Wat zou de muziekwereld zijn zonder the deep south, die bron van melancholie en treurnis, waar hopeloos romantische zielen met een gitaarkoffer, een fles Jack Daniel’s en een gebroken hart radeloos doorheen zwerven? Een cliché armer, dat in elk geval. Gelukkig zijn er nog voldoende sombere songwriters, zoals Dylan Leblanc om er maar één te noemen, die het cliché springlevend houden.
Sinds zijn debuutalbum Pauper’s Field uit 2010 lijken de country-ballads van Dylan Leblanc er niet veel rooskleuriger op geworden te zijn. Daar is een verantwoordelijke voor: zijn liefje dat haar koffers pakte, net wanneer hij een tweede album wilde beginnen schrijven. De vrouw in kwestie verdween, maar de muze bleef en Leblanc schreef Cast The Same Old Shadow, een donkere brok weemoed waar zelfs de koppigste positivo even ongemakkelijk van wordt.
Dylan Leblanc zit aan het kampvuur waarrond ook mannen als Ray Lamontagne, Ryan Adams en Josh T. Pearson graag vertoeven. Zijn stem heeft een natuurlijke tristesse in zich, waardoor je hem twintig jaar ouder schat dan de 22-jarige die hij eigenlijk is. Hier en daar hoor je de Neil Young van Harvest of After The Goldrush, op andere momenten een tot country bekeerde Jeff Buckley. Meer dan dat hij een verhaal vertelt, is die stem een instrument dat zich vermengt met de pedal steel die deze hele plaat lang nadrukkelijk aanwezig is. Zuchtend en bij momenten huilend vraagt Leblanc zich af waar zijn meisje naartoe is, voor zich uit starend in die knetterende vlammen.
Zowat alle nummers op Cast The Same Old Shadow zijn met een gebalanceerd duet van piano, gitaar en pedal steel het resultaat van dezelfde formule. Leblanc is duidelijk een stylist, die piekfijne gearrangeerde nummers aflevert. Weinig afwisseling, dat wel, maar dat betekent ook weinig zwakkere momenten. Dat maakt dat dit album in de eerste plaats een ingetogen sfeerplaat is, niet zozeer een verzameling aparte songs. Op het uptempo nummer “Brother” na, draait alles tussen opener “Part One: The End” en afsluiter “Lonesome Waltz” rond het gevoel van eenzaamheid dat je van die twee titels verwacht.
Cast The Same Old Shadow is zo ’n typische soundtrack voor de bladeren die dezer dagen vallen. Leblanc heeft een stem in huis die sommigen op een slechte dag misschien een traan bezorgt, maar die doorgaans toch de ontroering mist die een goede break-up plaat nodig heeft. Zelfs “Innocent Sinner” dat heel nadrukkelijk het grote sentiment opzoekt, mist die geloofwaardigheid.
Eigenlijk is deze herfstplaat net zoals de maand oktober zelf. Hij zegt je dat het mooie weer niet meer terugkomt, maar het allerdonkerste is nog een heel eind weg. De echte hartverscheurende ellende, die andere country gentlemen ons in het recente verleden nog wél lieten horen, heeft Dylan Leblanc niet in zijn stem. Nee, dan is Cast The Same Old Shadow nog iets te makkelijk door te spoelen.
