De Belgische schrijfster Amélie Nothomb heeft hier nauwelijks nog een introductie nodig. Haar bondige en originele, soms absurde, verhaallijnen zijn bekend in binnen- en buitenland. Sommigen vinden haar overroepen, anderen adoreren haar en schrijven zelfs brieven aan hun literair idool. De schrijfster laat het niet na de brieven van haar lezers te beantwoorden. Dat is meteen ook het uitgangspunt van Een vorm van leven. Of hoe een bijzondere correspondentie tussen lezer en auteur uit de hand kan lopen.
Amélie Nothomb speelt in deze roman opnieuw zichzelf. Dat was geleden van haar onvolprezen boek De verloofde van Sado uit 2007. Terwijl ze daar nog in een romantisch avontuur met een charmante Japanner verwikkeld raakte, is de relatie die ze in deze roman opbouwt van een geheel andere aard. De schrijfster heeft het deze keer over haar post. Dagelijks krijgt ze stapels brieven te verwerken van haar lezers. Sommige beantwoordt ze, andere brieven laat ze links liggen. Wanneer ze een brief ontvangt van Melvin Mapple, een Amerikaans soldaat, is ze meteen geïnteresseerd. De soldaat, die moet vechten in Irak, heeft door de traumatische ervaringen van de oorlog namelijk een ernstige eetstoornis ontwikkeld: een enorme vraatzucht.
De schrijfster voelt met hem mee en heeft begrip voor zijn situatie. Ze brengt hem zelfs op het idee om zijn lichaam als een soort kunstwerk te beschouwen. Maar dan beginnen de dingen uit de hand te lopen. Melvin stuurt haar een foto op van zichzelf waarop hij naakt zijn gigantische lichaam toont en hij vraagt haar ook of ze een galeriehouder voor hem kan vinden. Ondanks haar normale terughoudendheid voor zulke verzoeken, bindt Amélie toch in. Ze contacteert een ondergewaardeerde kunstkenner in Brussel en daarmee bezorgt ze haar correspondent de nodige erkenning. Maar de relatie tussen lezer en auteur wordt daarna steeds ingewikkelder. Is Melvin wel wie hij zegt te zijn? En moet een schrijfster wel ingaan op de persoonlijke problemen van haar lezers?
Met dit boek vertelt Nothomb niet alleen een verhaal, maar geeft ze haar lezers ook goede raad om brieven te schrijven. Zo gaat ze niet in op pretentieuze, lange en eisende brieven: ’Ik zou bijvoorbeeld niet de vijfendertig vellen lezen die ik had ontvangen van een lerares Frans die op me rekende om haar huiswerk te verbeteren’. Toch kan Amélie niet weerstaan aan het schrijven van brieven — internet is voor haar ’terra incognita’ — omdat brieven een vorm van vriendschap zijn. Het is de perfecte manier om in contact te blijven met haar lezers en om tegelijk de nodige afstand te bewaren. Wanneer die afstand niet langer gerespecteerd wordt, is het risico op een teleurstelling groot.
Een vorm van leven is een roman met typische Nothombiaanse ingrediënten: een eetstoornis, een lange afstandsrelatie, vliegtuigen, humor, trauma’s en literatuur. We lezen hoe ze reageert op lezersbrieven en hoe ze omgaat met het beeld dat bij het grote publiek over haar heerst. Zo geeft ze in deze roman meer van zichzelf bloot dan ze misschien zou willen.
