Of Montreal heeft nooit op veel persaandacht in Vlaanderen mogen
rekenen en toch verkopen ze moeiteloos de Rotonde in de Botanique
uit. Dat komt omdat de band in Amerika wel een grote reputatie
heeft en er een steeds groter publiek lijkt te ontstaan die hun
muzieksmaak eerder door internet laten bepalen dan door den
Humo.
Als aperitief was er Casiokids, een happy viertal
uit Noorwegen. Met veel synths en electroriedeltjes werd weer
gretig de eighties-catalogus geplunderd. Er waaide wat Pet Shop
Boys voorbij en een nummer dat leek op een dance versie van Sigur
Rós. Met hun getrommel deden ze zelf even denken aan Safri Duo. De
omschrijving klinkt eigenlijk heel negatief, terwijl het optreden
best genietbaar was. Casiokids mag gerust eens ten dans komen
spelen op een leuk feestje, maar lang bleef hun muziek ook weer
niet hangen.
Of Montreal investeerde veel, te veel, in hun
randanimatie (die we hier niet allemaal gaan bespreken omdat dat
veel te lang zou duren en ons zou weg leiden van de essentie). Een
tijger in kostuum begeleidde de band het podium op. Vier performers
voerden tijdens het optreden toneeltjes op, soms grappig, soms over
de top en nooit iets wezenlijks bijdragend. Deze performances
leidden ook de aandacht af van het grote projectiescherm waar de
mooie psychedelische animaties van David Barnes, broer van frontman
Kevin en ook de ontwerper van het artwork van de albums, wel
aansloten bij de sfeer van de muziek.
Kevin Barnes zelf was gekleed als David Bowie-geïnspireerde
androgyne figuur, met blauwe eyeliner, rode nageltjes, een strakke
broek en blote buik. Barnes mag dan wel een blanke dertiger zijn,
op het podium verandert hij steevast in zijn alter-ego Georgie
Fruit, een zwarte transseksueel van eind 40.
Maar de essentie van een goed optreden is nog altijd de muziek
zelf. En die was de eerste minuten zwak. Dat lag deels aan de
schandalig slechte geluidsmix waardoor alles klonk alsof het uit
een natte schoendoos kwam, en deels, ondanks de constante
podiumanimaties, aan de bijzonder tamme prestatie van de band zelf.
Nummer als Suffer For Fashion (de opener), Wraith Pinned to the
Mist en For Our Elegant Caste, die er toch zouden moeten in
slagen om de zaal te doen shacken, gingen verloren in een
rampzalige mix en de ongeïnspireerde psychedelische interpretatie
van de band. Wanneer na een twintigtal minuten de drummer zijn
drumstel verlaat (en er op het podium vreemde dingen gebeuren met
een varken en een priester) en plaats neemt achter een drumcomputer
wordt het geluid beter en komt de band los. Er wordt nu gekozen
voor strakkere versies en dat komt de muziek en de sfeer in de zaal
duidelijk ten goede. ‘Cato As A Pun’, ‘Heimdalsgate Like a
Promethean Curse’, ‘Gronlandic Edit’, ‘A Sentence of Sorts in
Kongsvinger’, het betere werk uit het topalbum ‘Hissing
Fauna, Are You the Destroyer?‘ passeerden de revue. De nummers
uit het nieuwe album ‘Skeletal Lamping’ zijn van mindere makelij,
dat was al vast te stellen op het album zelf en dat bewees zich ook
op het podium.
De bisronde werd voorafgegaan door de tijger in kostuum en een
superman met dinosaurushoofd, die het publiek wat warm maakte voor
de bisronde. Dat was eigenlijk ook meteen een van de enige keren
dat een performance echt bijdrage leverde aan de sfeer. Suffer For
Fashion opende opnieuw en deze keer was het wel met de nodige
punch. Er werd afgesloten met twee covers Judy Is A Punk van The
Ramones en Ever Fallen In Love van The Buzzcocks.
Of Montreal verloor zichzelf in randanimaties en een ronduit zwakke
eerste helft van het optreden. De essentie van een optreden blijft
muziek, hier stond eerder de freakshow centraal. En met de
backcatalogue van de band in het achterhoofd is dat een gemiste
kans.
