Zag u onlangs de beelden van Snoop Dogg & Dr. Dre op Coachella? Geweldige show, maar anno 2012 muzikaal weinig relevant. Vandaag heten de hiphopheersers Jay-Z en Kanye West. Hun Watch The Throne-tour brengt hen naar een uitverkocht Sportpaleis. Maar is deze reusachtige bunker wel groot genoeg voor twee immense ego’s?
Toch eerst even duidelijkheid brengen. Jay-Z is niet het opportunistische pop-hoppertje waar hij vaak voor wordt versleten, die het moet hebben van zijn relatie met Beyoncé of zijn samenwerkingen met Rihanna. Neen. Al in 1996 bracht de rapper uit Brooklyn met Reasonable Doubt een klassieker uit die maar nipt de duimen moet leggen voor het beste werk van Nas of Common. Op dat moment was Kanye West nog een nobele onbekende. Pas rond de eeuwwisseling, door zijn productiewerk nota bene voor Jay-Z, kwam Kanye West aan de oppervlakte.
Dat lijkt Jay-Z ook te willen duidelijk maken wanneer hij — na een vijftal nummers uit hun gezamenlijke plaat Watch The Throne — het oudje “Where I’m From” (1997) opdist waarin hij
zichzelf op dezelfde hoogte plaatst als Notorious BIG en Nas. Even orde op zaken stellen, maar vanaf dan is het pijs ende vree tussen beide hip-hopmoguls. Vlak voor hij “Izzo (H.O.V.A.)” inzet, omschrijft Jay-Z zijn buddy zelfs als geniaal. De krachtdadige tandem haalt alles uit de kast om het publiek en hun iPhones meer dan twee uur lang te entertainen, met immense schermen, vuurwerk à volonté en twee gigantische kubussen annex podia die uit de grond rijzen.
Het is een publiek geheim dat de pure rapkunsten van Kanye West ondergeschikt zijn aan die van spraakwaterval Jay-Z, wat duidelijk wordt wanneer de zelfverklaarde Louis Vuitton Don het overneemt tijdens “Run This Town”. Pas op het einde van de show, tijdens het onverwoestbare “Gold Digger”, kan hij Jay-Z rapgewijs even bijbenen. Op andere momenten wordt Konman soms overstemd door de muziek. Al zijn zijn nummers vaak georchestreerder, getuige het blazersarrangement van “Touch The Sky” waarboven het sowieso moeilijk uitkomen is. Het weerhoudt Kanye niet om zichzelf nu en dan op de borst te kloppen, en het blijft geweldig om hem tijdens “New Day” te horen rappen “I’ll never let my son have an ego”.
Tegenover de egotripperij van Kanye — al blijft het vanavond binnen de perken — plaatst Jay-Z zijn aangeboren cool. Telkens als hij een nummer inzet, voel je dat er wat zal gebeuren. Niet zelden breit hij een stukje a capella aan het einde van een nummer, zoals aan het speelse “Jigga what, Jigga who”. “Izzo (H.O.V.A.)” wordt gerapt over de tonen van The Jackson 5’s “I Want You Back” en “Empire State Of Mind” neemt stilaan de proporties aan van een ware hymne.
Toch is het Kanye West die voor het topmoment van de avond zorgt. Uit het fel gehypete My Beautiful Dark Twisted Fantasy — de plaat die ervoor zorgt dat ook een zwerm indie-hipsterkids zijn weg naar het Sportpaleis vond — brengt hij het groteske “Runaway” op een reusachtige rode kubus te midden van de zaal. Het theatrale nummer krijgt de uitvoering die het verdient. De piano-aanslagen doorboren je trommelvliezen en West croont zich een uitweg doorheen de vocoder. Naar het einde toe draait de show uit op een pittige tweekamp waarin beide kemphanen enerzijds “Gold Digger” en anderzijds “99 Problems” als ultieme wapenfeit afvuren, vooraleer een lang uitgesponnen “Niggas in Paris” de extase compleet maakt.
Het strekt Jay-Z en Kanye West tot eer dat ze, ondanks het grootse spektakel, de focus vanavond bij het rappen zelf houden. Meer dan zesendertig nummers worden zo goed als integraal gebracht met de honger van een beluste debutant, maar met de ervaring van een volleerde vlagvoerder. De Britse koningin Elizabeth vierde dit weekend haar 60 jaar op de troon, aan deze twee tenoren om het even lang vol te houden.
