Jawel: ook bleke skinny kids kunnen dansen als de besten. Een avond lang transformeerde de Botanique zich dus tot indiedisco, maar helaas: zowel Casiokids als of Montreal bleken meermaals een maatje te kort te schieten.
Voorprogramma Casiokids is een naam die we al even horen rondzoemen, maar het waarom daarvan ontgaat ons een beetje bij deze kennismaking op het podium. Op plaat weet de groep misschien wel aardige clubmuziek te maken, maar live wordt elk idee stelselmatig de nek omgewrongen. De goeie stukken gaan dan ook kopje onder in richtingloos gezemel dat nergens echt helemaal tot dansen kan aanzetten. Ooit kan het iets worden, maar voorlopig is er nog veel werk aan.
Na het ronduit fantastische Hissing Fauna, Are You The Destroyer bracht of Montreal eind vorig jaar met Skeletal Lamping een bijzonder móeilijke plaat uit. De vrolijke indiedisco van zijn voorganger mocht dan nog wel aanwezig zijn, het was bij momenten wel heel hard zoeken tussen de honderden ideeën en losse eindjes van de plaat. Tijdens de tour met Hissing Fauna afgelopen lente schreven wij al — lichtjes teleurgesteld — dat het concert net iets te veel weg had van een ingezakte geglazuurde cake, het was bang afwachten wat dat zou betekenen voor een tour met een plaat die van beduidend minder allooi is.
Live lijkt of Montreal nog het meest op een schoolmusical gone horribly wrong (zie ook de videoclip bij "Heimdalsgate Like A Promethean Curse"): de vocalen verzuipen geregeld in de geluidsbrij van de muziek, zanger Kevin Barnes wisselt vaker van outfit dan de gemiddelde vrouw op een uitgebreide shoppingdag, en op het podium vinden allerlei kig uitgevoerde taferelen plaats die liefst zo weinig mogelijk met elkaar — of de muziek — te maken hebben.
Als daar zijn: een als ceremoniemeester vermomde tijger die samen met een superman met mini-dinosaurushoofd het publiek tussen de nummers door bezighoudt, priesters in roze gewaden die vreemdsoortige rituelen uitvoeren met varkens, acrobatie voor beginners in zwarte ninjakostuums, en daartussen ook nog Kevin Barnes die zijn alter ego Georgie Fruit (een zwarte veertiger die al een aantal geslachtsveranderingen onderging — van man naar vrouw en weer terug naar man) alle eer aandoet.
"Alles om de aandacht van de muziek af te leiden," denkt u nu? Deels wel: Skeletal Lamping blijkt ook live nog steeds geen goede plaat te zijn, zeker niet als het gaat over niemendalletjes als "Touched Something’s Hollow", dat al heel vroeg de vaart uit de set haalt, of het nogal slijmerige "St.Exquisite’s Confessions", waarin Barnes de seksueel getinte teksten onderlijnt door nog maar eens halfnaakt achter de microfoon te gaan staan. "Id Engager" en "Triphallus, To Punctuate!" bewijzen evenwel dat er ook goede nummers op dat laatste album te vinden zijn, maar het is pas wanneer "Bunny Ain’t No Kind Of Rider" en "Heimdalsgate Like A Promethean Curse" uit de vorige plaat en het nog oudere "Wraith Pinned To The Mist And Other Games" worden bovengehaald, dat het publiek echt loskomt. Eindelijk "All the party people dancing for the indie star" dus, zoals in "A Sentence Of Sorts In Kongsvinger" al voorspeld werd.
Nadat Barnes voor dat laatste nummer nog even ingesmeerd met scheerschuim in en uit een doodskist is gekropen, is het tijd voor een rondje bisnummers dat grotendeels uit covers bestaat. Het op de setlist aangekondigde "All Day And All Of The Night" krijgen we niet, wel verrassend dicht bij het origineel aanleunende versies van "Judy Is A Punk" (Ramones) en "Ever Fallen In Love" (Buzzcocks). Waarmee meteen bewezen is dat rechttoe-rechtaan spelen ook voor of Montreal wel eens het beste resultaat oplevert. En dat is precies wat de groep net iets te vaak vergeet: voor een show die anderhalf uur duurt, zijn enkele amateuristische toneeltjes niet voldoende om de aandacht blijvend vast te houden. Meer dan een handvol goede nummers om op terug te vallen kan dan ook wel eens van pas komen.
