De hele maand december blikt enola.be terug op het afgelopen jaar met de interviewreeks DIT WAS 2012. Daarin laten we artiesten aan het woord die het jaar maakten of wiens plaat onterecht onopgemerkt de vergetelheid in dook.
Na het plotse succes van “O.N.E.” en het uitbundige concert in een uitverkochte AB in 2010, vastgelegd in een gratis opname voor de fans, lijkt Yeasayer in 2012 een beetje onder de radar gebleven. Maar dankzij een bom van een concert (beter dan twee jaar geleden) en een met elke beluistering groeiend album vol slimme danspopparels, is Yeasayer wel degelijk een van enolas bands van 2012. Al schijnen dus heel wat mensen moeite te hebben met het feit dat Fragrant World een stuk minder uitbundig alle kanten uit stuitert dan Odd Blood.
Keating: “Dat hebben we gemerkt, ja. We proberen alleszins om muziek op een zo hedendaags mogelijke manier te maken, met een uitgebreid arsenaal aan invloeden en verwijzingen. Maar als je een band leert kennen en er fan van bent, dan is dat soms op basis van een heel klein deel van die band; een bepaald geluid of idee of soort song. Het kan gebeuren dat die band volgens jou op een nieuw album de verkeerde kant uitgaat omdat ze niet verder bouwen op het idee dat jij net zo goed vond. Maar dan hou je misschien niet van de band, maar van een specifiek idee of song. Nu, ik vind het dan belangrijk om te blijven benadrukken dat we een heel spectrum aan ideeën en geluiden te bieden hebben, en dan zullen mensen wel mee op avontuur willen. Hoop ik.”
enola: Op die manier laat elk album een ander facet van Yeasayer horen en krijgt de fan een steeds completer beeld van waar jullie voor staan?
Keating: “Absoluut.”
enola: Dat heeft ook wel vreemde effecten. Toen ik de versie van “Red Cave” hoorde, die jullie hier in de AB opnamen, was dat toch een verrassing.. Het is dezelfde song, maar ik kon me voordien eigenlijk niet voorstellen dat ze ook zo kon klinken. Zie je dat dan als een evolutie of misschien meer het uitpuren of verbeteren van de song?
Keating: “Niet helemaal. Op het eerste album werkten we ook al veel met elektronica en samples, maar dat waren eigenlijk heel erg pure samples. Een drumgeluid of een banjogeluid, dat we dan loopten en manipuleerden, maar lang niet zo extreem als we later zijn gaan doen. Voor een liveshow probeer je een soort uniform geluid te kiezen en dan herwerk je je oude songs zodat ze in lijn zijn met dat geluid. “O.N.E.” spelen we nu compleet anders. We krijgen wel vragen om het weer zoals op Odd Blood te spelen, maar dat hebben we al drie jaar aan een stuk gedaan. (lacht) Het is net zo dat muziek en liveshows interessant worden: door je songs regelmatig te verbouwen. Als je dan een reünietournee doet, kan je nog alles weer braafjes zoals op plaat spelen (lacht).”
enola: Op Fragrant world zijn heel wat invloeden uit de r&b te horen, zoals bij wel meer alternatieve Amerikaanse bands. Onze generatie groeide op met Pavement, Smashing Pumpkins en andere best depressieve muziek. Intussen maakten Aaliyah, Destiny’s Child, Timbaland en consorten boeiende muziek, maar dat was commercieel, dus daar mocht je eigenlijk niet naar luisteren. En nu wordt net die muziek veel als invloed genoemd door hippe, alternatieve acts. Is dat niet wat bizar?
Keating: “Ik ben heel erg benieuwd naar de kruising van Pavement, Smashing Pumpkins en Destiny’s Child. (lacht) Er zijn trouwens verbazend veel overeenkomsten; Smashing Pumpkins maakten ook ontzettend catchy muziek. (zingt stukje “Tonight, Tonight”) Je kan je perfect voorstellen dat Destiny’s Child die song covert. Corgan heeft natuurlijk een specifiek stemtimbre en een gitaar met veel distortion klinkt behoorlijk dissonant, maar eigenlijk is Mellon Collie And The Infinite Sadness een heel mooi en heel geproducet album: veel strijkers enzo. Dus ja: moet kunnen.”
enola: Vroeger was het veel moeilijker om samples te vervormen, uit te rekken of binnen een korte sample met bijvoorbeeld de pitch te spelen, maar met de nieuwste computerprogramma’s is het makkelijk om met geluiden te spelen. Is dat een fundamentele verandering in het songschrijven? Een nieuwe dimensie zelfs?
