Een Sigur Ros-concert is ook een altijd een kleine Enola-redactievergadering, waar (mvm), (pf) en (pn) graag een stevige boom opzetten/doorzagen na het concert. En (mvs) met verse drank “niet te veel diepgaande discussies jongens, geniét er nu gewoon even van” verzucht. Bij deze: het was een goed concert. Een zeer goed zelfs.
Sigur Ros dus, in dat kleine amfitheatertje in Deurne, in een groot park tussen Wijnegem Shopping en E314 in. Een magisch locatie heet dat dan, maar als we Sigur Ros dan toch in open lucht moeten zien, misschien liever in iets ruwere omstandigheden, vechtend tegen gure wind en regen en met het hoofd diep in de kraag. En doe er ook een gletsjer, een geiser, misschien zelfs een vulkaan op de achtergrond bij en wat ijspegels aan het podiumdak. Kwestie van even helemaal in het cliché door te schieten.
En nu we toch bezig zijn: Sigur Ros grossierde als vanouds in songs die langzaam kabbelende en brutaal uitbarstende natuurmetaforen toelaten en vergat niet op tijd en stond een clusterbommetje te droppen, ook al waren elfjes en walvissen nooit ver weg. Ja, laten we die cliché’s maar gewoon even op een hoopje vegen in de eerste paragrafen.
Maar Sigur Ros was dus groots in het Rivierenhof. Niet omdat ze een perfect concert speelden, maar omdat ze –- geplaagd door meer technische mankementen dan je op dat niveau mag verwachten –- twee uur lang onverstoorbaar en oncategoriseerbaar stonden te musiceren. Met extra strijkers en koperblazers en een setlist die de parels uit al hun albums pikte.
Zònder de toeters en bellen die bij hun laatste passages in ons land de aandacht van het relatief matige en misschien zelfs behaagzieke nieuwe songmateriaal moesten afleiden. Niet met de ontzagwekkende videoproductie die Jonsi solo meesleurde, maar met virtuoos gebrachte muziek, wat in het geval van Sigur Ros meer dan ooit de unique selling proposition is.
Maar het liep dus ook mis: halfweg “I Gaer” liet Georg Holms bas het afweten, waarop de rest van de band een tussenstukje improviseerde om de techniek de kans te geven het euvel te verhelpen. Net toen het komisch dreigde te worden, kwam de bas er weer door, kreeg het nummer een waardig einde en werd revanche genomen met een donderend “Ny Batteri”. Waarna “Vaka” na twee maten geaborteerd werd omdat de piano er niet juist doorkwam, we even het ergste vreesden, maar de groep na een minuut gepruts gewoon “Saeglopur “inzette. Een rommelig begin, maar wie dan bar- of huiswaarts zou getrokken zijn, heeft veel moois gemist.
Neen, het publiek kreeg op dat moment geen uitleg, noch excuses. Sigur Ros antwoordde met muziek. We kregen een setlist waarin voor de heel veeleisende luisteraar enkel “Glosoli” en “Samskeyti” kan missen. En een hele reeks kippenvelmomenten.
De (bedoelde) eindeloos uitdijende stilte in het ongrijpbare “Vidrar Vel Til Loftarasa” bijvoorbeeld, de dwarsfluit die het zwalpende zeemanslied “Olsen Olsen” even in twee splijt, de intro met herkenningsapplaus van “Hoppipola” en die lange hoge noten in “Festival”. Maar het meest magische moment van de set, kwam uit het onvolprezen Valtari: toen de vrouwenstemmen subtiel aanzwellend de donderende drums van “Varud” inleidden stond er zelfs kippenvel op onze voetzolen. In “Hafsol” speelde een ontketende Jonsi zijn strijkstok aan flarden, die samen met het slotakkoord in een beweging het publiek inging.
De bissen brachten dan toch nog “Vaka” dat helaas weer door vreemde klanken uit de piano (een slecht aangesloten microfoon?) ontsierd werd. Hiervoor volgden wel excuses ‘for the mess’ van Jonsi, maar vooral een brutale revanche met het als vanouds overweldigende “Popplagid”, dat zowaar nog meer indruk maakte dankzij de extra blazers.
Dit was dus door de technische problemen helaas niet het perfecte concert dat het had kunnen zijn, maar op die paar ongelukkige momenten na, viel absoluut niets op dit concert af te dingen. Het was meer een greatest hits-set dan een concert om het nieuwe album te promoten, maar het intieme, fijnmazige werk van Valtari zou ook niet werken in een dergelijke setting.
We waren ze op hun vorige tour even kwijt, maar Sigur Ros staat er weer, steviger, unieker en zelfzekerder dan ooit. Wie rondkeek in het Openluchttheater zag bij elke song wel iemand intens , met de ogen dicht genieten en meelippen. Het blijft fantastisch dat eigenzinnige muziek dat effect op mensen kan hebben. Dat Sigur Ros maar snel terug komt voor dat perfecte, mankementloze concert.
