Botanique, Brussel, 8 december 2010
Waar we de Californische Emily Jane White vorig jaar nog op het
hoogste schavot plaatsten met haar nog steeds uitstekende ‘Victorian America‘ en
ze die kwam voorstellen in de
Botanique, stond ze een jaar later in dezelfde zaal maar met een
ander album onder de pianospelende armen: ‘Ode to Sentience’ luidde
het gisteren in de Rotonde, een zaal die Emily vol bewondering aan
een baarmoeder deed denken. Qua knusheid van dat best tellen.
Botanique zou Botanique niet zijn, mochten ze er geen min of meer
gelijkaardig Brussels of Waals opkomend talent voor programmeren.
Dat werd gevonden en gaat door het muzikale leven onder de
fantastische naam Faustine Hollander, onlangs in
de halve finales van de Fnac Unsigned Music Talents. Faustine begon
zoals we het ons hadden voorgesteld: alleen op dat podium met een
leuke folksong begeleid door een al even leuk folkgetokkel, nogal
zenuwachtig en met een schattige tongval die haar moedertaal niet
kon camoufleren. Waar Hollander er solo aan begon, kreeg ze snel
versterking van een extra gitarist, waarmee ze voor instant
vrolijkheid zorgde dankzij een bij She&Him-aanleunend nummer.
Toch was het niet allemaal vrolijkheid want de helft van de songs
ging behoorlijk onopvallend voorbij, terwijl de andere helft een
band (zeker toen ook een percussionist erbij kwam) toonde die de
juiste richting nog niet heeft gevonden. Van een dansbare
instrumental, naar Low-achtige slowcore naar een stevige rocksong,
het leek soms of Faustine Hollander aan een eigen rock rally bezig
was.
In tegenstelling tot haar twee voorgaande platen, is ‘Ode to
Sentience’ wat ons betreft maar half geslaagd. Dankzij een juiste
songkeuze maakte Emily Jane White er toch een
hartverwarmende avond van, iets wat gezien de weersomstandigheden
van de afgelopen weken geen overbodige luxe bleek.
Geen violiste op deze tournee, naast certitudes Emily zelf en
celliste Jen Grady, maar een gitarist, die er dankzij de juiste
effecten wonderwel in slaagde voor aankleding en versiering te
zorgen in de vaak broze songs van de Amerikaanse. Aftrappen deed ze
– na een introductie in keurig Frans – met het oudere ‘Wild Tigers
I Have Known’, dat de lat onmiddellijk hoog legde, gevolgd door een
sterke versie van ‘A Shot Rang Out’ en vooral ‘Frozen Heart’,
beiden van op ‘Victorian America’, waaruit ze die avond nog
rijkelijk zou putten.
Emily’s fluweelzachte, vaak hese stem werkte het hele optreden lang
fantastisch verstillend in de knusse, uitverkochte Rotonde, zo stil
dat de muzikanten er zelf zenuwachtig van werden. Daar was aan hun
songs gelukkig niet van te merken, want het duo ‘Liza’ en ‘Stairs’
was een verbluffend hoogtepunt, net als eerste bisnummer ‘Dagger’,
waarin Emily solo de haren op menig arm de hoogte in kreeg.
Van de nieuwe nummers wist vooral ‘I Lay to Rest (California)’ te
overtuigen, onder meer door de zware, dreigende piano-aanslagen en
de leuke, versnelde bridge. Ook ‘Oh Katherine’, ‘The Cliff’ en
‘Requiem Waltz’ kwamen goed tot hun recht. ‘The Preacher’ en
afsluiter ‘Clipped Wings’ waren dan weer eerder gewoontjes, een
commentaar die we jammer genoeg regelmatig moeten bovenhalen om het
materiaal op ‘Ode to Sentience’ te omschrijven.
Ook met een iets minder album op de presenteerschotel wist de
charmante Emily Jane White moeiteloos de Botanique in te pakken en
naar huis te sturen met haar zalvende stem, donkere teksten en
knappe folkmelodieën, of ook wel de reden waarom we van Emily Jane
White houden. Ga dit bekijken binnen enkele dagen in Brugge!
‘Ode to Sentience’ is uit bij Munich.
