Na vijf delen kreeg het vooropgestelde laatste deel van de reeks Alleen toch nog een open einde mee. Kort daarna kregen we de aankondiging van een tweede vijfdelige cyclus. Maar konden de auteurs hun eerste cyclus evenaren?
Even recapituleren: de vijf jonge hoofdpersonages ontwaken in hun stad die volledig verlaten lijkt. Nadat ze elkaar ontmoet hebben, ontdekken ze dat er ook nog andere groepen kinderen op verschillende plaatsen verblijven met niet altijd even goede bedoelingen. Na een ontmoeting met de meester van de messen en verschillende ontsnapte dieren, ontdekken ze uiteindelijk dat ze eigenlijk allemaal dood zijn en zich in een parallel hiernamaals bevinden. Het scenario van Lost lag duidelijk mee op het bureau van scenarist Vehlmann. Toch werd een boeiend en vooral spannend verhaal neergeschreven.
In dit zesde deel wordt de draad weer opgepikt. Er wordt — deus ex machina! — gestart met een soort reality televisieprogramma, waarin je een samenvatting krijgt van wat er met de hoofdpersonages gebeurd is, om dan meteen van start te gaan met een nieuwe queeste naar de oplossing van de opgetorende mysteries. De meeste vragen waar we als lezer nog mee zitten, worden ook nu nog niet opgelost. Zijn ze in de hemel of in de hel beland? Zijn ze nog op onze wereld en waar zijn dan de volwassenen? Wat doen de wilde dieren op de straten? Daarnaast worden er nog een aantal andere vragen opgeworpen. Wat doen die littekens op de rug van (hoofdpersonage) Edwige?
Al van in het begin komt ook hun vijand Saul snel op de proppen. En zoals de geschiedenis zich steeds weer herhaalt, letterlijk nu, krijgt hij op zeer snelle tijd Hitler-trekjes die zich uiten in het opeisen van territorium, selectie van soortgenoten en fascistische praal. Het zweeft op de rand van het belerende, maar de auteurs komen er net mee weg. Het komt dan ook al snel tot een zware confrontatie tussen beide groepen kinderen, dat begint als een spel waarbij ze hun symbool op de hun toegeëigende gebouwen zetten. Al gauw ontspoort het spel echter in geweld en het gebruik van wapens.
Het lijkt er in elk geval sterk op dat Vehlmann erin zal slagen om de reeks weer sterk te houden tot het (vermoedelijke) einde. Hopelijk verschijnen de volgende delen met dezelfde regelmaat als de vijf delen in de eerste cyclus. Tekenaar Gazotti, die ook Soda voor zijn rekening neemt, toont zich ook nu weer van zijn beste kant en kan de kwaliteit zeer hoog houden.
Voor wie nu pas wil beginnen aan de serie, raden wij aan om toch eerst de vijf eerste delen te lezen en aan de ‘kenners’ om die delen te herlezen. Er wordt namelijk heel wat teruggegrepen naar eerdere gebeurtenissen en personages, wat het in eerste instantie moeilijk te volgen maakt. Maar dan heb je weer een reden om die eerste fantastische cyclus nog eens door te nemen.
