Het
was alweer een aantal weken geleden dat het zo zonnig was geweest
toen we richting het Openluchttheater Rivierenhof in Deurne reden
voor een avond onder vrienden én voor het muzikale gezelschap van
Sinéad O’Connor. Na haar vorige passage in 2009 keken we er alvast
naar uit. Toen reeg ze alle hits aaneen met die stem die als een
klok over het nep-amfitheater dreunde.
Dez Mona mocht openen. Gregory Frateur en Nicolas Rombouts
stapten het podium op met een zekere schuchtere bescheidenheid.
Gregory introduceerde hun set, en je kon het doorheen het publiek
horen waaien, “Wie is Dez Mona?”… Het werd een try-out voor het
in september te verschijnen album ‘Sága’, een opera opgenomen met
volledig orkest, nu gebracht met enkel bas en stem. Het was
eigenlijk om moeilijkheden vragen, want Dez Mona brengt normaal
gezien al niet de meest toegankelijke muziek. Hier wou het publiek
niet echt mee, en hoe meer de twee muzikanten hun best deden, hoe
luider het publiek begon te praten. Plaatsvervangende schaamte was
ons deel. Frateur bedankte met “Jullie waren lief, dank u.”, en de
ondankbare taak van het voorprogramma zat erop. Het bleef toch een
gemiste kans… voor het publiek dan wel te verstaan.
Het begon al hevig te schemeren toen de bel voor de tweede maal in
het uitverkochte openluchttheater afging. Iedereen spurtte, drank
in hand, naar de met een flinterdun kussentje bedekte zitplaats.
En ze liet niet op zich wachten. In een haast van zichzelf stralend
wit broekpak stapte Sinéad O’Connor samen met twee
muzikanten het podium op. Ze verwelkomde iedereen, meldde dat ze
voor het eerst in haar carrière lippenstift op het podium meehad,
en ze zette ‘Something Beautiful’, uit haar laatste en uit 2007
daterende cd ‘Theology’, in. ‘The Healing Room’ uit het zwaar
onderschatte ‘Faith and Courage’ volgde en er werd gekucht. Niet
naast maar op het podium, niet naast maar in de microfoon… “Just
warming up” gooide ze tussen de regels het publiek in. Na het
nummer weet ze het aan de crack die ze beter niet voor het concert
had genomen, en dat het allemaal “Whitney’s bad influence” was. Het
publiek genoot van de wisecracks…
Een vertraagd ‘The Emperor’s New Clothes’ luidde het begin in van
wat een magische avond kon worden. Het tempo werkte, ook al was het
haast overslaande en daardoor zo kenmerkende “I really…”-geluid
in het refrein niet aanwezig. ‘Never Get Old’ zette de gezette toon
verder. Er werd een hedendaagse versie van het nummer gebracht en
O’Connor zong de sterren doorheen de wolken die nu boven het
openluchttheater samengepakt hingen. Hier werd ook duidelijk dat we
vanavond geen Sinéad zoals twee jaar eerder zullen horen. Terwijl
iedereen wachtte op de uithalen die ze vocaal in de cd-versie
brengt, kregen we lichte, korte en naar meer smakende kreten. Het
leek erop dat Sinéad, die hier hier voor de eerste keer die avond
geen gitaar speelde, het beter doet als ze zich alleen hoeft te
concentreren op de vocalen.
Sinéad vertelde over haar nieuwe cd, het in het najaar te
verschijnen ‘Home’ en uiteraard zou ze daar een aantal nummers uit
brengen. Het aangekondigde ‘Reason With Me’ bleek twee nummers
verder ‘Very Far From Home’ te zijn (ze had zich vergist, vandaar),
maar was niettemin een mooie voorbode van wat verwacht wordt op
één van haar beste platen uit haar carrière te zullen staan. Ze
zong het alvast met een nijdigheid die inderdaad aan haar hoogdagen
doet denken. Dezelfde passie gebruikte ze voor ‘A Perfect Indian’,
‘Black Boys On Mopeds’, Three Babies’, ‘Petit Poulet’ en ‘Red
Football’. Alleen werd elk nummer wel ergens onderbroken voor
gekuch, gitaarproblemen, oortjes die in de decolleté moeten
teruggevonden worden of tekstvergetelheid. Het publiek bleef de
mantel der liefde op het podium gooien.
Wanneer ze ‘I Am Stretched On your Grave’ opdroeg aan (“de vrouw
die ze nooit ontmoette, maar graag had ontmoet en dat er eigenlijk
nooit van gekomen is, en dat ze dat wel spijtig vindt, en
blablablabla”) Amy Winehouse wordt dat op applaus onthaald. Terwijl
ze, ons insziens, al genoeg eer betoonde door duidelijk
aangeschoten op het podium te staan, de helft van haar nummers
onafgewerkt af te ronden, de mist in te laten gaan door
onprofessioneel gedrag en zich telkens net niet te herpakken.
Er volgde nog het nieuwe ‘What Is A Real VIP’, dat beheerst en
vooral belerend werd gezongen, een ietwat sullige versie van
‘Nothing Compares 2U’ en ze eindigde met ‘Thank You For Hearing Me’
dat startte met een reoccuring inside joke “thank you for
queering me” en eindigde met het al even idiote “thank you breaking
my arse”. Hier hebben de schoonheidsfoutjes plaatsgemaakt voor
platte humor.
Ze keerde nog op duidelijk algemene aanvraag terug en bracht ‘Last
Day Of Our Acquaintance’ waarbij ze halverwege aan het publiek
moest vragen hoe de tekst verder gaat, want zij was hem compleet
kwijt. En omdat ‘Theology’ haar “favourite record” is, kregen we
daar nog twee van haar “favourite songs” uit, ‘The Glory Of Jah’ en
’33’. Het bleek het definitieve einde van het concert en een
anti-climax van jewelste.
De grote hits passeerden de revue niet, en misschien is dat eerder
een zegen. De vrees dat ze bijvoorbeeld ‘Mandinka’ om zeep zou
geholpen hebben, is zeker niet ongegrond gezien de vele misstappen
die ze doorheen het concert beging. Dat ze ‘Troy’ (die avond
alleen?) gewoonweg vocaal niet aankon, is misschien de reden waarom
ze hem niet bracht, en daar kunnen we haar dan alleen maar om
prijzen.
Was het een slecht concert? Niet echt. Het was een onwaarschijnlijk
entertainend concert. Er werd heel veel gelachen, zowel op als voor
het podium. Het publiek ging meermaals uit z’n dak, en als we niet
te streng zijn, kunnen we concluderen dat Sinéad O’Connor nog
steeds een stem heeft waarmee ze zou kunnen uitpakken. Maar… ja,
er is een maar. Graag hadden we toch een iets minder uitbundige
O’Connor aan het werk gezien, die ons muzikaal die magische avond,
waar even aanzetten toe waren, bezorgde.
Setlist
1. Something Beautiful
2. The Healing Room
3. The Emperor’s New Clothes
4. Never Get Old
5. Very Far From Home
6. Whomsoever Dwells
7. Reason With Me
8. A Perfect Indian
9. I Am Stretched On Your Grave
10. Black Boys On Mopeds
11. This Is A Rebel Song
12. Petit Poulet
13. Red Football
14. Three Babies
15. Who Is The Real V.I.P.
16. Nothing Compares 2 U
17. Thank You For Hearing Me
bis :
18. The Last Day Of Our Acquaintance
19. The Glory Of Jah
20. 33
‘Theology’ verscheen in 2007 bij V2.
‘Home’ verschijnt in het najaar
