De mensen in onze omgeving zijn het wellicht al beu gehoord maar
iedereen met een beetje hart voor singer-songwriters en folk doet
er goed aan ‘Dark Undercoat’ en zeker ook het onlangs verschenen
‘Victorian
America‘ te beluisteren. Emily Jane White bezocht in haar
Europese tournee ons land een aantal keer, waarvan de eerste in
onze hoofdstad, in een sfeervol verlichte Orangerie, mét
tribune.
Het deed ons plezier vast te stellen dat die tribune ook nagenoeg
integraal volliep. Er was geen voorprogramma voorzien, maar een
uitgebreide set van anderhalf uur zorgde toch voor een gevulde
avond. Emily toonde zich een knappe gitaar- en pianospeelster,
terwijl Jen Grady en Carey Lamprecht voor passende backing vocals
en respectievelijk cello en viool zorgden. Het was een beetje
jammer dat Emily haar pianosongs op een behoorlijk eenvoudig,
elektrisch model bracht, want op een akoestische buffet- of
vleugelpiano zouden haar songs nog beter in het oor passen, al zijn
die moeilijker met een busje te vervoeren uiteraard.
Emily Jane White bracht voornamelijk songs uit ‘Victorian America’,
een vijftal uit het meer donkere debuut ‘Dark Undercoat’, maar ze
had ook zin om nieuwe songs te brengen, liet ze ons weten, en
weefde er meteen vijf doorheen haar set. Daarin viel zeker ‘The
Waltz’ positief op, door het ietwat bombastische, erg melodieuze
pianospel en de dichte bedrijvigheid van beide strijksters. Ook
‘California’ was een pianosong, zij het een stuk donkerder met een
steeds onderliggende dreiging en een leuke tempoverhoging die een
drukkere tweede helft kenmerkte.
Emily was niet bijzonder spraakzaam en hield het bij dankwoorden en
standaardzinnetjes. Ze begon solo aan haar set met ‘A Shot Rang
Out’, waarop ze uitpakte met haar vlotte gitaargepluk en ons
geruststelde dat haar zachte, bijna-fluisterstem het ook live
voortreffelijk deed. Jen en Carey kwamen er vervolgens bij voor het
lang uitgesponnen ‘The Raven’, dat live dankzij de strijksters
opvallend gracieus werd. Hier en daar waren bas en vooral drums
welkom geweest, zoals op ‘Liza’, waarvan de tweede helft bijna om
een voortstuwend ritme schreeuwt. Toch slaagde het drietal erin
alle songs in eerder gestripte (en bij songs van ‘Dark Undercoat’
zoals een heerlijk ‘Bessie Smith’ aangedikte) versie netjes te
brengen. Enkel het pizzicato – getokkel – op viool had niet altijd
het gewenste effect en werkte bij ‘Victorian America’ en ‘Never
Dead’ eerder storend.
Met hoogtepunten als ‘Stairs’, ‘Frozen Heart’ en ‘Dark Undercoat’
gaf Emily Jane White ons het vertrouwen dat ze op goede weg is meer
erkenning te krijgen dan nu het geval is. We zagen zeker geen
perfecte set maar gingen met een gevoel van gelukzaligheid naar
huis. Zeker toen we vernamen dat Emily begin 2010 opnieuw ons land
bezoekt en dan mét volledige band. Hou die kalender in de
gaten!
Meer afbeeldingen Emily Jane White
