Op een nieuw, derde deel van Gibrats Mattéo is het nog even wachten. Maar waar de Franse stripmaker zijn tijd neemt voor zijn eigen project, toont hij een meer productieve kant in zijn samenwerking met Durieux.
{image}
Amper een half jaar nadat deel één in het Nederlands verscheen, ligt nu ook het laatste deel van het tweeluik in de winkel. Was het eerste deel best een sombere vertelling, dan gaat het nu de betere kant op. Ja, Philippe is nog steeds gescheiden en ook nu is hij nog altijd een vijftiger die aan de kant geschoven is door zijn werkgever. Maar kijk, de somberheid van het eerste deel maakt plaats voor nagenoeg niets dan goed nieuws.
Philippe slaagt er immers in uit het dal te klimmen. Met flink wat ondernemerszin, zo lijkt het aanvankelijk zowaar. Maar net zo goed met een enorme dosis geluk, wordt Philippe opnieuw een nuttig lid van de samenleving. Een die het probeert als kapper in een hogesnelheidstrein, een idee zo idioot als het groot is, dat spreekt, maar het draagt wel bij aan het sprookjesgehalte waar Eerlijke lui nu mee uitpakt.
Ook in de liefde gaat het Philippe voor de wind. Op de trein ontmoet hij Camille, die het nieuwe licht in zijn leven wordt. Daarnaast kruist Philippe ook het pad van Robert, boekhandelaar en wijnliefhebber, al lijkt het soms net het omgekeerde. Alsof dat nog niet genoeg is, ontdekt Philippes losbandige zoon Arnaud het rechte pad.
Dat lijkt wel veel positivisme voor een strip die een behoorlijke donkere voorgeschiedenis kent. Toch is dit tweede deel niet noodzakelijk een feelgoodstrip. Het leven heeft zijn ups and downs en na de stevige down, komt nu een redelijke up, waarin overigens niet alles rozengeur en maneschijn is.
Toch kan je je als lezer soms niet van de indruk ontdoen dat dit tweede deel niet echt noodzakelijk was. De urgentie die in het eerste deel aanwezig was, en het album zelfs vooruitstuwde, is hier nagenoeg niet te vinden. Eerder is dit een ode aan het leven, een eerbetoon aan de levenskunst, het bewijs dat lust for life niet voorbehouden is voor wie jong en onbesuisd door het leven raast.
Dat maakt dat beide delen van Eerlijke lui meer op zichzelf staan dan vermoedelijk de bedoeling was. Daarmee is geen man overboord. Verwacht alleen van dit album niet dat het een logisch vervolg is op en in de lijn ligt van zijn voorganger. Eerder voelt dit aan als een tussendoortje, tussen de uitvoering van projecten als Mattéo door. Maar net zo goed is dit een aardige “hoe zou het eigenlijk verder gegaan zijn met?”-aanpak die je bijna een blik achter de personages van een strip gunt. Op die manier is dit natuurlijk best een interessant album te noemen.