Keating: “Absoluut. De manier waarop men tegenwoordig met samples omgaat, is een stuk verfijnder dan begin jaren 90. Mensen als DJ Shadow en veel andere triphop-artiesten gebruikten al niet gewoon een James Brown-break, maar begonnen hem al wat te manipuleren en vervormen. Tegenwoordig gaat het nog een stap verder. Er worden stukken zang gesampled, mensen samplen hun eigen muziek en halen die dan door allerlei filters en effecten. Dat doen wij veel. We spelen een stukje in, samplen het en gaan er dan pas echt me aan de slag.”
enola: Is dat niet zeer moeilijk om live te brengen? De album credits van Fragrant World vermelden bijna alleen synthesizers en dergelijke, maar toen ik jullie de eerste keer live zag, was dat met drums en gitaren…
Keating: “Dat is nog steeds zo, want we willen ook niet te techy worden. We willen absoluut geen laptopband zijn. Ira (Wolf Tuton, mvm) speelt bas maar stuurt daar twee synthesizers mee aan, waaronder een Moog. We hebben dat speciaal laten maken. Hij speelt dus eigenlijk synthesizerlijnen op basgitaar. Best cool. En dat is dan een andere manier om onze muziek te spelen, want we willen absoluut niet achter een stel keyboards verstopt staan. Dat zou nogal saai worden. Anand (Wilder, mvm) gebruikt ook een hele hoop speciale, analoge effecten op zijn gitaar. Heel wat mensen zijn verbaasd als ze tijdens concerten zien en horen wat hij allemaal met zijn gitaar doet. Je denkt aanvankelijk dat je een synthesizer hoort, maar het is zijn gitaarklank die door verschillende kastjes gaat en er helemaal anders uitkomt, met een compleet bizar geluid.”
enola: Geeft dat dan andere mogelijkheden dan wanneer jullie gewoon met keyboards of laptops zouden werken?
Keating: “Niet helemaal. Het is wel zo dat Anand een betere gitarist dan pianist is, dus technisch veel coolere dingen met zijn gitaar kan. Hij is geen klassieke pianist als Elton John of euh…. (lacht) Penderecki of zo. Hij is handiger met een gitaar en het is ook een veel fijner instrument om mee op het podium te staan als je ook zingt. Als je vast zit achter een keyboard, wordt het toch direct wat statischer. Ok, het werkt voor Little Richard, maar toch…”
enola: Dat maakt verklaart misschien ook waarom heel wat hedendaagse bands als Beach House of Washed Out of zelfs The xx geweldig klinken op plaat, maar ontzettend saai zijn om live te zien.
Keating: “Yeah! Nu, zij cultiveren ook wel een meer onderkoelde sfeer. Als je The xx live ziet, is iedereen heel erg stil en geconcentreerd aan het kijken naar het concert. Dat is niet echt ons ding. Wij hebben er altijd al naar gestreefd om zo levendig mogelijke concerten te geven.”
enola: Recent stond er een artikel op Pitchfork over Cat Power en Grizzly Bear die het moeilijk hebben om goed van hun muziek te kunnen leven. Ik zou dan verwachten…
Keating: “Yeah, that’s complete bullshit. Ik snap niet waar dat artikel vandaan kwam. Ik kan natuurlijk niet oordelen over andermans financiële situatie, maar ik overleef vlotjes als muzikant en zij spelen in grote zalen dan wij. Dus, tenzij iemand met hun geld zou zijn gaan lopen… Nu goed, rijk zullen ze niet zijn. Toen ik dat artikel las, vond ik het wat misleidend, want uiteraard zijn we niet rijk. We hebben geen gigantische huizen en zijn niet binnen of zo. Maar sommige van die mensen zijn eigenaar van hun appartement. Ze hebben een auto. Ze gaan op vakantie of uit eten wanneer ze dat willen. Het is op dat gebied inderdaad iets meer als een gewone job geworden, maar het is misschien net goed dat het niet meer dat opgeblazen gedoe is waar je plots een cheque van 5 miljoen dollar krijgt. Maar toch: je moet voor dat geld drie maand op tournee en de andere 9 maand kan je compleet je zin doen. Zeker zij.”
enola: Dus we moeten nog geen extra geld sturen naar onze favoriete bands om ze live te kunnen blijven zien?
