Tijdens de derde passage van de moedergodin worden niet alleen de nummers van Wavering Radiant definitief kapot gespeeld maar ook de trommelvliezen van een lichtjes bedwelmd publiek.
Eerst wordt de nietsvermoedende concertbezoeker met verstomming geslagen door de avant-gardistische (kraut)rock van het Finse Circle. Met het geluidsvolume op een ongezond hoog niveau en een excentrieke zanger in de rol van een hysterische moëddzin worden de achterste rijen meteen weer naar de toog gejaagd. De volhouder kan genieten van een muzikaal schouwspel met krautrock keys, zware riffs, noise en zelfs soundtrack-achtige pianogeluiden (weliswaar in strijd met de oergeluiden van bassist Jussi Lehtisalo). Ook over de choreografie werd nagedacht: gaande van ridderslagen met een basgitaar over ballerinabewegingen tot looppassen op het tempo van het razendsnelle drumspel. Bent u nog mee? Tot ieders opluchting is er een halfuurtje verwerkingstijd.
Met het overtuigende Wavering Radiant en goede herinneringen aan de Dour-passage op zak was het weer tijd voor een zaaloptreden van Isis. Een volgelopen Hof ter Lo merkt na de eerste drumslagen van traditionele opener “Hall Of The Dead” dat Turner en de zijnen met de sloophamer naar Antwerpen gekomen zijn. Ook “Hand Of The Ghost” klinkt ondanks zijn gevarieerde songopbouw als een pletwals, dankzij de verwoestende kolk van geluid en de verzengende hitte die de band wederom weet uit te stralen.
Er wordt duidelijk geopteerd voor het beste van Wavering Radiant. Ook het meeslepende “20 Minutes/ 40 Years”, het luchtige “Ghost Key” en het verdomd krachtige “Threshold Of Transformation” – het ultieme hoogtepunt van de avond – passeren de revue. Aaron Turner switcht vlotjes tussen bruut stemgeluid en meer etherische vocalen en ook instrumentaal gezien zit alles snor, op de luid afgestelde snare na.
Deze keer geen aandacht voor een magistrale sfeeropbouw of ultieme slotcatharsis (versta: “In Fiction”) maar wel voor het ietwat verrassende “Wills Dissolve” van Panopticon. De bas– en gitaarklanken nemen de volgzame luisteraar rustig bij de hand maar na verloop van tijd drijven leider Turner en zijn begeleiders het tempo onnavolgbaar op. Hetzelfde geldt voor “Holy Tears”, de enige song van In The Absence Of Truth, dat door zijn zware opbouw meer old skool Isis klinkt en meer aansluit bij de eerste encore, “Carry”, afkomstig van het intussen zeven jaar oude Oceanic. Wat een subtiele finale met “Altered Course” moest worden, verzuipt echter in een ondoordringbare geluidswaas.
Echt betoveren doet Isis al lang niet meer, zeker niet wie ze reeds in Brussel, Hasselt, Gent of Dour aan het werk zag. Wat ze wel doen is hier en daar uitpakken met een verrassende songkeuze en een heleboel mensen regelrecht naar het gehoorcenter sturen.
