Arenbergschouwburg, Antwerpen, 8 november
2011
Wie nog gehoopt had op het laatste moment een ticket te versieren
voor het concert van Gillian Welch was er aan voor de moeite. In de
loop van de ochtend verscheen op de site van de Arenbergschouwburg
in rode letters UITVERKOCHT. En dat was op z’n minst gezegd
uitzonderlijk. Niet alleen is americana, het muziekgenre waar Welch
zich het best in thuis voelt, niet bepaald het hipste genre om
uitverkochte zalen in Vlaanderen te bewerkstelligen, Welch zelf is
gewoon niet de meest hippe singer-songwriter die er rondloopt. Acht
jaar deed ze er over om haar vijfde plaat te maken en af te werken.
En dan komt ze met die toer langs België. En dan zie je wat voor
artieste Welch is. En dan merk je hoe merktrouw Vlamingen (Belgen?)
zijn… En dan ben je verbaasd over hoe een zaal op z’n kop kan
staan voor en door twee stemmen en twee gitaren… Maar naarmate
het concert vordert, wordt duidelijk dat alle aandacht en lof
volledig verantwoord is.
Behoorlijk stipt stapten David Rawlings, Welch’s muzikale partner
sinds jaar en dag, en Welch zelf het podium op. Beiden hadden een
gitaar omgegespt en Welch had een extra banjo in de hand. Ze zetten
meteen ‘Scarlett Town’, eveneens de opener van haar recentste en
zowat overal bejubelde ‘The Harrow And The Harvest’, in. Gitaarspel
zat er boenk op, de stemmen leken zo van de cd te komen, het
applaus nadien loog er niet om. Dit concert had alvast een
vliegende start genomen. Welch neuriede even om de juiste toon te
vinden en ze gingen ervan door met ‘One More Dollar’. Het concert
bleef z’n vaart behouden.
Na elke gitaarsolo barstte het applaus los alsof er een klein
mirakel op het podium was gebeurd, en elke bindtekst werd onthaald
als een geschenk gods. Het publiek was van plan van Welch en
Rawlings stevig in de armen te sluiten. Maar ook omgekeerd, want
beide artiesten waren meer dan spraakzaam. Welch gebruikte haast
elke gelegenheid om een anekdote te vertellen en zo kwamen we te
weten dat haar overgrootouders uit België afkomstig zijn. Vanwaar
precies wist ze niet meer, en ook de naam, op vraag van iemand uit
het publiek, was haar op dat moment ontschoten. De wisselwerking
tussen de artiesten en het publiek kreeg z’n hoogtepunt wanneer
Welch vertelde over hoe verschillende landen anders reageren
wanneer ze iets leuk vinden. Bij hen, in the deeps south, wordt er
nogal ‘ge-YIHAA-d’, terwijl hier, vond ze, klinkt het publiek als
een groep loons. Hier raakte ze echter het publiek kwijt, omdat
precies niemand wist wat een loon is (het blijkt dus een fuut te
zijn). Nadien reageerde het publiek met de yihaas en wohoos, en je
zag Welch en Rawlings genieten.
Halverwege het concert werd een pauze ingelast en even vreesden we
dat dat een spelbreker zou zijn, maar niets bleek minder waar.
Welch en Rawlings kwamen het podium opgewandeld met zo mogelijk nog
meer zelfvertrouwen als voorheen. Het publiek ging trouwens
volledig uit hun dak toen het podium opnieuw werd ingenomen. ‘You
all know how to give a girl a good feeling’ grapte Welch en we
waren opnieuw vertrokken. Het tweede deel van de set leek zo
mogelijk nog meer hoogtepunten te bevatten. ‘Down Along The Dixie
Line’ werd nog meer porchsong dan op plaat en ‘Elvis Presley Blues’
werd de meezinger die al langer in het nummer schuilt. En dan
volgden nog twee hoogtepunten van jewelste. Eerst kregen we ‘Six
White Horses’ waarbij Rawlings de banjo en de mondharmonica tot het
uiterste dreef en Welch met dijgeklap de ritmesectie
vertegenwoordigde. En tot tweemaal toe ging Welch van het
uitgespreide tapijt af om een tapdans prijs te geven. Onnodig te
zeggen dat het publiek helemaal wild werd. Tot slot een uitgebreide
versie van ‘Revelator’. Hier gingen Welch, maar vooral Rawlings
helemaal loos in het gitaarspel. Het nummer zat helemaal goed en
ware het niet dat de volumeknop helemaal open gedraaid stond, je
zou een speld kunnen horen vallen hebben.
Dit was een concert van vele hoogtepunten. En van vele grappige
zichten. Rawlings die z’n lach niet kon inhouden bijvoorbeeld. Of
het zicht wanneer hij zijn gitaarnek zo ver mogelijk van zich
afduwde en volledig opging in z’n spel, terwijl Welch als een
bejaard vrouwtje helemaal voorovergebogen over haar gitaar hing. Of
die dikke knietjes van Welch onder het iets te korte rokje en boven
de obligate cowboyboots… Het droeg allemaal bij tot de sfeer die
er die avond in de Arenberg hing. Een avond die grandioos eindigde
in drie bisrondes waarbij de laatste de volledige eer kreeg in een
niet versterkte en doodstille zaal gezongen ‘Long Black Veil’. Dit
concert gaat bij ondergetekende zeker strijden om een eerste plaats
als het aankomt op beste concerten van 2011. En we hebben zo een
groot vermoeden dat er nogal wat aanwezigen precies hetzelfde
zullen over denken. Nu alleen nog hopen dat ze iets vaker naar het
land van haar overgrootouders komt…
Setlist:
Scarlet Town / One More Dollar / Rock Of Ages / My First Lover /
The Way It Will Be / Annabelle / I Want To Sing That Rock And Roll
/ Wayside – Back In Time / The Way It Goes / Look At Miss
Ohio
Pauze
Hard Times / Down Along The Dixie Line / Elvis Presley Blues / Six
White Horses / Revelator / I Hear Them All / Tennessee / Red Clay
Halo
Bis 1
Make Me A Pallet On Your Floor / Caleb Meyer
Bis 2
I’ll Fly Away
Bis 3
Long Black Veil