Keating: “(lacht) Neen, maar het is natuurlijk wel zo dat alle nieuwe mogelijkheden om gratis muziek te beluisteren en te downloaden, de slagkracht van de artiesten beperkt. Maar toch, je moet zeker geen medelijden hebben met die mensen (lacht).”
enola: Wat die downloads betreft, ben ik er ook niet helemaal van overtuigd dat dat voor indie-bands zo ontzettend veel verschil in verkoop en inkomsten maakt.
Keating: “Neen, ik ben daar ook niet van overtuigd. Maar er is wel iets aan de hand. Er is misschien wel te weinig ontzag en respect voor muziek. Toen ik jong was, had ik 30 dollar en ik wilde tien cd’s kopen, dus ik moest er daar drie uitkiezen. Die drie waren dan ook immens belangrijk voor me, en dus blijf je er ook naar luisteren. Ik heb dan ook dingen gekocht die ik bij de eerste beluistering helemaal niet goed vond, maar nu bij mijn favoriete albums aller tijden zijn. The Idiot van Iggy Pop bijvoorbeeld. Toen ik 14 was, wist ik echt niet wat ik daarvan moest maken, want ik had iets als The Stooges verwacht. Maar ik had ervoor betaald, dus ik moest er ook naar luisteren. (lacht)
“Als je dan met een paar keer klikken 100 albums gratis kan downloaden, neem je daar de tijd niet meer voor. Je begint eraan, maar als je een album na twee songs niet leuk vind, ga je gewoon naar het volgende. Ik kan me niet voorstellen dat dat geen invloed heeft op de manier waarop jonge mensen met muziek omgaan, want je hebt geen enkele emotionele band met die muziek. Ik ben er dan ook van overtuigd dat downloaden wel degelijk een serieuze culturele impact heeft, en dan vooral op de manier waarop we kunst en muziek ervaren en hoe ze ons kunnen raken als mens.”
enola: Toen ik pas aan een jonge collega vertelde dat ik een platenspeler had gekocht, bleek dat hij zich daar eigenlijk niets bij kon voorstellen. Hij was ook verbaasd over het feit dat je de muziek kan zien op een lp en dat je deze moet omdraaien. Hij had muziek altijd als iets digitaals gezien, maar tegenwoordig wordt vinyl dan toch weer populair.
Keating: “Ja, ik vind dat geweldig. Zo wordt muziek meer tastbaar: plaatkanten, de grote hoes met het artwork… Ik vind dat een fijne evolutie als tegenreactie op de digitalisering: je koopt de lp als je iets echt goed vindt.”
enola: Maakt dat een verschil als muzikant? Dat je weer in plaatkanten gaat denken?
Keating: “Voor mij eigenlijk niet. Ik vind het toch nog iets te retro om over plaatkanten te denken. Als er echt een duidelijk concept achter zit, zoals David Bowie deed met Low, dan is het wel cool. Maar ik vind het al verschrikkelijk om over de track order van een nieuw album te denken. Het is wel belangrijk, maar ik denk er niet graag over na. Het is het saaiste deel van een album maken.”
enola: Jullie maken vrij uptempo en euforische dansmuziek, die echter in essentie en qua tekst best somber is. Vinden jullie dat geen paradox?
Keating: “Bwah, niet helemaal. Je kan toch ook dansen op The Smiths of The Cure?”
enola: Mja, maar dat is dan meer vijf frank zoeken dan echt euforisch dansen.
Keating: “Ik ben toch al op club nights geweest waar iedereen vrolijk uit de bol ging op “This Charming Man” (zingt de gitaarlijn na). Ik denk dat ook wel komt omdat mainstream popmuziek zo immens suikerzoet en afgelikt is geworden of van die opgefokte, trancy 4-to-the-floorbeats heeft (zingt een behoorlijk zuivere Milk Inc-beat). En voor veel mensen is het net de meer donkere kant in muziek die hen aantrekt. Mensen die iets meer van een avond verwachten dan een rij tequila-shots op de toog.”
