Drie jaar geleden bracht Yeasayer zijn vierde album Amen & Goodbye uit, een meer dan degelijke plaat die desondanks niet meteen de grootse aandacht opriep die de band in 2007 met haar debuut ten deel viel. All Hour Cymbals combineerde een ratjetoe aan stijlen en invloeden van rock over pop via disco- en electroreferenties die niet alleen in het Westen opgang maakten maar net zozeer bij andere continenten respectvol leentjebuur speelde en perfect leek in te pikken op de heersende tijdsgeest.
In de daar op volgende platen (opmerkelijk genoeg telkens met drie jaar ertussen) wist de groep weliswaar nooit het succes van de eerste plaat te evenaren maar muzikaal bleef ze wel haar eigen geluid verder uitdiepen en steevast vanuit een ander perspectief benaderen. Op Odd Blood (2010) wisten knappe singles als “Ambling Alp” en in het bijzonder “Madder Red” de groep op de (commerciële) kaart te houden terwijl ze drie jaar later met Fagrant World de meeste controverse opriep in de manier waarop ze de electronica incorporeerde en zich ver hield van elk popgeluid. Nochtans waren de critici en fans het er over eens dat het album op zich nog steeds genoeg waardevolle elementen bevatte om de groep in de gaten te houden. Het was van dat album een kleine opstap naar Amen & Goodbye dat opnieuw poppier mocht klinken en onder meer met “I Am Chemistry” opnieuw een sterke single kon voorleggen.
De niet onterechte kritiek, die in het bijzonder met de laatste twee albums bevestigd werd, als zou de groep vaak onvast op meerdere benen hinken en niet altijd even sterke songs brengen, maakt jammer genoeg nog meer opgeld op Erotic Reruns, het eerste album dat de band op haar eigen label brengt. Met nauwelijk dertig minuten op de teller lijkt de essentie behouden door het overtollig vet te verwijderen maar het klinkt vooral alsof het van de soep zelf er afgehaald is. Op haar vijfde album weet Yeasayer immers nergens echt te boeien en lijkt het idee van sterke songs wel volledig gebannen te zijn terwijl het nieuwe geluid nergens echt nieuw klinkt en de mix van dance, (classic) rock en flarden funk vooral generisch en braaf klinkt.
Uiteraard is het niet louter kommer en kwel, daarvoor heeft het trio intussen al genoeg metier in huis maar het is wel opvallend dat vooruitgeschoven single “Ecstatic Baby” klinkt als een afleggertje dat Yeasayers klassieke ingrediënten tracht te verzoenen met een hoog popgehalte zonder dat er echt diep over nagedacht is (de gruwelijke bijhorende clip is overigens te mijden tegen elke prijs). In eenzelfde bedje maar gelukkig een pak minder ziek is de aangename oorwurm die het album opent. “People I Loved” zal weliswaar geen schoonheidsprijzen winnen maar de manier waarop de song zich als een haast klassieke meezinger annex popsong voorstelt, kan niet anders dan op een goedkeurend meeknikken onthaald worden.
Samen met “Crack A Smile” spoelt het bijna de nasmaak van “Ecstatic Baby” weg in de manier waarop via een baslijn gehint wordt naar Michael Jacksonachtige discopop en opnieuw een meezingachtig refrein schaamteloos hengelt naar aandacht. Echt sterke songs zijn het niet maar vooralsnog blijven ze leuk genoeg om het album niet meteen af te serveren. Het is wachten op de donkere electroballad van “Let Me Listen In On You” vooraleer Yeasayer een eerste keer echt van zich laat horen. De dreigende ondertoon en de slepende sound contrasteren mooi met een vals gevoel van veiligheid en geborgenheid die het nummer wenst op te roepen.
Jammer genoeg is het een van de zeldzame keren dat de band echt beklijft want bijvoorbeeld “Blue Skies Dandelions” tracht weliswaar iets met discosoul te doen maar strandt op zijn logge bas en ongeïnspireerde refreinen. De anti-Trumpsong “24-Hour Hateful Live!” start veelbelovend met een subtiele blazer maar eens de song behoort open te barsten, gaat hij schaamteloos neer waarna het in een krampachtige poging het gezicht te redden doet alsof er geen vuiltje aan de lucht is. De vrees dat “Ohm Death” eenzelfde lot beschoren is, blijft song, band en luisteraar nog enigszins bespaard omdat Yeasayer zich vaagweg lijkt te herinneren want het als band zo goed maakte en daardoor een degelijke song weet neer te zetten.
Voor LP-liefhebbers zal het interessant dan wel frustrerend te lezen zijn dat waar “Let Me Listen In On You” de A-kant afsluit, de andere echt sterke song de B-kant opent. “I’ll Kiss You Tonight” is immers het tweede nummer waar Yeasayer zowaar laat horen waar het met Erotic Reruns heen had kunnen gaan als de band voor zichzelf kritischer was geweest en hier de lat had gelegd. Binnen het oeuvre mag de song dan wel als weinig beklijvend gelden, op dit album geldt het als een hoogtepunt. Een laatste opflakkering duikt op in “Fluttering In The Floodlights” dat het soort discofunk is waar deze plaat nood aan heeft. De broekspijpen fladderen alle richtingen uit terwijl de psychedelische hemdjes veel te strak zitten maar het zijn de bas en keyboards die zich op de heupen richten en Erotic Reruns met een bootyshake afsluiten.
Drie waardige nummers op negen, goed voor een dikke tien minuten is een heel magere score die Yeasayer kan voorleggen. Meer dan eens lijkt de band niet goed te weten waarheen ze wil gaan met haar sound en of ze een nieuw geluid moet aanboren dan wel inpikken op waar ze goed in was. Niemand kan of zal beweren dat Yeasayer, behoudens tijdens haar debuut een echt interessante band was, maar ze wist telkens wel een richting aan te houden en de eigen, gefragmenteerde identiteit te behouden. Op Erotic Reruns lijkt de band zich vooral met halfslachtige ideeën en B-kantjes tevreden gesteld te hebben. Het vakmanschap is er nog steeds, maar de inspiratie lijkt ver te zoeken.
