[Noot vooraf: alweer hebben wij – of alvast onze chauffeur – ons
laten vangen door file en het wanhopig zoeken naar een
parkeerplaats rond de concerthal van Vorst. We konden voorprogramma
Sharon van Etten nog net ‘Enjoy The National’
horen zeggen alvorens we ons via enkel slinkse truukjes nog naar
het middenplein wisten te wroeten.]
The National gaf het ergens halfweg hun concert zelf toe, “Belgium
was the one place we thought we had a shot”. En wat voor eentje. Op
amper een jaar tijd zijn ze volledig geëxplodeerd: lange tijd
geadoreerd door een beperkte groep, maar Stubru-gewijs het grote
publiek bereikt dankzij hun laatste worp, ‘High Violet‘. Op
Pukkelpop
voelden we ons nog een beetje idioot toen we een uur op voorhand
plaats vatten in het eerste vak en daar zo’n beetje alleen
belandden – samen met de vrienden die genadeloos werden
meegesleurd, maar toen hun passage in de AB in geen
tijd het bordje ‘sold out’ kreeg opgeplakt waren we maar al te blij
dat we onze tickets voor dag en dauw hadden laten bestellen.
Alvorens de dag van die passage was aangebroken hadden we alweer de
tickets voor hun aantreden in Vorst Nationaal, veilig achter slot
en grendel in de bureauschuif. Om maar even te zeggen,
ondergetekende is een gi-gan-tische fan van Matt Berninger
enco.
Vorst Nationaal is niet de beste zaal ter wereld om een band als
The National te aanschouwen, daarvoor klinkt de muziek daar net
iets te vaak te hol en koud. Blijkbaar was de vraag naar een
volgend optreden echter zo groot dat er niet veel anders opzat, dus
stonden er dinsdagavond 8000 opgewonden kopjes halsreikend naar het
podium te staren. Opener ‘Anyone’s Ghost’ bewees bovenstaande
vaststelling, het leek alsof Berninger zelf even schrok van hoe z’n
stem door de boxen klonk. Ook ‘Mistaken For Strangers’ schalde een
beetje schel doorheen Vorst, maar vanaf ‘Bloodbuzz Ohio’ was het
evenwicht er opeens: de blazersectie gecombineerd met zijn warme
stem zorgde voor een eerste hoogtepuntje. Vanaf dan ging de band op
een waaierende ontdekkingstocht door hun oeuvre, zonder dat de
geluidsmix hen nog in de weg zat en waarbij ze nummers van hun drie
laatste albums samensmolten tot een perfect geheel van zinderende
bommetjes.
Iedereen die al eens een passage van The National heeft meegemaakt,
weet dat een van hun sterkste troeven live de podiumprésence (of
alleszins het gebrek daaraan) van Matt Berninger is. Als een
hyperkinetische en supernerveuze puber sleept hij zichzelf van de
ene kant van het podium naar de andere kant, allemaal terwijl hij
zijn microfoon wanhopig vastklemt – bijna alsof ie bang is hem te
verliezen. Ingetogen grandeur in ‘Afraid Of Everyone’, een beetje
bibberig in ‘Lemonworld’ (“we hardly ever play this song live, as
we always seem to fuck it up”), losgeslagen in ‘Lit Up’ en wanhopig
tijdens ‘Abel’. Berninger is een frontman die je gelóóft. Hij heeft
daarenboven natuurlijk ook een geweldige band naast zich staan. De
backing vocals én het gitaarwerk van de broertjes Dessner zijn
immer perfect getimed en de manier waarop de blazerssectie hierop
inspeelt is niet minder dan briljant. En die drums! Zo subtiel
aanwezig, maar essentieel en effectief voor elk nummer dat de band
bracht.
Elke band die hun set kan eindigen met een opeenvolging van songs
als ‘Apartment Story’, ‘England’, ‘Fake Empire’ en ‘Runaway’ is
niet meer en niet minder dan een van de absolute toppers van dit
moment. De bisronde bewees dit andermaal: een uitbundig ‘Mr.
November’, het almaar beter wordende ‘Terrible Love’ en een
volledig akoestisch gebracht ‘Vanderlylle Cry Baby’. Hoge
entertainmentfactor ook, die encore, want alweer ging de frontman
op wandel door het publiek en klom ie uiteindelijk zelfs nog op de
parterre, met een op hol geslagen horde security mannen achter zich
aan. Stellen dat The National andermaal bevestigt dat ze de beste
liveband van het moment zijn, klinkt als een herhaling van wat u
eerder dit jaar al op enola kon lezen. Net daarom wordt het maar
eens tijd dat iedereen het begint te geloven. Op naar vrijdag 1
juli, op een weide ergens in Werchter.
