claim Them Anymore” en afsluiter “Blood Like Wine”: genieten geblazen met een grote herkenningsfactor. “Raise your glass to the nighttime and the ways “, het werd een massaal opgevolgd bevel. Eens vertrokken is Balthazar een geoliede machine op ramkoers, met langgerekte klaagzangen als bindmiddel. Op 15 februari komt Rats uit in het Verenigd Koninkrijk, de verovering van het Angelsaksische continent lijkt ons na zo’n optreden een logisch gevolg.
Daar is hoofdvogel en publiekstrekker Alt-J al ruimschoots in geslaagd. Toen het Leedse kwartet in september 2012 de wereld verbaasde met An Awesome Wave, struikelde de Britse pers om het kind een naam te geven ( Art Rockers! Indiellectuals! Folksteppers!). Welke benaming de muziek van Alt-J het best tot zijn recht doet komen, daar zijn we nog altijd niet uit, maar ook voor ons behoorde de inventieve mix van An Awesome Wave tot het beste wat 2012 te bieden had. En met ons de grote massa, want Alt-J’s debuut bombardeerde hen tegen wil en dank tot supersterren. Na ook nog het winnen van de Mercury Prize voor beste Britse album zijn hun concerten sneller uitverkocht dan je Alt-J kan typen. Zo ook [PIAS] NITES, al duurde dat naar Alt-J normen betrekkelijk lang. Met als enig bronmateriaal hun eerste plaat wist men perfect wat te verwachten, maar zouden de breekbare stemmen van Joe Newman en toetsenist Gus Unger-Hamilton ook live overeind blijven? En zou het de eerste groep van de avond zijn die een antwoord had op de Thurn & Taxis akoestiek?
De pianomelodie van “Intro” barst open, Newmans stem schuurt zoals het hoort. Alt-J lijkt vertrokken. De magie duurt welgeteld anderhalve minuut, voor Newmans microfoon dienst weigert. De ontgoocheling wordt gelukkig een voetnoot, want op die kleine openingsmisstap na, begint Alt-J met “Interlude I (Ripe & Ruin)” en “Tessellate” aan een triomftocht. Met een uitzinnig publiek als extra backing vocal volgen hoogtepunten elkaar snel op. Combo “Disslove Me/ Fitzpleasure” krolt als een bronstige kater en is een regelrechte aanval op de heupen, ”Mathilda” zorgt voor massahysterie en uitbundige samenzang. Ook de geluidsmix bleef voor de rest van de set een bondgenoot.
Reed Alt-J dan een foutloos parcours? Neen, daarvoor durfden Newmans en Hamiltons timbres al eens botsen. ”Ms” en “Bloodflood” waren rommelig en vielen live op als zwakkere broertjes, maar als dat kan worden doorgespoeld met wereldsongs als “Breezeblocks” en “Taro” zijn wij de laatste om te klagen. In totaal klokte Alt-J af op nog geen uur, maar ook hierover klonk weinig protest.
[PIAS] NITES verdiende en kreeg zijn waardige afsluiter, en bevestigde zo de reputatie die het op korte tijd bijeensprokkelde. Rep u maar, de volgende keer [PIAS] nog eens een nachtelijk feestje organiseert. U vindt ons daar.
