Botanique, Brussel, 8 mei 2009
8
mei stond bij menig muziekliefhebber al een tijdje dik aangekruist
in de agenda als één van dé topavonden van Les Nuits Botanique
2009, dankzij de zowel kwantitatief als kwalitatief ronkende
affiche. Bovendien onder het motto ‘voor ieder wat wils’, want
naast een reeks bands die tot het beste van de Britse muziekscène
behoren (het populaire Art Brut en nieuwkomers Baddies en Official
Secrets Act), kon men onder meer ook terecht in de Botanique voor
de Canadese electro/pop/rockiconen Metric, Belgische favoriet Das
Pop en het Afrikaans getinte Dear Reader.
enola trok meteen naar de Chapiteau, waar de gasten van
Baddies de eerste tonen van de avond inzetten. Het
jonge viertal wordt vaak vergeleken met hun Southend streekgenoten
en collega’s van The Horrors en These New Puritans, maar wij
hoorden toch vooral de stekelige poppunk van Futureheads
weerklinken.
Zanger Michael Webster stal de show met zijn opgejaagde
zangpartijen en levendige mimiek, waardoor het niet lang duurde eer
we aan het dansen sloegen. Men zou haast gaan vergeten dat de band
het kwalitatief geregeld liet afweten. Een aantal nummers mochten
er dan wel uitspringen (‘I Am Not A Machine”!) maar het merendeel
van de songs wist zich amper van elkaar te onderscheiden. The
Futureheads, maar dan een pak minder catchy.
Daarna was het plan naar de Orangerie af te zakken voor Art Brut, maar helaas zat die zaal al
stampvol met fans van Eddie Argos & co. Het enige wat we u
bijgevolg daarover kunnen meedelen, zijn de commentaren die we
on the scene hebben opgevangen, gaande van “niet zo goed,
veel van hetzelfde” over “leuke frontman” tot “fantastisch
optreden”. We hadden het toch graag zelf gezien.
Gelukkig voor ons hadden we een leuk alternatief om de tijd mee op
te vullen in de Chapiteau: Official Secrets Act.
Het kwartet heeft een ontzettend hippe opgezette, zwarte vogel op
het keyboard staan (lang geleden dat ondergetekende nog eens “I
love the bird!” en “Can I have the bird, pleeease?” riep tijdens
een optreden) en ziet er ietwat arty farty uit, maar wees
gerust: ook muzikaal stonden ze er.
Hun songmateriaal moest geput worden uit amper één cd, maar dit
optreden toonde aan dat ‘Understanding Electricity’ sterk genoeg is
om die zware klus te klaren. Met songs als ‘The Girl From the BBC’,
‘So Tomorrow’, ‘Momentary Sanctuary’, ‘Hold The Line’ en
‘Mainstream’ klinkt de band beurtelings als Talking Heads, XTC,
Good Shoes en de jonge Bowie, maar – dankzij de originele
stembanden Tom Charge Burke – toch steeds als zichzelf. Probeer er
maar eens aan te weerstaan.
We bleven hangen in de Chapiteau voor niemand minder dan
Metric, de Canadese electro/pop/indierock
(moeilijk hen te kaderen) formatie die inmiddels al meer dan een
decennium meedraait en vorige maand nog het ijzersterke album
‘Fantasies’ uitbracht. Dit was allicht het optreden waar we het
meest van al naar uitkeken en we werden op onze wenken bediend door
Emily Haines en haar drie metgezellen.
Op drie kwartier tijd wist Metric te rocken, te dansen en te
ontroeren. De oude hitsingles (‘Dead Disco’, ‘Monster Hospital’)
bleken nog steeds erg populair te zijn, maar de respons op het
nieuwe werk was minstens even enthousiast. Zonde dat het sexy ‘Gold
Guns Girls’ (een meer elektronische variant op The
Kills) achterwege werd gelaten, maar het was wel volop genieten
van ‘Help I’m Alive’ (single van het jaar?),’Gimme Sympathy’,
‘Stadium Love’ en ‘Sick Muse’. De topact van de avond, zonder
twijfel.
We hadden het anders voorzien, maar ook muziekrecensenten moeten
thuis geraken en wegens de busstakingen zat er voor ondergetekende
dan ook niets anders op dan Das Pop en de dansende
menigte al na enkele songs achter zich te laten. Gelukkig was de
avond al lang geslaagd.
